Εντός Ελλάδος

Η οργάνωση της  εκδρομής έγινε από την ΗΛΙΟΦΙΛ. Συγκεντρώθηκαν έξι Tiger 1050 ,ένα Tiger 955  και ένα Speed Triple 675. Ξεκινήσαμε πρωί -9.45π.μ.-  για Ιωάννινα  με πρώτο σταθμό το Ρίο για να περάσουμε την γέφυρα. Μπορεί η ομάδα να περιελάμβανε ίδιες φαινομενικά μηχανές εκτός από το 675, όμως υπήρχαν μεγάλες διαφορές στο έμψυχο υλικό. Ο  Κώστας και η Φαίη, 30ρηδες,  με Triple 675 και ένα tag bag. O Γιάννης και η Αγγελική, 30ρηδες,  με 1050 και τριβάλιτσο. Ο Αντρέας και η Ειρήνη, 35ρηδες, με 955 και τριβάλιτσο. Ο Σπύρος και η Άννα, 50ρηδες, με 1050 και τριβάλιτσο. Ο Κώστας και η Μαίρη, 60ρηδες, με 1050 και μόνο ένα σακβουαγιάζ. Ο Αποστόλης, 30ρης, ο Παναγιώτης, 40ρης, ο Richard, 50ρης, όλοι με 1050 και μονές βαλίτσες. Τέλος ο Στέλιος με ένα Kawasaki Versys 650,  που ήλθε σαν πρώην ιδιοκτήτης Tiger 1050 και μελλοντικός ιδιοκτήτης Speed Triple 1050. Παράξενο μείγμα, θα πείτε. Τριαντάρηδες με εξηντάρηδες. Όμως η ομάδα  ΄΄έδεσε΄΄ βοηθούμενη από την ισορροπημένη συμπεριφορά των μοτοσυκλετών. Μία ομάδα, ίδιες μοτοσυκλέτες με διαφορετικό φόρτωμα και πλήρωμα. Μπροστά το Triple ακολουθούμενο κατά πόδας από… τίγρεις, βάλαμε πλώρη για  τον πρώτο σταθμό  που ήταν η όμορφη Αμφιλοχία. Ταξιδεύαμε περίπου με 130 -150 χ.α.ω. στην Εθνική χωρίς πρόβλημα, περάσαμε την γέφυρα με τον ίδιο ρυθμό και σταματήσαμε στην Αμφιλοχία  για ένα καφέ, δεξιά στον δρόμο, στην έξοδο προς Άρτα. Ωραίο μέρος, με παχύ ίσκιο και πολύ βολικό για παρκάρισμα, με οπτικό έλεγχο των μοτοσυκλετών. Μετά από λίγο και αφού ανεφοδιαστήκαμε σε καύσιμα, ξεχυθήκαμε στο δρόμο καταπίνοντας, κυριολεκτικά, τα χιλιόμετρα το ένα μετά το άλλο. Το παράξενο είναι, πως, παρόλο που υπήρχε ένα σχετικό στροφιλίκι και ο ρυθμός ήταν γρήγορος, 120 -150 χ.α.ώ., δεν έγινε καμία ΄΄κοιλιά΄΄ στο πρόγραμμα της ομάδας, αν και είχαμε διαφορετικά φορτία. Ακολουθήσαμε την παράκαμψη της Άρτας, όπου συναντήσαμε ωραίες ευθείες και σωστή άσφαλτο και κατά τις τρεις το μεσημέρι φτάσαμε στα όμορφα Ιωάννινα. Η ομάδα στο δρόμο, στη  διάρκεια της διαδρομής, έκανε διάφορες εναλλαγές στην πρωτοπορία με τους συνήθεις ύποπτους, τους δύο Κωστήδες, το Triple  και το ένα από τα Tiger που ήταν χαμηλωμένο κατά 3 πόντους  εμπρός – πίσω,  ξεχωρίζοντας από τα άλλα. Όχι μόνο από αυτό αλλά γιατί ήταν όλο ντυμένο carbon και με το μικρότερο βάρος στη σχάρα του. Με πλοηγό τον συγκεκριμένο οδηγό, λόγω των προηγούμενων επισκέψεων στην περιοχή, ακολουθήσαμε το δρόμο για Κόνιτσα , όπου βρισκόταν και ο προορισμός μας. Η διαδρομή βγαίνοντας από την πόλη των Ιωαννίνων είναι πάρα πολύ ωραία. Το πράσινο κυριαρχεί ξεκουράζοντας το μάτι, τόσο που φτάσαμε να ταξιδεύουμε με 100 χιλ/ώρα, ώστε να απολαμβάνουμε το τοπίο.

