Έχει χυθεί πολύ μελάνι και καταναλώθηκαν megabytes για το εργοστάσιο του Mandelo del Lario, τη βαριά ιστορία του από το 1921, τις δεκάδες διαφορετικών κινητήρων-μέχρι και V8-που έχει χρησιμοποιήσει στην αγωνιστική ιστορία και την αεροδυναμική σήραγγα που χρησιμοποίησε για την αεροδυναμική εξέλιξη των αγωνιστικών της μοντέλων ήδη από τη δεκαετία του 50.

Προσθέτοντας μια ακόμα πινελιά στον πολύχρωμο ιστορικό καμβά του πολυτάραχου εργοστασίου, να προσθέσουμε για τους νεώτερους αναγνώστες, ότι για να λειτουργήσει στη δεκαετία του 70 η αεροδυναμική σήραγγα του εργοστασίου, έπρεπε να τεθεί εκτός ηλεκτροδότησης το μισό χωριό, κάτι που δυσκόλευε λίγο τη χρήση της και έκανε σπάνιες και ξεχωριστές τις δοκιμές αυτές.

Για να δώσουμε επίσης ένα δείγμα για τον τρόπο κύλησε η εξέλιξη, να προσθέσουμε ότι τα γρανάζια του κιβωτίου ταχυτήτων μόλις το 2000 ξεκίνησαν να παράγονται σε τόρνους CNC. Μέχρι τότε, για το «κόψιμο» των γραναζιών φρόντιζαν ανθρώπινα χέρια.

Από τότε βέβαια, κύλησε αρκετό νερό από και προς τη λίμνη Como, το εργοστάσιο πέρασε στα χέρια της Piaggio και οι διαδικασίες παραγωγής πλέον έγιναν αυτές ενός μοντέρνου εργοστασίου.

Μοτοσυκλέτες όμως σαν κι αυτές, ακόμα κάνουν τον ίδιο ήχο και έχουν την ίδια αίσθηση, όσα traction control και ABS κι αν κουβαλούν για να ταιριάξουν με τις απαιτήσεις των προδιαγραφών του σήμερα.

Όσο κι αν η μόδα της εποχής επιβάλλει για μια τέτοια μοτοσυκλέτα να έχει την όψη του χειροποίητου, κανείς δεν μπορεί να πείσει ένα κάτοικο Βόρειας Ιταλίας να αποταχθεί την πολυτέλεια και το στυλ που κουβαλάει στο DNA του.

Η προσπάθεια δημιουργίας ενός πολυτελούς Bobber είναι διάχυτη.

Για παράδειγμα, οι διακόπτες του V9 είναι και δείχνουν πολυτελέστεροι και πιο όμορφοι από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι τώρα. Γυαλιστεροί σε μαύρο φόντο με πρωτότυπο σχήμα και εξαιρετικά λειτουργικοί.

Μακάρι επιτέλους να βελτιωθεί το στυλ όλων των μοτοσυκλετών σε αυτά τα εξαρτήματα στα οποία συνήθως χρησιμοποιούνται δοκιμασμένες/κοινότυπες λύσεις.

Οι σχεδιαστές δεν έμειναν μόνο στην πολυτέλεια: Εφαρμόζοντας την οπτική ελαφρότητα, που κάθε Bobber πρέπει να διαθέτει, το V9 έχει όσο γίνεται κομμένα φτερά εμπρός πίσω, στο όριο του να μην προστατεύουν. Το εμπρός φτερό έχει μικρότερο πλάτος από το εμπρός λάστιχο, με προφανή αποτελέσματα ως προς την αγριάδα που βγάζει προς τα έξω. Τώρα, αν περνάει και καμιά ή πολλές σταγόνες προς τα πίσω, μικρό κακό. Ο πανέμορφος V κινητήρας προστατεύει αποτελεσματικά με τον επιβλητικό όγκο του. Τα γυαλισμένα άκρα στις ψήκτρες των κυλίνδρων του είναι αισθητική λύση πολυτελείας που μέχρι τώρα είχαμε δει μόνο σε Αμερικάνικες μοτοσυκλέτες (και στη νέα Moto Guzzi California).

