Πελοπόννησος

Κάτι με πιάνει όταν είναι να ταξιδέψω πρωί, να ξεκινάω νωρίς, μόνος μου, με μόνο όπλο και παρέα την εκάστοτε δίτροχη συμβία μου. Είναι αυτές οι ακτίνες του ήλιου που δειλά - δειλά αφήνει τις κορφές των βουνών για να προσφέρει την ζεστασιά του στην Γη. Και αυτή την εικόνα την είχα μέσα στον καθρέπτη του 1190 Adventure R, καθώς άφηνα πίσω μου την Αθήνα, με 180 σταθερά χιλιόμετρα ανά ώρα στον ηλεκτρονικό χιλιομετρητή, τον κινητήρα να γουργουρίζει και το γείσο του on/off κράνους ελαφρώς σκυμμένο για να συμβάλλει στην αεροδυναμική. Το πλάνο; Ο γύρος της Πελοποννήσου από χώμα, στην δυτική πλευρά της για την ακρίβεια, μιας και για να διανύσεις όλο το “νησί”, θέλεις πολύ περισσότερες μέρες. Ένα πλάνο που απαιτούσε χωμάτινα ελαστικά, αλλά το 1190 R δεν τα διέθετε, μιας και στις διαστάσεις του – 170 για πίσω, ακόμη δεν υπήρχαν διαθέσιμα στην αγορά. Το “πρόβλημα” φαινόταν ότι δεν θα με προβλημάτιζε, αφού στις προηγούμενες, μικρές σε χιλιόμετρα, χωμάτινες βόλτες, το 1190 R είχε δείξει τα καλύτερα στοιχεία. Και στην τελική, μία μοτοσυκλέτα Adventure on/off, πρέπει να μπορεί να κινείται σε δασικούς χωματόδρομους όπως βγαίνει από το εργοστάσιο στις βιτρίνες.

Ο εξοπλισμός; Πλαϊνές βαλίτσες της KTM, και μία μεγάλη τσάντα – συνεργείο τοποθετημένη στο πίσω μέρος της σέλας. Ανεφοδιασμός σε καύσιμα στο Κιάτο, και είσοδος για το πρώτο σκέλος της διαδρομής, που περιελάμβανε την Ορεινή Κορινθία μέχρι και την λίμνη Τσιβλού, πάνω από την Ακράτα. Το σύνολο των χιλιομέτρων έφτανε τα 1200 κι έτσι η οδήγηση δεν θα μπορούσε να είναι χαλαρή. Ρυθμός βόλτας, χάζεμα στο τοπίο και άλλα τέτοια, έμπαιναν στην άκρη, και το 1190 Adventure R θα έπρεπε να δείξει τον καλύτερο του εαυτό αν ήθελα να βγάλω το πρόγραμμα όπως το είχα στο μυαλό μου.

Ανεβαίνω στα πρώτα χωριά, από ασφάλτινη διαδρομή και λίγο μετά το Παραδείσι πατάω το σαθρό λευκό και γλιστερό χώμα – για τα λάστιχά μου, της Κορινθίας. Ο ρυθμός ανεβαίνει, σηκώνομαι όρθιος στην μοτοσυκλέτα και αρχίζω να επιταχύνω, σκαρφαλώνοντας τους πρώτους λόφους άνετα. Ο ήχος από το μονό τελικό προδίδει πως “κάποιος έρχεται γρήγορα” και το Κλιμέντη, η Μάνα και η Βελίνα μένουν σύντομα πίσω, για να βρεθώ στα Τρίκαλα Κορινθίας και μέσω Λίμνης Δασίου – που το πρωϊ είναι μαγεία – με τα άγρια άλογα να με παρατηρούν με περιέργεια, βρίσκομαι στο χιονοδρομικό των Τρικάλων να πίνω τον καφέ μου με φίλους και γνωστούς. Έπειτα από ένα σύντομο διάλλειμα, η διαδρομή συνεχίζεται προς Γκούρα, μέσα στα λούκια που έχουν ανοίξει τα αυτοκίνητα του WRC που πέρασαν πριν λίγο καιρό. Οδηγώ με 120 χ.α.ω. στον δασικό χωματόδρομο, αφήνω το ένα χέρι και τραβάω φωτογραφία το κοντέρ, γιατί μου φαίνεται κι εμένα απίστευτη η άνεση με την οποία αυτή η μοτοσυκλέτα παραμένει σταθερή, παρά τα ασφάλτινα ελαστικά. Παραμένει σταθερή παρά το βάρος που κουβαλάει, και το σταμπιλιζατέρ τιμονιού, διορθώνει όποια προσπάθεια για κούνημα του πίσω μέρους. Απίστευτη εμπιστοσύνη.

