Πελοπόννησος

Στο όρος Ματαπάς, στο νοτιότερο άκρο Ελλάδας και Ευρώπης, βρίσκεται η Πύλη του Άδη γνωστή στα αρχαία χρόνια σαν είσοδος προς τον άλλο κόσμο. Αν και κάποιοι πίστευαν πως εκεί βρισκόταν η κόλαση, με τα φανταστικά για όλους μας πυ-ρωμένα καζάνια και τους κακούς να καίγονται αιώνια, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μία διαφορετική ερμηνεία. Εκεί, στον άλλο κόσμο, ταξίδευαν όλοι οι νεκροί τους, καλοί και κακοί, μέσω του αγγελιοφόρου Θεού Ερμή, όπου ο Άδης έκρινε και τους καταδίκαζε ανάλογα με το τι άνθρωποι υπήρξαν στη ζωή. Αν είχαν αμαρτήσει θα πλήρωναν το τίμημα, αν είχαν κάνει γενναίες πράξεις θα περνούσαν υπέροχες στιγμές στο υπόλοιπο της παραμονής τους. Ο Άδης σπάνια άφηνε το βασίλειό του για να βγει στον έξω κόσμο. Δύο φορές μόνο ανέβηκε στη Γη, πάνω στο άρμα του που ήταν ζεμένο με τέσσερα διαολεμένης μορφής τερατόμορφα μαύρα άλογα. Μέχρι και στην αρχαιότητα, αιτία ήταν οι όμορφες γυναίκες, οι νύμφες...

Πολλοί από τους αρχαίους ήρωες πήγαιναν εκεί ψάχνοντας λύση στα προβλήματά τους, όταν ακόμη ζούσαν. Άλλωστε, η δυσκολότερη αποστολή που μπορούσε να αναθέσει κάποιος θεός σε κοινό θνητό ήταν να φτάσει στον Άδη και να φέρει μαζί του κάποιο αποδεικτικό στοιχείο από εκεί. Χρειαζόταν εξυπνάδα, εφευρετικότητα και ανδρεία αυτό το κατόρθωμα. Το εγχείρημα αποκτούσε ιδιαίτερη αξία, αφού ο Κέρβερος, ο τρικέφαλος τεράστιος σκύλος φύλακας, δεν άφηνε κανέναν να προσπελάσει την είσοδο για τον άγνωστο και ίσως μαγικό ‘’άλλο κόσμο’’. Εκτός από τον Ημίθεο Ηρακλή, τον οποίο φιλοξενούσε και του είχε δωρίσει τα κλειδιά του ‘’παραδείσου’’…

… Ανηφορίζοντας από την Νεμέα, ο δρόμος διασχίζει πανέμορφα χωριουδάκια, το κάθε ένα με τη δική του ξεχωριστής σημασίας ομορφιά και ιστορία. Οι διαδρομές ακόμη δεν έχουν ξεκαθαρίσει και ο δρόμος για τον αρχαίο Φενεό είναι ακόμη κοντά μας. Μία βόλτα από τα αρχαία του χωριού είναι απαραίτητη για να διαμορφώσουμε μια εικόνα για τις εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Στη διασταύρωση για τον αρχαίο Φενεό το φράγμα που έχει κατασκευαστεί εκεί, αντιστεκόμαστε αν και είναι μία καταπληκτική βόλτα. Οι χωματόδρομοι που καταφθάνουν εκεί από την Ζαρούχλα, αλλά και το Βέλο, από την άλλη μεριά στην παραλία της Κορινθίας είναι πολλοί και εκπληκτικοί. Ανάλογα με τη διαδρομή που ακολουθείτε, από Αθήνα ή Πάτρα, επιλέξτε μία από αυτές για να συνδεθείτε με τη Νεμέα και τη συνέχεια. Επιλέγουμε τη διαδρομή προς το Λεβίδι και ρολάρουμε τους φιμωμένους τετράχρονους κινητήρες των Suzuki DRZ 400 και KTM LC4 640, ήρεμα χωρίς ταρζανιές. Το τοπίο είναι ακόμη άγριο και η λερωμένη από τα ζώα άσφαλτος τώρα αρχίζει να δείχνει τις διαθέσεις της. Σφηνώνεται ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα σπιτάκια του Γαλατά, κατηφορίζει ανάμεσα στους λόφους στο Πλατάνι. Το τοπίο είναι ακόμη γυμνό, βραχώδες, αφημένο στον καυτό ήλιο που παλεύει μάταια να λιώσει τις αιώνιες πέτρες. Χτυπάει κάθετα τις πεσμένες ξύλινες στέγες στα παρατημένα πέτρινα σπιτάκια, καταφέρνοντας να ψήσει τα κράνη μας και να ανεβάσει την θερμοκρασία τους στα ύψη.