Στην πίσω πλευρά, το φτερό είναι κομμένο στην πίσω πλευρά του που βιδώνει στο πλαίσιο. Ο μινιμαλισμός στα μέρη του κουστουμιού συμβαδίζει με τον όγκο κινητήρα και τροχών, δημιουργώντας αισθητική που σίγουρα οι αμύητοι λατρεύουν, χωρίς να συνειδητοποιήσουν γιατί. Για τους παραδοσιακούς μοτοσυκλετιστές ίσως να χρειαστεί λίγος χρόνος να συνηθίσουν τις νέες αισθητικές ισορροπίες που εισάγουν αυτές οι μοτοσυκλέτες.

Το παράξενο ντεπόζιτο για παράδειγμα, με τις πολλές του ακμές αρέσει στον περισσότερο κόσμο χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Αν κάποιος προσπαθούσε να αναλύσει το σχεδιασμό του, ίσως να έβρισκε τη ρίζα της έμπνευσης στα coffin ντεπόζιτα των chopper του 70. Ταιριάζει όμως απόλυτα, ελαφραίνοντας το χώρο εμπρός από τον αναβάτη και ταυτόχρονα «σκεπάζοντας» ικανοποιητικά το κενό του V κινητήρα από την πάνω πλευρά.

Πίσω από το εξαιρετικό αυτό ντεπόζιτο, μια σέλα που μοιάζει χειροποίητη με τη βελουτέ επένδυσή της και τη λεπτότητα στη σχεδίασή της. Η άνεση που προσφέρει είναι μαλακής σανίδας βέβαια, όπως κάθε bobber που σέβεται τον εαυτό του, αλλά τι άλλο θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει σε ένα τέτοιο δίκυκλο;

Η μπάρα του τιμονιού εδράζεται σε πανέμορφα αλουμινένια risers, διαθέτει μεγάλα μαύρα σιδερένια αντίβαρα και έχει σωστό ύψος για τη χρήση της μοτοσυκλέτας. Ίσως να θέλαμε λίγο μεγαλύτερη κλίση προς τα πίσω, αλλά είναι κατά 95% σωστό.

Η πλάκα του τιμονιού είναι λεία σα να έχει «ξυριστεί» κατά το customizing, και φυσικά βαμμένη κατάμαυρη. Επίσης τα κοντά στοπ της επιτρέπουν στο τιμόνι να κόβει αρκετά, δίνοντας λύσεις στην κίνηση. Στην κορυφή της, είναι τοποθετημένο ένα μονό όργανο με λευκή πλάκα και μαύρες ενδείξεις που διαθέτει και όμορφο έντονο πορτοκαλοκόκκινο φωτισμό.

Εκτός της αναλογικής ένδειξης ταχύμετρου, υπάρχουν ψηφιακές ενδείξεις κατανάλωσης μέσης και στιγμιαίας, χρόνου που πέρασε από το μηδενισμό του οδόμετρου, 2 οδόμετρα και ξεχωριστό οδόμετρο όταν ανάψει το λαμπάκι της ρεζέρβας, ένδειξη σκάλας Traction Control, ρολόι, εξωτερική θερμοκρασία και shifter light που προφανώς υποκαθιστά το στροφόμετρο.

Με λυχνίες επιπλέον γίνεται η ένδειξη της ψηλής σκάλας του προβολέα, των φλας, ρεζέρβας νεκράς, shifter light, απενεργοποίησης του Traction Control και του διαγνωστικού του ABS. Αρκετά πλούσιο για bobber θα λέγαμε.

