H Street Rod είναι λοιπόν, εκτός από την αιχμή του δόρατος της Αμερικάνικης φίρμας για το νεαρότερο κοινό που κινείται βασικά στον αστικό ιστό, η μοτοσυκλέτα που θα ακολουθήσει και θα αναδείξει την αγωνιστική προσπάθεια της Harley Davidson στο flat track αλλά και το dragster.

Tώρα που το παιχνίδι του flat track παίζεται με υδρόψυκτους κινητήρες που -στη racing κατηγορία- δεν μπορούν να ξεπερνούν τα 750 κ.εκ., τα Sportster είναι εκτός παιχνιδιού και "παίζουν" μόνο στις support κατηγορίες που ονομάζονται hooligan. Ήδη λοιπόν στις οβάλ πίστες (αλλά και σε ευθείες dragster στην κατηγορία Pro Stock) μπορούμε να δούμε μερικές αγριεμένες Street Rod με τις απαραίτητες – πολλές – μετατροπές που τους επιτρέπουν να είναι συναγωνίσιμες. Η πρώτη νίκη στο Εθνικό πρωτάθλημα Dragster των ΗΠΑ έχει ήδη έρθει.

Οι σχεδιαστές της Street Rod λοιπόν, έπρεπε εξελίσσοντας τη Street 750 οπτικά και μηχανικά, να κατασκευάσουν μια street μοτοσυκλέτα για τον ανήσυχο νεολαίο της πόλης, που θα μπορεί να μετατραπεί σε flat track ήdragster (όπου έρθει πρώτα η επιτυχία, προς τα εκεί θα στραφούν και οι μετατροπές από τους racing fans), δε θα πει όχι σε μια κόντρα με κάποιο αντίστοιχο entry level μοντέλο άλλης φίρμας και θα είναι και η πιο μουράτη μηχανή έξω από το café.

Εν αρχή λοιπόν, ήταν ένα Street 750 του οποίου η εμφάνιση ήταν σχετικά συντηρητική σε σχέση με το επιδιωκόμενο. Για να επιτευχθεί η νέα ριζοσπαστική εμφάνιση της νέας entry level μοτοσυκλέτας της HarleyDavidson, χρειάστηκε μια αλλαγή  τόσο σαρωτική, που τα μόνα δύο στοιχεία που παρέμειναν σχεδόν ίδια, ήταν το πλαίσιο και το ντεπόζιτο.{/slide{slide= Καθημερινό… flat track!}Και λέμε σχεδόν, γιατί το πλαίσιο παρόλο που έμεινε δομικά ίδιο, άλλαξε γωνία κάστερ από τις Αμερικάνικες 32 μοίρες σε Ευρωπαϊκότερες 27.

Η μοτοσυκλέτα επίσης ψήλωσε, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερη δυνατότητα κλίσεων δεξιά-αριστερά που φτάνει τις 40 μοίρες, οι τροχοί είναι 17ρηδες επιτρέποντας επιλογή πραγματικά σπορ ελαστικών, το πιρούνι έγινε ανάποδο με καλάμια 43 χιλιοστών και οι δίσκοι που ελέγχει η τρόμπα του εμπρός φρένου έγιναν δύο των 300 χιλιοστών, υπακούοντας έτσι σε όλα τα «πρέπει» που επιτάσσει η Ευρωπαϊκή σπορ σχολή.

Τα μαρσπιέ ξενίζουν γιατί είναι ψηλά και μπροστά, όπως θα ήταν σε μια flat track, ενώ το τιμόνι τύπου drag barτοποθετεί τον αναβάτη σε σωστή θέση για naked μοτοσυκλέτα, με τους καθρέπτες στα άκρα των γκριπ.

Το κουτί του φίλτρου αέρα είναι το ένα από τα δύο πράγματα που επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται  σίγουρα για Harley: Μεταφέρει το δεξί πόδι του αναβάτη πιο έξω, όντας αντίγραφο των “hypercharger” φίλτρων με την εισαγωγή μπροστά που πάντα λάτρευαν οι customizers όλων των Harley.

Το δεύτερο πράγμα είναι ο ιμάντας. Καθαρή λειτουργία χωρίς ανάγκη για καθαρισμό του τροχού από τα ιπτάμενα γράσα, συμπεριφορά ανάρτησης ίδια με της αλυσίδας στο άνοιγμα του γκαζιού (και όχι αντίστροφη όπως ο άξονας) και τέλος ένα μοναδικό πλεονέκτημα για τις δικύλινδρες: Οι μικροελαστικότητες του ιμάντα μειώνουν την ένταση και τις επιπτώσεις του σκορτσαρίσματος, της απότομης σύμπλεξης ή του απότομου κλείσε-άνοιξε του γκαζιού.

Η Street Rod είναι μεν λιτή όπως προσφέρεται από το εργοστάσιο, για να τονιστεί ο σπορ χαρακτήρας της, με ένα μονό όργανο (με αναλογικό στροφόμετρο και ψηφιακές ενδείξεις ολικού και μερικού χιλιομετρητή, ρολόι, ταχύμετρο, επιλεγμένη σχέση και στροφόμετρο) και το μικρό φαίριγκ και την καρίνα, αλλά πετυχαίνει να καλύψει τις ανάγκες του νεοεισερχομένου.



ABS και συναγερμός προσφέρονται στο standard εξοπλισμό, οι διακόπτες είναι μαύροι, μικροί και πανέμορφοι, τα γκριπ έχουν εξαιρετική ποιότητα και προσφέρουν επίσης στην ποιότητα του cockpit, η τάπα του ντεπόζιτου κλειδώνει και τέλος τα δύο της αμορτισέρ είναι μεν κόκκινα και ίσως ξενίζουν σαν εμφάνιση, αλλά είναιpiggyback με ξεχωριστό ρεζερβουάρ αζώτου και υπόσχονται περισσότερη διάρκεια στην απόδοσή τους.