Έτσι μία στάση στην πηγή του χωριού είναι απαραίτητη για ανεφοδιασμό και ένα σύντομο δροσερό λούσιμο. Ο δρόμος ανηφορίζει και το πέτρινο χωριάτικο τοπίο δίνει τη θέση του σε ορεινά στροφιλίκια, με άσφαλτο παλιά, αλλά ιδιαίτερα αυξημένης πρόσφυσης. Οι διαθέσεις για στρίψιμο και παιχνίδι με τα τετράχρονα ανεβαίνουν, σε καμία περίπτωση όμως δεν προτιμούνται από την θέαση του βουνού. Τα έλατα παρατηρούν τους μοναχικούς ταξιδιώτες να πορεύονται, αφήνοντας την αύρα τους στο εγκαταλελειμμένο τοπίο, όπου μπορείς να κατασκηνώσεις κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου χωρίς να σε ενοχλήσει κανείς. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τη συγκεκριμένη διαδρομή προς το Λεβίδι, λιγότεροι αυτοί που την χρησιμοποιούν. Ο δρόμος σκαρφαλώνει ψηλά, εκεί όπου η ζέστη του καλοκαιριού με τις ταμπέλες για την ύπαρξη πάγου, δεν συμβαδίζουν. Μόνος ήχος τα τακούνια των τρακτερωτών Pirelli που αναζητούν σε κάθε εκατοστό τους την επαφή με τη στενή άσφαλτο που διασχίζει την κορυφογραμμή, σαν ακροβάτες σε τσαλακωμένο σχοινί. Είμαστε ακόμη στην ορεινή Κορινθία, περνάμε την Κανδύλα και καθώς αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για Ορχομενό, το Μαίναλο ορθώνεται περήφανα μπροστά μας.

Ο κεντρικός δρόμος που ενώνει την Τρίπολη με τη Βυτίνα είναι ήρεμος αυτή την εποχή. Το χιονοδρομικό στα αριστερά μας δεν λειτουργεί, η διαδρομή που οδηγεί σε αυτό όμως αποτελεί έναν πολύ καλό τρόπο για να αποφύγουμε την κλασική ανοιχτή διαδρομή και να εμπλουτίσουμε με μαγευτικές εικόνες τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου. Περνώντας τη Βυτίνα, το ξηρό τοπίο της Κορινθίας έχει δώσει τη θέση του στα πανύψηλα έλατα και οι ομορφιές διαδέχονται η μία την άλλη. Από το γκρι χώμα αναδύονται μυρωδιές από την πρόσφατη νεροποντή, και στρίβοντας για Στεμνίτσα και Λιμποβίσι, το τοπίο σκο-τεινιάζει υπό τη σκιά των πυκνών δέντρων. Λίγο πιο πάνω, τα σπίτια κρέμονται ερειπωμένα στο Πυργάκι που μας υποδέχεται σαν θυρωρός της πανέμορφης αυτής περιοχής. Αμέσως μετά, η Ελάτη μας καλωσορίζει και μας κερνάει δρο-σερό νεράκι από την πηγή, για να συναντήσουμε παρακάτω τις ταμπέλες που ειδοποιούν για το σπίτι που έζησε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Λειτουργεί σαν μουσείο και αξίζει να το επισκεφτείτε.

Το ποταμάκι, μας συντροφεύει καθ’ όλη τη διαδρομή, παράλληλα με το δρόμο, αλλά οι χωμάτινοι πειρασμοί είναι πολλοί στην περιοχή και δύσκολο να αντισταθείς. Οι μοτοσυκλέτες που διαθέτουμε είναι ξεκούραστες μέχρι στιγμής και τα παιχνίδια στο χώμα απαραίτητα για ξεμούδιασμα. Οι χωμάτινες διαδρομές καταλήγουν και στη Δημητσάνα απ΄ όπου είναι εύκολο να τις συνδέσεις με νέους προορισμούς, αφού έχουν και λευκά-κόκκινα σημάδια στα δέντρα, για να τις βρίσκουν οι τοπικοί το χειμώνα με τα χιόνια. Ελισσόμαστε προς Στεμνίτσα και Δημητσάνα και παρακάτω για Καρίταινα και Μεγαλόπολη, που είναι και η στάση μας για ανεφοδιασμό. Παρακάτω από το Ελληνικό, τα δέντρα αραιώνουν και δίνουν τη θέση τους σε ατελείωτη θέα, με φόντο τον Ταΰγετο, ενώ στα πόδια μας δεσπόζει η Μεγαλόπολη. Η θέα είναι καταπληκτική και νομίζουμε πως είμαστε σε αεροπλάνο. Τόσο καλά. Το DRZ εδώ νιώθει πιο οικία, αφού στις πιο κλειστές διαδρομές χρειαζόταν περισσότερη ενασχόληση με το λεβιέ των ταχυτήτων. Διαθέτει μακριές σχέσεις, έχει και λιγότερα κυβικά από το ΚΤΜ, κάτι που βάζει τον αναβάτη ενεργά στην οδήγηση. Σαν μεγαλύτερο το ΚΤΜ, είναι παντού πιο ξεκούραστο. Δεν ασχολείσαι καθόλου με τον λεβιέ των ταχυτήτων αφού η ροπή των κυβικών είναι ασύγκριτη. Στις χαμηλές βέβαια σκορτσάρει αλλά αν το δουλεύεις 500 στροφές πιο πάνω τα ξεχνάει όλα.