Η λειτουργία του traction control μπορεί να ρυθμιστεί και μάλιστα εν κινήσει, ενώ του ABS καθόλου, σωστά κατά τη γνώμη μας αν λάβουμε υπόψη τον προσανατολισμό της μοτοσυκλέτας και το χαρακτήρα της.

Οι 16ρηδες τροχοί είναι άλλη μια έκπληξη, όχι τόσο για το μαύρο χρώμα αλλά για το μεγάλο Moto Guzzi που είναι γραμμένο πάνω τους, όπως επίσης και στο ντεπόζιτο και στις κεφαλές του κινητήρα.

Η μοτοσυκλέτα είναι γεμάτη από δύο πράγματα: Το ένα είναι το όνομα της φίρμας που είναι τοποθετημένο παντού, έτσι ώστε να είναι ορατό από όλες τις πλευρές.

Το άλλο είναι το μαύρο χρώμα, με το οποίο είναι βαμμένο οτιδήποτε θα μπορούσε να βαφτεί.

Ο εξοπλισμός ολοκληρώνεται με μια ανθεκτική εργαλειοθήκη που διαθέτει γαντζόκλειδο για τη ρύθμιση της προφόρτισης των αμορτισέρ και «μανταλάκι» για την ασφαλή αφαίρεση των ασφαλειών από την ασφαλειοθήκη.

Οι μοτοσυκλέτες όμως, όσο όμορφες και λαχταριστές κι αν δείχνουν, έχουν κι άλλη αποστολή. Να προκαλούν συγκινήσεις στο δρόμο, ας πούμε.

Οπότε καβαλάμε τη μοτοσυκλέτα, όπου νοιώθουμε ένα μικρό εργονομικό περιορισμό. Η σέλα είναι στο σωστό ύψος, τα μαρσπιέ εκεί που πρέπει, το τιμόνι είναι σωστό, απλά ο αναβάτης κάθεται λίγο πιο πίσω για να αποφύγει την επαφή των γονάτων του με τους κυλίνδρους. Η V9 είναι compact μοτοσυκλέτα, δεν είναι καμιά California.

Πατάμε το κουμπί της ευτυχίας και αμειβόμαστε με ένα συμμετρικό δικύλινδρο ήχο που πολύ σύντομα ισορροπεί λίγο πάνω από τις 1000 στροφές. Κλασικά για τον τύπο του κινητήρα, κάθε άνοιγμα του γκαζιού προκαλεί ροπή της μοτοσυκλέτας προς τα αριστερά.

Η πρώτη μπαίνει χωρίς κανένα ήχο όταν τα λάδια είναι ακόμα κρύα. Εντυπωσιακή βελτίωση του κιβωτίου ταχυτήτων, αλλά όχι τελειότητα ακόμα, οι διαδρομές του λεβιέ ταχυτήτων μπορούν να γίνουν μικρότερες.

Η πρώτη εντύπωση αφού ξεκινήσουμε είναι αυτή ενός ήρεμου κινητήρα που κινεί ένα ελαφρύ σύνολο, με βαρύ εμπρός σύστημα.

Τίποτα περίεργο, αναμενόμενο όταν εμπρός υπάρχει 130ρι λάστιχο, κάτι που έχει μερικές ακόμα συνέπειες στη θεωρία.

Η πρώτη είναι θετική. Πολύ λάστιχο στο δρόμο σημαίνει και καλύτερο φρενάρισμα.

Η δεύτερη παράπλευρη συνέπεια είναι ότι το προφίλ ενός τέτοιου λάστιχου προκαλεί αρκετά αργή μετάβαση όταν χρειάζεται να γείρει η μοτοσυκλέτα.

Τέλος, μεγαλύτερο φάρδος συνεπάγεται και μεγαλύτερο μη φερόμενο βάρος για την ανάρτηση, κάτι που αποτελεί πρόκληση για το πιρούνι. Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη;

Θα πρέπει πρώτα να ανεβάσουμε ρυθμούς για να το διαπιστώσουμε, οπότε αρχίζουμε και παρατηρούμε το σύνολο που μας προσφέρει ιπποδύναμη στον πίσω τροχό.