Ψάχνω για άγρια άλογα ξανά, στο οροπέδιο πριν την Γκούρα, όπου τα συναντώ συνήθως, αλλά ο ήχος της μοτοσυκλέτας φαίνεται ότι τα έχει διώξει. Περνάω την Γκούρα, κυκλώνω την λίμνη Δόξα, κατεβαίνω για φωτογραφίες στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και συνεχίζω ξανά προς Ζαρούχλα. Το τοπίο αλλάζει, τα δέντρα σφραγίζουν την είσοδο στον ήλιο, η “πούδρα” που έχει δημιουργηθεί από τα φορτηγά που μεταφέρουν ξυλεία, είναι κάποιες φορές ενοχλητική, αλλά τα πανύψηλα δέντρα με αποζημιώνουν. Περνάω σβέλτα την όμορφη Ζαρούχλα, κινούμαι προς την Λίμνη Τσιβλού από άσφαλτο, την κυκλώνω από χώμα και σταματώ στην ταβέρνα της Κατερίνας που βρίσκεται εκεί. Ο χάρτης έξω, όσο ψήνεται το φαγητό, ανασυγκρότηση δυνάμεων, “φόρτιση μπαταριών” αναβάτη και δρόμο για την συνέχεια. Είσοδος αμέσως στο χώμα, αφήνω γρήγορα πίσω τα “Ποτάμια” και ανηφορίζω ψηλά, πριν πέσω στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί από άσφαλτο από το Άνω Διακοπτό στα Καλάβρυτα.

Από εκεί, ακολουθώ την διαδρομή προς την γραφική Ζαχλωρού, όπου σταματώ λίγο για φωτογραφίες. Συνεχίζω για Δουμενά από χώμα, ανηφορίζω ψηλά στον Άγιο Ιωάννη και πέφτω στους Ρογούς, στην Κερπινή, και από κει, περνώντας από το αετοβούνι, κατηφορίζω ξανά προς τις Κορφές. Βρίσκομαι ήδη ψηλά, πάνω από τα 1000 μέτρα υψόμετρο και η ζέστη που στην αρχή έδειχνε να με ενοχλεί, τώρα περνάει απαρατήρητη από τους εξαερισμούς του jacket και του παντελονιού μου.
Ο ρυθμός συνεχίζει να είναι αγωνιστικός, το KTM 1190 Adventure R καταπίνει ακούραστο τις ανωμαλίες, τοποθετείται πανεύκολα στις εισόδους των στροφών, φρενάρει άριστα στις γλυστερές κατηφόρες. Προσπάθησα να ψαχτώ λίγο με τα ηλεκτρονικά του στην αρχή, έβγαλα το anti spin – το Traction Control αλλά ήθελε πολύ προσοχή στο άνοιγμα του γκαζιού. Η κτηνώδης δύναμη των 150 ανακοινώσιμων ίππων δεν αστιεύεται, κι έτσι το Traction παρέμεινε σε όλη τη βόλτα ενεργό – στην χωμάτινη εκδοχή του. Έδειξε έτσι πως όσο και αν αυξηθεί το παιχνίδι, η εμπιστοσύνη στην πρόσφυση δεν χάνεται ποτέ, συνδυάζοντας και τα δύο άριστα. Το ίδιο έγινε και με το ABS, αφού, χωρίς χωμάτινα ελαστικά, το φρενάρισμα στις ταχύτητες με τις οποίες πήγαινα, με δυσκόλευε. Με το ABS στην επιλογή off road, ηρέμισα, σταμάτησα να ασχολούμαι, και με μεγάλη μου έκπληξη, η μοτοσυκλέτα με το συνδυασμένο σύστημα φρεναρίσματος και το off road ABS ενεργό, φρέναρε καλύτερα και από κάποιες μοτοσυκλέτες με χωμάτινα ελαστικά!
Η εμπιστοσύνη στο σύστημα ήταν τεράστια, και με μία τέτοια μοτοσυκλέτα, μεγάλου κυβισμού, με το βάρος της φορτωμένη να επηρεάζει σημαντικά, δεν παίζεις καθόλου.

Έχοντας πλήρη πίστη στα συστήματα αυτά πλέον, συνεχίζω σβέλτα την βόλτα μου, περνώντας μικρά χωριά όπως οι Λαπαναγιοί, βγαίνω στο Λεόντιο, όπου διαπιστώνω ότι το πίσω ελαστικό μου έχει αρχίζει και χάνει αέρα. Συμπληρώνω αέρα από το φορητό κομπρεσέρ που μου παρέχουν στο παραδοσιακό καφενείο του χωριού, και συνεχίζω την βόλτα μου έχοντας το νου μου στο ηλεκτρονικό πολυόργανο που ενημερώνει για την πίεση.