Το εργοστάσιο της ΔΕΗ κάνει την εμφάνισή του και με τα θηριώδη φουγάρα κρυμμένα πίσω από τις αντίθετα ερχόμενες αχτίδες του Ήλιου να λειτουργούν ακατάπαυστα, μοιάζουν σαν ένα τεράστιο καράβι που σαλπάρει με τις μηχανές στο φουλ. Οι κόρνες λείπουν για να το πιστέψουμε. Ήχοι φτάνουν στα αυτιά καθώς περνάμε έξω από την κορυφαία πίστα της Μεγαλόπολης, κατάλοιπα στον αέρα από την εκκίνηση του Παγκοσμίου ΜΧ πριν λίγα χρόνια. Έτσι θα θέλαμε να την θυμόμαστε τουλάχιστον. Απαραίτητη στάση στα αρχαία για να γεμίσουμε. Εμείς με εικόνες από τα σκαλιστά μάρμαρα που ομορφαίνουν το τοπίο, οι μοτοσυκλέτες με υγρά καύσιμα για το πέρασμα στον Ταΰγετο.

Στρίβουμε προς το Λεοντάρι και μπαίνουμε πλέον στον Ταΰγετο όπου μας υποδέχεται το Δυρράχι με τα χωριά που το συντελούν. Από τα χαμηλά έχουμε αρχίσει να σκαρφαλώνουμε συνεχώς αφού η διαδρομή ανηφορίζει μόνιμα. Ο δρόμος χάνεται ανάμεσα στα βουνά και αφήνει πίσω τον πολιτισμό. Τα όμορφα χωριουδάκια διαδέχονται το ένα το άλλο, Ποταμιά, Καμάρα, Δυρράχιο, Νεοχώρι, για να καταλήξουν σε μία μαγική θέα όπου από ψηλά ο αναβάτης χαζεύει την Καλαμάτα. Το κομμάτι αυτό είναι ότι καλύτερο έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής. Η θέα είναι ασύγκριτη και το ηλιοβασίλεμα ότι πιο μαγικό μπορεί να δει κάποιος από ψηλά. Ούτε αυτό της Σαντορίνης δεν μπορεί να τα βάλει μαζί του. Είμαστε πολύ τυχεροί που βρεθήκαμε τέτοια ώρα εδώ. Η διαδρομή αποτελεί ότι καλύτερο για τις μοτοσυκλέτες του ταξιδιωτικού, που συνδυάζουν με τον καλύτερο τρόπο τη διασκέδαση στο χώμα με τις ανέσεις του ταξιδιού στην άσφαλτο. Με ότι παραχωρήσεις χρειάζεται αυτό, το DRZ διαθέτει λιγότερους κραδασμούς, αλλά είναι μαλακό από αναρτήσεις και μεταφέρει άσκοπα το σώμα μπροστά και πίσω.

Η σέλα του δεν είναι ότι πιο άνετο, αφού είναι στενή και γαργαλάει τα μαλακά μόρια. Είναι όμως παιχνιδιάρικο και σε κάθε στροφή ο πίσω τροχός προσπαθεί να περάσει τον μπροστινό από τις πλαγιολισθήσεις. Το ΚΤΜ στις κλειστές δια-δρομές συντροφεύει ακούραστα τον αναβάτη. Περισσότεροι κραδασμοί από το DRZ ισούνται με ξύπνημα κατά την οδήγη-ση, ενώ οι αναρτήσεις του και η φαρδύτερη σέλα βοηθούν περισσότερο τους μεγαλόσωμους αναβάτες. Η ροπή των 625 κυβικών σπρώχνουν αβίαστα τη μοτοσυκλέτα στις υπέροχες διαδρομές και αφήνουν τα μάτια του αναβάτη να αφοσιωθούν στο ρομαντικό δειλινό. Τα φώτα του αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα, σημείο στο οποίο υπερτερεί σαφώς το DRZ που του φώτιζε μόνιμα το δρόμο. Στην ανοιχτή διαδρομή το σαφώς πιο αθόρυβο και ήρεμο DRZ θα πάρει πίσω το αίμα του.

