Πελοπόννησος

Αφήνοντας πίσω μας την Ε.Ο Κορίνθου-Τριπόλεως, ακολουθήσαμε τον επαρχιακό οδικό άξονα Τριπόλεως-Ολυμπίας, οδηγώντας για περίπου 64 χλμ. στην σκιά του  Μαίναλου. Η διαδρομή προς την ιστορική πόλη της Δημητσάνας έμοιαζε με μια ονειρική κατάδυση μέσα στην ανυπέρβλητη αρκαδική φύση. Στην οδική απόλαυση της διαδρομής βοήθησε το άριστο επαρχιακό δίκτυο και η λιγοστή κίνηση καθοδόν, αλλά κυρίως ο άψογος τετρακύλινδος V κινητήρας του «Λευκού φτερού», που με την υποδειγματική λειτουργία του κατάφερε να ανεβάσει την αδρεναλίνη μας στα ύψη.

Η Δημητσάνα, κτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Μαίναλου σε υψόμετρο 1.000 μ., είναι ένα μοναδικό μεσαιωνικό κεφαλοχώρι που ορθώνεται αμφιθεατρικά σε δύο αντικριστούς λόφους, δίπλα στην κοίτη του ποταμού Λούσιου, στα νερά του οποίου λούστηκε ο Δίας. Με κυρίαρχο υλικό την πέτρα, η Δημητσάνα διατηρεί ανέπαφη την παραδοσιακή οικιστική αρχιτεκτονική της, όπως διαφυλάσσει άλλωστε και την ιστορική κληρονομιά της. Σημαντικό πνευματικό κέντρο στην εποχή της Τουρκοκρατίας, η Δημητσάνα γνώρισε δόξα και ακμή κυρίως τον 18ο-19ο αιώνα και αποτελεί την ιδιαίτερη πατρίδα του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε΄.

Στη Δημητσάνα περπατήσαμε στα κλιμακωτά λιθόστρωτα καλντερίμια της,  ανατρέξαμε στα σπάνια χειρόγραφα και στα πολύτιμα ιστορικά κείμενα της Βιβλιοθήκης, επισκεφθήκαμε τις κατοικίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε΄ (όπου φιλοξενείται το Εκκλησιαστικό Μουσείο) και ξεναγηθήκαμε στο Μουσείο Υδροκίνησης, που στεγάζεται σ’ έναν από τους πάμπολλους ιστορικούς μπαρουτόμυλους (πρώην νερόμυλους) της Δημητσάνας. Ως γνωστόν, η Δημητσάνα τροφοδοτούσε με τεράστιες ποσότητες μπαρουτιού τις ανάγκες του αγώνα της επανάστασης του 1821, εξού και η ονομασία της «Μπαρουταποθήκη του Αγώνα».

Η τουριστική υποδομή της Δημητσάνας είναι υποδειγματική και απευθύνεται σε κάθε τσέπη και γούστο: ξενοδοχεία αστέρων, παραδοσιακοί ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια, γραφικές ταβέρνες, καφενεία, καλόγουστα καταστήματα με ντόπια προϊόντα, ακαταμάχητες γαστρονομικές προτάσεις. Είναι πάντως κοινό μυστικό ότι η ιδιαίτερη πατρίδα του Παλαιών Πατρών Γερμανού έχει κάτι για όλους: οι φυσιολάτρες θα κάνουν trekking στις κατάφυτες βουνοπλαγιές και στα φαράγγι της περιοχής, οι θεοσεβούμενοι θα επισκεφθούν τις κοντινές Μονές Προδρόμου και Φιλοσόφου, οι extremes θα κάνουν rafting στα νερά του Λούσιου και οι κουρασμένοι –όπως εμείς– απλά, δεν θα κάνουν τίποτα!

Ολοκληρώνοντας την γνωριμία με την… μπαρουτοκαπνισμένη Δημητσάνα, η λευκή Honda Crosstourer 1200 χάραξε νέα πορεία προς τα δυτικά, περνώντας από τα χωριά Ζάτουνα, Ράπτη, Κοκκορά – το τέλος της περιπλάνησης μάς βρήκε να διανυκτερεύουμε στα ταπεινά Κακουραίικα Γορτυνίας, την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Αφού αφήσαμε το αειθαλές Crosstourer στην χορταριασμένη αυλή του σπιτιού, με βήματα γοργά κατευθυνθήκαμε αμέσως στο καφενείο του κυρ-Παναγιώτη, τον «ομφαλό» του χωριού. Κι παρόλο που ο ήλιος είχε δύσει προ πολλού και ο υδράργυρος φλερτάριζε μονοψήφια νούμερα, η ατμόσφαιρα μέσα στο καφενείο ήταν αρκετά ζεστή.