Έχω μαζί μου σαμπρέλες, εργαλεία και κομπρεσέρ, όπως και κιτ επισκευής, αλλά έχω ένα πρόβλημα: Το Adventure R, είναι εξοπλισμένο με Tubeless ελαστικά, και επισκευάζονται μόνο με κιτ επισκευής. Η τρύπα όμως δεν φαίνεται, και στην χειρότερη, θα αναγκαζόμουν να καταργήσω τον αισθητήρα πίεσης, και να τοποθετήσω σαμπρέλα. Όμως, η τρύπα του αισθητήρα βρίσκεται παράκεντρα στο στεφάνι, μιας και ο ακτινωτός τροχός διατηρεί στο μέσον του τις ακτίνες, οι οποίες σφραγίζουν με ειδική λαστιχένια τσιμούχα. Και η σαμπρέλα, έχει την βαλβίδα στην μέση, όχι παράκεντρα. Θα το δοκίμαζα όμως αν έφτασα στα δύσκολα, ωστόσο, συνέχιζα την σβέλτη βόλτα μου με ένα ακόμη λόγω για γρήγορη οδήγηση: Τον αέρα που άρχισε να φεύγει επίσης γρήγορα!

Έχω περάσει πλέον στον νομό Αχαϊας, βρίσκω βουλκανιζατέρ φορτηγών στην Χαλανδρίτσα όπου λύνω μόνος μου το 1190, και ανακαλύπτουμε πόρο στο πίσω ελαστικό, που έχει δημιουργηθεί από το γκάζι στις χωμάτινες διαδρομές. Τα ελαστικά της Continental είναι μαλακά, λειτουργούν εξαιρετικά στο χώμα για on/off διαδρομές, αλλά δεν είναι φτιαγμένα για να αντέχουν την σκληρή καταπόνηση σε αγωνιστικούς ρυθμούς, στο χώμα. Το μπαλώνουμε από μέσα, και με την καθυστέρηση αυτή, καταφέρνω να φτάσω μετά από 13 ώρες συνεχόμενης οδήγησης, κοντά στην Καλογριά, στον Άραξο. Διανυκτερεύω εκεί, ξεκουράζομαι, βάζω κάτω τον χάρτη για να δω πως θα καταφέρω την αμέσως επόμενη μέρα, να διανύσω τα υπόλοιπα χιλιόμετρα που απομένουν. Ο μερικός χιλιομετρητής του 1190 Adventure R, γράφει ήδη 550, μαζί με την διαδρομή Αθήνα – Κιάτο, αλλά και τα λάθη και ψαξίματα στις διαδρομές.

Η Κυριακή ξεκινάει με την μοτοσυκλέτα ήδη ανεφοδιασμένη σε καύσιμα από την προηγούμενη, το λάστιχο φτιαγμένο, και τον αναβάτη ξεκούραστο.
Πάλι νωρίς το πρωί στο δρόμο, πάλι όμορφες εικόνες που φτάνοντας στην Καλογριά, σε γεμίζουν με μοναδικά συναισθήματα: Διακοπές! Από τα ψηλά βουνά, τις πέτρες και τις κορυφές, στην παραλία της Καλογριάς, μία βόλτα στο φυσικού κάλου δάσος της Στροφιλιάς για παιχνίδι με την άμμο, και από εκεί, κατευθείαν στα “ψηλά”, περνώντας πρώτα από την τεχνητή λίμνη Πηνειού, το Σιμόπουλο και το Πανόπουλο, και από εκεί, στο σπάνιο δάσος της Φολόης. Ο ήλιος χάνεται για μία ακόμη φορά, οι φυλλωσιές προσφέρουν τη σκιά και τη δροσιά τους, το χώμα γίνεται καστανό, το κράτημα αυξάνεται όπως και το παιχνίδι με το γκάζι.