Το μαγικό ηλιοβασίλεμα έχει ήδη περάσει στην σημερινή ιστορία, και η παρέα των πυροσβεστών που φυλούν, το ήδη κα-μένο βουνό, μας δίνει τα φώτα της για τη συνέχεια. «Αριστερά στη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου Σπάρτης-Καλαμάτας για Σπάρτη, ή από χώμα για Αρεόπολη. Όπου και να πάτε χαμένοι δεν θα βγείτε. Αν ερχόσασταν πρωϊ, θα βρίσκατε τον τρόπο να δείτε από μακριά την πυραμίδα που βρίσκεται σε μία από τις κορυφές του Ταϋγέτου.»

Μετά την Αρεόπολη, η διαδρομή χάνεται ανάμεσα στους βραχώδης λόφους, που είναι από τα πιο άγρια τοπία που υ-πάρχουν στην Ελλάδα. Περνώντας τη Βάθεια, η διαδρομή σε μαγεύει και τα πετρόχτιστα με στενά σοκάκια σπίτια, δίνουν ένα διαφορετικό τόνο στην εκδρομή. Ο συνδυασμός των βράχων με φόντο το απέραντο σκούρο γαλάζιο και τις μυστικές, έντεχνα κρυμμένες παραλίες, σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Ή σε ηρεμούν, ανάλογα τι ψάχνεις να βρεις στη ζωή σου. Ο δρόμος περνάει από το Πόρτο Κάγιο για να καταλήξει στο ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της Ηπειρωτικής Ευρώ-πης. Εκεί στέκεται η ταμπέλα που πληροφορεί για το ιερό και νεκρομαντείο του Θεού Ποσειδώνα, το οποίο είναι ορατό λίγα μέτρα παρακάτω.

Άγνωστο αν πρόκειται για αυτό ή για κάποιο μεταγενέστερο εκκλησάκι. Σαν διαφήμιση για κάποιο γνωστό club ή ταβέρνα, οι ταμπέλες σε ειδοποιούν πως προσεγγίζεις το νεκρομαντείο αλλά και την Πύλη του Άδη. Λες και υπάρχουν στα σίγουρα και μπορείς αν θέλεις να τα δεις, αλλά και να τα επισκεφτείς. Εκεί, στα δύο λιμανάκια που υπάρχουν και στο χωμάτινο parking, κατασκηνώνουν οι, συνήθως, Γερμανοί τουρίστες με τα φορτωμένα μέχρις ορίων αυτοκινούμενα και έχουν σαν στόχο τους την Πελοπόννησο και τα ξακουστά σε όλο τον κόσμο, - εκτός ίσως από τους Έλληνες ζαμάν-φου επισκέπτες-, περίεργά της.

…Το 1940, στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε ενημερωθεί σχετικά με την Πύλη του Άδη, και τις υπόγειες στοές που πιθανότατα οδηγούσαν υπογείως στο Βερολίνο. Επίσης έψαχνε να βρει την Πύλη του Άδη και την είσοδο για τον άλλο, μαγικό κόσμο που είχε πληροφορηθεί. Οι πληροφορίες που υπήρχαν έλεγαν πως οι άνθρωποι ζουν πολλαπλάσια χρόνια στο εσωτερικό της Γης, στην Κοίλη Γη απ’ ότι εμείς, αφού δεν τους ταλαιπωρεί η έλξη της Σελήνης. Άλλωστε τα στοιχεία που συλλέγουν οι ειδικοί ερευνητές φωτογραφίζουν ιστορικά ντοκουμέντα στα οποία υπάρχει δι-αφορετική εκδοχή από αυτήν που γνωρίζουμε για το κέντρο της Γης. Πως στο εσωτερικό υπάρχει η Κοίλη Γη, με έναν κόσμο διαφορετικά πλασμένο, πιο όμορφο και καθαρό και τεχνολογικά προηγμένο. Με δύο τεράστιες εισόδους στους Πόλους και πολλά μυστικά περάσματα σε όλες τις χώρες. Και πως στην Ελλάδα υπάρχουν οι περισσότερες είσοδοι για εκεί. Ίσως μία από αυτές να έψαχνε ο Χίτλερ, ίσως να την βρήκε και μαζί με αυτήν, όλα τα θετικά του άλλου κόσμου. Σημασία έχει πάντως πως μετά τον πόλεμο, οι Γερμανοί που ξετίναξαν απ’ άκρη σ’ άκρη τη χώρα μας, ανέπτυξαν τεχνολογική διαφορά από τις υπόλοιπες χώρες, κάτι που είναι εμφανές ακόμη και στις μέρες μας. Τυχαίο;