Η διαθέσιμη powerband του δικύλινδρου έχει χορταστικές χαμηλές με καλές μεσαίες, αλλά η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι η περιοχή υψηλών στροφών έχει σεβαστό εύρος, αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για κινητήρα με ωστήρια.

Το άναμμα του shifter light που υποδηλώνει και την ανάγκη αλλαγής λόγω του ότι βρισκόμαστε στο κόκκινο, απέχει τουλάχιστον 800 στροφές από το κρέμασμα λόγω υπερστροφίας, δείχνοντας ότι παρόλα τα χρονάκια της σχεδίασής του ο κινητήρας είναι ζωηρότατος.

Ενδεικτικά, το κόκκινο φως αναβοσβήνει με πέμπτη ταχύτητα στα 140 χιλιόμετρα, αλλά το κρέμασμα του κινητήρα έρχεται λίγο μετά τα 160. Εξαιρετικό overrun.

Ο κινητήρας επίσης έχει αρκετή δύναμη ώστε να σηκώσει τον εμπρός τροχό με πρώτη ταχύτητα και με το traction control στην κλειστή θέση.

Η άλλη έκπληξη είναι ότι το κιβώτιο είναι 6τάχυτο, για πρώτη φορά σε τέτοιο κινητήρα αν δεν κάνουμε λάθος. Υπάρχει όμως αρκετός θόρυβος από τα γρανάζια της μετάδοσης και ευδιάκριτος θόρυβος κατά τη σύμπλεξη της πρώτης ταχύτητας, από τις ανοχές των γραναζιών, με το θόρυβο να πολλαπλασιάζεται από την αλουμινένια κάσα. Οι ανοχές αυτές σε μικρές ταχύτητες με ανοιγοκλεισίματα του γκαζιού, εμποδίζουν την άμεση «σύνδεση» του δεξιού τροχού με τον πίσω τροχό, οπότε ο συμπλέκτης επιστρατεύεται για να εξομαλύνει τα πράγματα.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει κι ένα traction control, με το δικό του μερίδιο στην οδηγική διαδικασία. Οι 3 θέσεις, στις οποίες ρυθμίζεται ακόμα και εν κινήσει αν επιθυμείτε, είναι η κλειστή θέση, η σωστή θέση όπου λειτουργεί αρκετά διακριτικά και επιτρέπει μικρή ποσότητα γλιστρήματος και υπάρχει και η ενοχλητική θέση όπου επεμβαίνει ακόμα κι αν ο τροχός βρεθεί στον αέρα για πάνω από ένα εκατοστό του δευτερολέπτου.

Τα αμορτισέρ έχουν περιορισμένη διαδρομή και σκληρές διαδρομές για να χαμηλώσει η μοτοσυκλέτα αλλά και να περιοριστεί η επίδραση του άξονα που δε διαθέτει κανέναν άλλο τρόπο ελέγχου της επίδρασής του στη λειτουργία των αναρτήσεων.

Όταν μιλάμε λοιπόν για κίνηση στην πόλη με ένα bobber με άξονα και μικρή διαδρομή ανάρτησης, απλά ΔΕΝ επιλέγουμε την πολύ ευαίσθητη θέση του TC και απολαμβάνουμε όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει ένα κοντό μεταξόνιο με ροπάτο κινητήρα, καλό ABS και μεγάλο κόψιμο τιμονιού.

Τα Brembo δε ζορίζονται καθόλου να σταματήσουν τη μοτοσυκλέτα σε μικρές αποστάσεις, χωρίς καν να επέμβει το ABS και η μοτοσυκλέτα χωράει σε μέρη στενότερα από ότι φαντάζεται ο αναβάτης. Απλά, όπως είπαμε κρατάμε και δύο δάχτυλα στο συμπλέκτη.