Γενικά η Ήπειρος  έχει μια καταλυτική  επίδραση  επάνω σε όποιον την επισκέπτεται, με το μεγαλείο της. Φτάσαμε στην Κόνιτσα, και αφού εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, δοκιμάσαμε τοπικές νοστιμιές και ωραίους μεζέδες. Η  Κόνιτσα είναι χτισμένη αμφιθεατρικά , έχοντας μπροστά
της την κοιλάδα που ξεχύνεται ο Αώος ποταμός και είναι ιδανικός τόπος για εξορμήσεις στα Ζαγοροχώρια.  Διαθέτει μία σχετική άπλα για την γρήγορη είσοδο – έξοδο από την πόλη με αρκετούς χώρους και ποιοτικά καταλύματα, σε λογικές τιμές. Επιπλέον, η Κόνιτσα, βρίσκεται πάνω στην Εθνική οδό  Ιωαννίνων – Κοζάνης, και γι’ αυτό φτάνεις εκεί χωρίς παρακάμψεις. Δίπλα είναι ένα από τα μεγαλύτερα χιονοδρομικά κέντρα, αυτό της Βασιλίτσας, για χειμερινές εξορμήσεις. Ακόμη και την άνοιξη όμως, μία βόλτα σε αυτό το τοπίο και στις διαδρομές του ορεινού όγκου, σε αποζημιώνει.

Την  επόμενη, ξεκινήσαμε για το σπήλαιο Ιωαννίνων, απαραίτητη επίσκεψη που σε ανταμείβει με το θέαμα που αντικρίζεις, δοσμένο απλόχερα από το  μεγαλείο της φύσης. Η τιμή της επίσκεψης είναι 7 ευρώ το άτομο και η διάρκεια της επίσκεψης είναι 45 λεπτά. Εκεί μας περίμενε περιγραφικότατος ξεναγός που έδινε πληροφορίες για ότι βλέπαμε, καλύπτοντας έτσι όποια απορία. Τα καλύτερα όμως αφορούσαν τις διαδρομές που ξετυλίγονταν μπροστά μας, γύρω από τους ορεινούς όγκους. Διαδρομές κατάλληλες για τις μοτοσυκλέτες μας, για απόλαυση στην οδήγηση στο ιδανικό τοπίο. Ξεκινώντας για το Ζαγόρι, όπου τα βουνά διαθέτουν εκπληκτικούς δρόμους με ορεινό στροφιλίκι, ποτάμια και γέφυρες, πραγματικά κοσμήματα της περιοχής, δείγματα αρχιτεκτονικής. Τα οικοδομήματα δένουν αρμονικά με την φύση τόσο που και οι καλύτερες φωτογραφικές μηχανές δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτήν την ομορφιά. Το Ζαγόρι θέλει κανονικά 3 – 4 ημέρες για να πεις ότι το γύρισες, και επειδή δεν είχαμε τέτοια πολυτέλεια, επιλέξαμε συγκεκριμένους προορισμούς.