Η θέση οδήγησης όπως θα περίμενε κάποιος από τα αλουμινένια μαρσπιέ σε ψηλή θέση και το μαύρο dragbar στα χαμηλά risers, απευθύνεται σε μεσαία αναστήματα και πάντως μικρότερα από τα 1,82 του υπογράφοντα. Η σέλλα επίσης είναι σε χαμηλά επίπεδα, κάτω από τους 80 πόντους.

Τα πόδια τοποθετούνται σχετικά ψηλά, ώστε να επιτευχθούν οι δυνατότητες κλίσεων που αναφέραμε πιο πάνω ενώ ο κορμός και τα χέρια πέφτουν σε ικανοποιητικά άνετη θέση.

Ο ήχος του κινητήρα είναι αρκετά ικανοποιητικός σε χροιά, αλλά η ογκώδης εξάτμιση τον κρατά πολύ χαμηλά σε ένταση. Είμαστε σίγουροι ότι θα είναι η πρώτη αλλαγή αμέσως μετά την αγορά και είχαμε την ευκαιρία να οδηγήσουμε τη μοτοσυκλέτα με μια Vance and Hines Street Comp Series που επέτρεψε στον κινητήρα να βγάλει όλες τις αλήτικες νότες του σε υψηλή ένταση μαζί με σκασίματα στο κλείσιμο του γκαζιού που, αν μη τι άλλο, τραβούσαν άμεσα την προσοχή.

Η ανεβασμένη στο 12:1 συμπίεση, μαζί με τη συνολικά καλύτερη αναπνοή του κινητήρα από το μεγαλύτερο φίλτρο μέχρι τις νέες ανασχεδιασμένες τετραβάλβιδες κεφαλές, ανέβασαν το μέγιστο των στροφών του κινητήρα στις σχεδόν 9.000 στροφές και έφεραν μια ιπποδύναμη που επιτρέπει τελικές της τάξης των 205 χ.α.ω, αλλά και τη δυνατότητα κίνησης της μοτοσυκλέτας με 140-160 χ.α.ώ, με τον κινητήρα να διαθέτει περίσσευμα δύναμης για τη γρήγορη μεταβολή της κινητικής κατάστασης του συνόλου.

Η μετάδοση είναι συνολικά μακριά, κάτι που δεν της επιτρέπει εύκολες σούζες και παρόμοια εφέ, αλλά επιτρέπει για παράδειγμα στην τρίτη ταχύτητα να φτάσει τα 140 χιλιόμετρα την ώρα και την τελική της ταχύτητα να μπορεί να επιτευχθεί και με έκτη, αλλά και με πέμπτη.Η θεωρητική ταχύτητα κάθε σχέσης είναι αντίστοιχα 72, 105, 141, 178, 209 και 228 χ.α.ω.

Η γεωμετρία της Street Rod της δίνει ευελιξία άνω του μέσου όρου και η τοποθέτηση του σώματος του αναβάτη αρκετά μπροστά, επιτρέπει έλεγχο και γρήγορες αντιδράσεις. Οι αναρτήσεις συμπεριφέρονται σωστά, αν και ελαφρά μαλακές. Τα φρένα βρίσκονται επίσης μέσα στο συναγωνισμό από δύναμη, το ABS έχει σωστή ταχύτητα αντιδράσεων και η μόνη ένσταση είναι για τα τακάκια του πίσω δισκόφρενου που θα χρειαστούν αλλαγή με μια ποιοτική εναλλακτική πάστα, γιατί κάνουν θόρυβο και δημιουργούν κραδασμούς στις πολύ χαμηλές ταχύτητες.

Η συνολική απόδοση της Street Rod την τοποθετεί μέσα στο συναγωνισμό της μεσαίας δικύλινδρης κατηγορίας των δικύλινδρων 650 κυβικών. Αυτό σημαίνει ότι δε θα χρειαστεί να μιλήσουμε για «άλλη αίσθηση», «διαφορετική φιλοσοφία» και «Αμερικάνικο τρόπο σκέψης» όταν περιγράφουμε τις επιδόσεις της Street Rod, αφού είναι άμεσα συναγωνίσιμο με παρόμοιες Ιαπωνικές μοτοσυκλέτες, έστω και αν χρειάστηκε για αυτό 100 κυβικά παραπάνω.

Η τιμή της Street Rod βρίσκεται ένα κλικ κάτω από τις 9.000 ευρώ και αυτό είναι επίσης ένα δείγμα του πόσο σοβαρά βλέπει η Harley Davidson πλέον την Ευρωπαϊκή αγορά, αλλά και το νεανικό κοινό της μοτοσυκλέτας.

Δεν είναι η φτηνότερη στην πιάτσα, ούτε η πιο σπορτίφ μοτοσυκλέτα που μπορεί να αγοράσει κάποιος σε αυτά τα χρήματα.

Σίγουρα όμως, αν κάποιος ψάχνει μια σπορ entry level μοτοσυκλέτα που να ξεφεύγει από τη Star Wars αισθητική που διατρέχει τις Ιαπωνικές προτάσεις, σε συνδυασμό με σοβαρή προοπτική για μετατροπές και ταυτόχρονα με μια ιπποδύναμη που να επιτρέπει «παιχνίδι» με τον δίπλα σε φανάρια ή ακόμα και δρόμους με στροφές, η πιο rock εταιρεία της αγοράς προσφέρει μια ρεαλιστικότατη εναλλακτική.