Εκτός πόλης, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απολαυστικά, μια και το προαναφερθέν σύνολο δεν προβληματίζει με κανένα τρόπο όταν οι αυξομειώσεις ταχύτητας γίνουν πιο προβλέψιμες και λιγότερο απότομες.

Και ανακαλύπτουμε ότι όσο δε γίνεται υπερβολικά γρήγορη η κίνηση σε δρόμους με στροφές, η μοτοσυκλέτα είναι απολαυστική και ασφαλέστατη. Τα Continental Milestone σε διαστάσεις 130/90-16 και 150/80-16 προσφέρουν μεγάλες ποσότητες πρόσφυσης και μετά την πρώτη-δεύτερη μέρα εξοικείωσης με το ιδιαίτερο προφίλ τους, θα γίνουν πολύ περισσότερο φιλικά στο χρήστη.

Αν ο αναβάτης υπερβεί τα όρια, ειδικά σε στροφές άνω των 100-120 χ.α.ω., το βάρος και το μέγεθος του εμπρός τροχού θα υπερβεί τις δυνατότητες του πιρουνιού και η τροχιά θα αρχίσει να ανοίγει . Αν επίσης υπερβεί τα όρια των στροφών του κινητήρα, καραδοκεί το shift light για να του υπενθυμίσει να ανεβάσει ταχύτητα, κάτι που θα συμβεί για τις 5 πρώτες ταχύτητες στα 58,75,99,125 και 140 χ.α.ω.

Αυτά όμως, μόνο σε ρυθμούς εκτός φιλοσοφίας της μοτοσυκλέτας, όπως είπαμε.

Να συμπληρώσουμε ότι για τέτοια χρήση η απόσταση της Bobber από το έδαφος είναι ικανοποιητική και τα μαρσπιέ δε θα βρουν καθόλου εύκολα, αν η άσφαλτος δεν είναι πολύ καλή.

Για την ευθεία, ισχύουν τα γνωστά για την κατηγορία της V9: Ταξιδεύει με άνεση χαλαρότητα και σωστές γωνίες στο σώμα, φτάνει ο αναβάτης να μην ξεπερνάει το όριο που ισχύει για όλες σχεδόν τις γυμνές μοτοσυκλέτες και βρίσκεται περίπου στα 140χ.α.ω. Οι μυς γύρω από το λαιμό θα τον ευγνωμονούν αν αποφύγει την τελική των 185 χ.α.ω που μπορεί να προσφέρει στο σύνολο ο μαύρος κινητήρας.

Το βράδυ οι διαδρομές θα είναι αρκετά ασφαλείς ακόμα και σε άγνωστη περιοχή, μια και ο προβολέας έχει καλή και διαπεραστική δέσμη.

Η Moto Guzzi έχει πάντα το δικό της τρόπο για να κατασκευάζει μοτοσυκλέτες.

Ειδικά η κατασκευή μοτοσυκλετών με Αμερικάνικο στυλ από τη Moto Guzzi, θυμίζει πάντα Spaghetti Western. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το πρωτότυπο, αλλά η αναμφισβήτητη Ιταλική αίσθηση προορίζεται να δημιουργήσει κάτι που θα κάνει αίσθηση και θα μείνει κλασικό.

Με τον ίδιο τρόπο, μπορεί η V9 Bobber να μην απευθύνεται στο κοινό που θα «έκοβε» και θα καστομάριζε μια παλιά Harley, όμως δύσκολα θα της αντισταθεί το κοινό που διαθέτει Ιταλικό γούστο και εκτιμά τον άξονα και το υψηλής αισθητικής φινίρισμα που διαθέτουν οι κατασκευές από το Mandello del Lario. Και αυτό είναι πάντα το ζητούμενο για τις κατασκευές που φέρουν περήφανα τον αετό στο ντεπόζιτο.