● Κόνιτσα – Σπήλαιο Περάματος. Υπολογίστε 40 λεπτά η διαδρομή, την αναμονή  και 45 λεπτά την επίσκεψη στο σπήλαιο.
● Μην μπείτε στον πειρασμό , μετά το σπήλαιο να καθίσετε εκεί για καφέ κλπ. Ξεκινήστε αμέσως, σβέλτα, πορεία για Τσεπέλοβο. Πάνω στον δρόμο προς Κόνιτσα θα δείτε  πινακίδα Τσεπέλοβο. Εκεί, κάτω από τα πλατάνια στον παχύ ίσκιο, θα απολαύσετε τον καφέ σας.
● Προχωρήστε προς Αρίστη, στο δρόμο για το Πάπιγκο. Μην σταματήσετε στην Αρίστη  στην είσοδο  του χωριού, στρίψετε δεξιά για Πάπιγκο,  και σε μικρή απόσταση  θα δείτε την γέφυρα του Βοϊδομάτη , όπου η εικόνα του, είναι μοναδική. Φωτογραφίες, βόλτες, βίντεο και ότι βάλει ο νους. Τα  πεντακάθαρα νερά  του θα σας ανταμείψουν. Αν έχετε μαζί σας και κολατσιό, θα μπορέσετε να απολαύσετε περισσότερο το μέρος.
●  Η διαδρομή για την Παλιά Κλειδωνία, είναι ανηφορική με στροφιλίκι, και υπέροχη θέα  σε όλο τον κάμπο. Θα βρείτε καλό φαγητό σε φιλόξενο περιβάλλον  και ωραίους μεζέδες με τσίπουρο.
● Το γεφύρι της Κόνιτσας. Το γεφύρι περνάει από πάνω τα νερά του Αωού, σε μία εκπληκτικής ομορφιάς τοπίο. Υπάρχει άνετο parking  για τις μοτοσυκλέτες, μέσα στα πλατάνια, όπου μπορείτε να μείνετε σε παρακείμενα ξενοδοχεία.
● Επίσκεψη στο Μουσείο Κέρινων  του Βρέλλη στα Ιωάννινα. Είναι  ωραία εμπειρία που αξίζει τον κόπο ανεπιφύλακτα.

Ξεκινώντας για Αθήνα, υπάρχουν δύο βασικές εναλλακτικές διαδρομές. Η μία είναι η κλασική, Κόνιτσα – Γιάννενα – Πάτρα μέσω της γέφυρας στο Ρίο – Αντίρριο. Η άλλη, που επιλέξαμε για επιστροφή, ήταν μέσω της νέας Εγνατίας οδού. Μία παράκαμψη όμως, προς την παλιά γέφυρα Κλειδωνίας, μας κράτησε εκεί για φωτογραφίες και ηρεμία στο όμορφο τοπίο. Η παράκαμψη είναι μόλις 1,5 χιλιόμετρο και αξίζει το κάθε μέτρο οδήγησης. Επιτακτικός είναι ο ανεφοδιασμός καυσίμων στα Ιωάννινα γιατί μέσω Εγνατίας προς Μέτσοβο δεν υπάρχουν πρατήρια. Αυτός ο δρόμος αποτελείται είναι συνεχόμενα τούνελ και γέφυρες, και το τοπίο  σου φέρνει στο μυαλό εικόνες από αεροπλάνο. Αφού απολαύσαμε την διαδρομή πάνω στις μοτοσυκλέτες μας, σταματήσαμε στο γραφικό Μέτσοβο για φαγητό και ξεκούραση. Το Μέτσοβο, με τα πλακόστρωτα σοκάκια και την πλατεία του, είναι ιδανικός τόπος για ξεκούραση. Από εκεί, ξεκινούν και άλλες διαδρομές, ιδανικές για τις μοτοσυκλέτες μας, αλλά εμείς δεν είχαμε τέτοια πολυτέλεια χρόνου. Θα μπορούσαμε να κινηθούμε προς το Περτούλη μέσω του ολοκαίνουριου δρόμου που έχει πρόσφατα στρωθεί, αλλά επιλέξαμε να συνεχίσουμε προς Καλαμπάκα. Ανοιχτές στροφές, μέσα στα δέντρα, ποταμάκια, ομορφιές, χαλαρή οδήγηση, ήταν το επόμενο βήμα μετά το φαγητό. Ένας καφές στην Καλαμπάκα, στη σκιά των βράχων, ήταν ότι έπρεπε για χαλάρωση. Η υπόλοιπη διαδρομή που κάναμε, μέσω Δομοκού, ήταν ότι καλύτερο για να ανοίξουμε λίγο τις Triumph και να στρίψουμε στις ανοιχτές παρατεταμένες που συναντήσαμε πριν την Λαμία. Η επόμενη στάση έγινε στην παραλία των Λιβανάτων, όπου απολαύσαμε ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα και τσιμπίσαμε για τελευταία φορά γευστικούς μεζέδες. Φτάσαμε σχετικά νωρίς στην Αθήνα, μιας και η διαδρομή από κει, ήταν μόνο εθνική οδός. Ταξιδεύαμε άνετα με ταχύτητες κοντά στα 150 χ.α.ω. και απολαμβάναμε οδήγηση σκεπτόμενοι τα ορεινά στροφιλίκια, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα δάση που περάσαμε αυτές τις μέρες.