Η κουβεντούλα, τα κεράσματα και τα πειράγματα με τους λιγοστούς υπερήλικες θαμώνες του μαγαζιού έπαιρναν κι έδιναν, ενώ η κουζίνα του κυρ-Παναγιώτη (αλλά και τα πηρούνια μας) είχαν πάρει φωτιά: κόκορας κοκκινιστός με μακαρόνια, χοιρινό παστό (καγιανά), ψωμί ψημένο στα ξύλα και άφθονο κρασί. Εκείνο το κρύο βράδυ περάσαμε μια υπέροχη, νοσταλγική βραδιά παρέα με τους ακούραστους θεματοφύλακες της πανάρχαιας αρκαδικής γης, οι οποίοι δίκαια καμαρώνουν για τα αγέραστα χωριά, τη γεμάτη μύθους, θρύλους και ιστορία παρακαταθήκη, αλλά και την αγέρωχη φύση της ορεινής πατρίδας τους.

Κι όσον αφορά τα «δικά μου» Κακουραίικα, αμφιθεατρικά απλωμένα σε υψόμετρο 290 μ., στην θέση που κατά την αρχαιότητα ήταν οι Μελαινές και με θέα την κοιλάδα του ποταμού Αλφειού, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην ενετική απογραφή του 1668. Ο Μητροπολιτικός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο ναός του Αγίου Βασιλείου και το κεφαλόβρυσο του χωριού (που χρόνια τώρα ξεδιψά τους ανθρώπους και τα μποστάνια του χωριού) περιλαμβάνονται στα σημαντικά αξιοθέατα του χωριού, ενώ σημείο αναφοράς αποτελεί -λόγω της αρχιτεκτονικής του- το διτάξιο δημοτικό σχολείο που κάποτε φιλοξενούσε πάνω από 150 μαθητές.

Σήμερα, και έπειτα από ενέργειες του συλλόγου Κακουραίων, έχει ανακαινιστεί και μετατραπεί σε πνευματικό κέντρο. Είναι όντως αξιέπαινη η προσπάθεια των νέων ανθρώπων του χωριού, των απογόνων, να διασώσουν την πολιτιστική-ιστορική κληρονομιά αυτού του τόπου και παράλληλα να προτείνουν στον ψαγμένο ταξιδευτή –όχι στον καλοβολεμένο τουρίστα– μια άλλη ανεξερεύνητη Ελλάδα, αγνή και αυθεντική, όπου τα αστέρια των ξενοδοχείων και η πολυτέλεια είναι λέξεις άγνωστες.

Επόμενος σταθμός του διήμερου οδοιπορικού μας στην κεντρική Αρκαδία το Λιμποβίτσι, η πατρίδα των Κολοκοτρωναίων. Στον χώρο του άλλοτε φημισμένου οικισμού υπάρχουν σήμερα μόνο ελάχιστα εγκαταλελειμμένα σπίτια, ενώ σε περίοπτη θέση ορθώνεται η ανακατασκευασμένη λιθόκτιστη κατοικία των Κολοκοτρωναίων, η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη (όπου εκκλησιαζόταν ο ήρωας του 1821), καθώς και ένα μικρό οίκημα των φυλακών. Παρεμπιπτόντως, τα έξοδα της ανέγερσης της κατοικίας των Κολοκοτρωναίων έγιναν από τον εφοπλιστή Π. Αγγελόπουλο (1990), ενώ στο εσωτερικό της κατοικίας στεγάζεται ένα μικρό μουσείο με υλικό από τη ζωή και δράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Με προορισμό κατόπιν την κοσμοπολίτικη Βυτίνα, συνεχίσαμε την διαδρομή μας μέσα από το εκπληκτικό ελατόδασος του Μαίναλου, προσπερνώντας τους μικρούς οικισμούς Ελάτη και Πυργάκι. Η εντυπωσιακή ομορφιά του ορεινού τοπίου, αλλά και η υγρασία στο οδόστρωμα, μας υποχρέωσαν να κινηθούμε με χαμηλές ταχύτητες –προσοχή , η οδήγηση στην καρδιά του Μαίναλου κατά τους χειμερινούς μήνες απαιτεί πάντα προσοχή λόγω του παγετού.

Οδηγώντας την λευκή Honda στην επαρχιακή οδό Λεβιδίου-Νεμέας, ξεκίνησε ουσιαστικά η επιστροφή μας στο κλεινόν άστυ. Έχοντας σκαρφαλώσει στο όρος Κανδήλα, κάναμε μια μικρή στάση για να απολαύσουμε το πορφυρό ηλιοβασίλεμα. Ο ηλιακός δίσκος που χανόταν πίσω από τις απέναντι κορυφές του Μαίναλου  σηματοδοτούσε το τέλος του ταξιδιού μας στην καρδιά της Πελοποννήσου, σ’ έναν τόπο προικισμένο που επιφυλάσσει απρόσμενες εκπλήξεις και δυνατές συγκινήσεις στον ανυποψίαστο επισκέπτη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι στην τραχιά αρκαδική γη έχουν γεννηθεί –σύμφωνα με τη μυθολογία– αρκετοί Ολύμπιοι θεοί.....