Το πιο πλατύ δρυόδασος στην Ευρώπη με έκταση 42.000 στρεμμάτων, είναι η απόλαυση του περιπατητή αλλά και του μοτοσυκλετιστή, είτε κινηθεί από χώμα, είτε άσφαλτο. Από τα 600 μέτρα του υψομέτρου, κατηφορίζω προς την Νεράιδα και τις πηγές του Ενιπέα, και από εκεί στον Πλάτανο, στην Αρχαία Ολυμπία. Ξανά παραλία, στο Επιτάλιο, όπου τα εγκαταλελειμμένα σπίτια στην ακτογραμμή, δίνουν μία εικόνα βόρειας Καρολίνας στην αμμώδη έκταση. Συνεχίζω προς Καϊάφα, κάνω μία βόλτα στα λουτρά, και από την Ζαχάρω, κινούμαι προς Καριές και Πλατάνια. Μπλέκω αρκετά εκεί, μιας και ο δρόμος έχει ανοιχτεί πρόσφατα από μπουλντόζα, και τα ασφάλτινα ελαστικά δυσκολεύουν την κίνηση στον αφράτο ανηφορικό χωματόδρομο με τις πέτρες. Βγαίνω στα Κουβελά, κινούμαι ξανά από χώμα προς το Μαυρομάτι και το πίσω ελαστικό, πάλι μου δημιουργεί πρόβλημα. Ψάχνω να βρω την τρύπα, αλλά δεν φαίνεται κάτι. Η ώρα περνάει και βρίσκομαι μόνος στο βουνό, σε άγνωστη διαδρομή, και δεν σκοπεύω να το παίξω λοκατζής.

Έχω μαζί φαγητό και νερό, δεν έχω τέτοιο φόβο, και άλλωστε, όλο και σε κάποιο χωριό θα βρεθώ, δεν είμαι δα και στην Αλάσκα. Αλλά δεν βλέπω το λόγο να μπω σε τέτοια διαδικασία, άλλωστε ήθελα να τελειώσω το project “Γύρος Πελοποννήσου” σήμερα. Βάζω αέρα από το ηλεκτρικό κομπρεσεράκι, το τεζάρω και συνεχίζω χώμα. Περνάω από το ιερό του Επικούριου Απόλλωνος φτάνω στην Ανδρίτσαινα όπου με την συμβολή του μεγαλύτερου κομπρεσέρ από το βενζινάδικο, ανακαλύπτω την τρύπα στο ελαστικό. Ένα τακούνι έχει αρχίσει και ανοίγει στην βάση του, όπου του τοποθετώ μία γενναία ποσότητα “κορδονιού” (σ.σ. το υλικό επισκευής από το κιτ), βάζω αέρα και συνεχίζω την βόλτα μου. Επιστρέφω στο όρος Κοτύλιο, αφήνω στην άκρη την Νέδα που είχα στο αρχικό πλάνο και από την Στεμνίτσα, μπαίνω στο ελατόδασος του Μαινάλου. Μαγεία. Λίγο πριν ο ήλιος αρχίσει να χάνεται, οδηγώ σβέλτα μέσα στα έλατα και παθαίνω παράκρουση με το τοπίο και τις δυνατότητες της μοτοσυκλέτας. Βγαίνω στην Βυτίνα, από εκεί οδεύω προς το Βαλτεσινίκο και την Λίμνη Λάδωνα, την οποία κυκλώνω και αφήνω σύντομα πίσω.
Ακολουθεί ασφάλτινη διαδρομή προς την Στυμφαλία και είσοδος στο χώμα, στην νότια πλευρά της Ζήρειας, πίσω από το χιονοδρομικό. Είχα πει ότι θα έπινα άλλο ένα καφέ με τους φίλους στο χιονοδρομικό αν θα μου έφτανε ο χρόνος, αλλά τελικά, το σκοτάδι έχει πέσει ήδη, σκεπάζοντας τα πάντα.

Από το Καστράκι μέχρι το Βραχάτι, δεν βλέπω και πολλά, μόνο τα φώτα του KTM που όντας δυνατά, με βοηθούν στην βραδινή οδήγηση στο χώμα.

Έχω χορτάσει οδήγηση άλλωστε, και δεν μου κάνει κέφι να οδηγήσω στα χαμηλά της Κορινθίας. Έχοντας διανύσει πάνω από 800 ανάμεικτα χιλιόμετρα μέσα σε λιγότερο από δύο 24ώρα, το μόνο που με νοιάζει είναι να βγω στην εθνική και να επιστρέψω γρήγορα σπίτι.
Και αυτό έκανα, με το κοντέρ να φλερτάρει πολλές φορές στα 220χ.α.ω., με σταθερές ταχύτητες στα 180 χ.α.ω. αλλά και εκπληκτικές κινήσεις μπαλέτου ανάμεσα από τα σταματημένα αυτοκίνητα σε σημεία της εθνικής. Αν κουράστηκα; Φυσικά, όχι όμως τόσο ώστε να καλυφθεί η απόλαυση αυτού του μοναδικού – σχεδόν- διημέρου, πάνω σε μία μοτοσυκλέτα που κάνει τα πάντα να φαίνονται απλά, σε απίστευτες διαδρομές και πανέμορφα τοπία, που έχουν να πουν πολλά για το ποιόν της πατρίδας μας!