Τα περίεργα φαινόμενα και η μυθολογία σχετικά με την Πύλη του Άδη δεν άφησαν ανεπηρέαστο ούτε τον μεγάλο ερευνητή των ωκεανών, αείμνηστο Jacques Cousteau (Ζακ Κουστώ). Ο Cousteau ζήτησε και πήρε άδεια για να ερευνήσει την θα-λάσσια περιοχή γύρω από το Ταίναρο, άδεια η οποία ανακλήθηκε και έπειτα ακυρώθηκε από την ελληνική κυβέρνηση στα τέλη του ‘80. Ο λόγος, ‘’υψηλής σημασίας στρατιωτική περιοχή’’, και έτσι απαγόρεψαν την επίσκεψη του ερευνητή. Κάθε άλλο παρά στρατιωτική δεν είναι η περιοχή, αφού σε ακτίνα χιλιομέτρων, το μόνο που είδαμε είναι βράχια και νερό. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τα ακριβή κίνητρα της απόρριψης. Άλλωστε, οι τοπικοί μιλούν πως για να βρεις την είσοδο του σπηλαίου, την Πύλη του Άδη, πρέπει να πας με σκάφος γύρω από το ακρωτήριο Ταίναρο. Οι ίδιοι δεν το τολμούν γιατί υποστηρίζουν πως όσοι εξερευνητές το έκαναν και βρήκαν τελικά την Πύλη, δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά. Ποιος ξέρει, μπορεί τώρα σε έναν άλλο κόσμο να περνούν πολύ καλύτερα! Ο Έλληνας ερευνητής Ιωάννης Γιαννόπουλος, όπως αναφέρει και στο κατα-πληκτικό βιβλίο του, ‘’Κοίλη Γη’’, σελ. 232, έψαξε υποβρυχίως όλη την περιοχή γύρω από το Ταίναρο ανεπιτυχώς. Στα βράχια όμως βρήκε μία στενή είσοδο, από την οποία βγήκε σε ένα δωμάτιο και ανακάλυψε έντεχνα καμουφλαρισμένο έναν τσιμέντινο τοίχο διαστάσεων 5x2,5 μέτρα. Τυχαίο και αυτό;

Η ελληνική μυθολογία βρίθει από μύθους και κάθε λογής συγκράματα τα οποία αναφέρουν διάφορες θεότητες στο πέρα-σμα των αιώνων. Ο Άδης και η διάσημη Πύλη του που βρίσκονται στο ακρωτήριο Ταίναρο, ‘’το πέρασμα για τον άλλο κό-σμο’’, αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ελληνικής μυθολογίας. Οι ιστορικές αναφορές αλλά και γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας, συμπίπτουν με την μυθολογία. Μύθοι ή πραγματικότητες; Έλληνες και ξένοι ερευνητές πά-ντως ασχολούνται εκτεταμένα με τέτοιες έρευνες, εκδόσεις των οποίων μπορείτε να βρείτε σε ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. Αξίζει το ψάξιμο για να δείτε και μία διαφορετική πλευρά της ιστορίας μας, από αυτήν που μας διδάσκουν. Κανείς φυσικά δεν ξέρει αν αληθεύει γιατί αφορά παλαιά χρόνια και δεν μπορεί να αποδειχθεί. Περίεργα συμβάντα όμως υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα και ψάχνοντας με αφορμή αυτό το άρθρο, μπορείτε εύκολα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Μεγάλα παιδιά είστε.

Εμείς πάντως, δοκιμάσαμε την “τύχη” μας οδηγώντας τις δύο on/off μοτοσυκλέτες στο μονοπάτι που φτάνει μέχρι το ακρω-τήριο Ταίναρο, το οποίο ξεκινάει από την τελευταία ταβέρνα που συναντά κανείς στο τέλος της διαδρομής. Η απόσταση από το τέλος της ασφάλτινης διαδρομής είναι περίπου στα 5 χιλιόμετρα μονοπάτι. Άσχημο και ιδιαίτερα βραχώδες στην αρ-χή του, ιδιαίτερα δύσκολο στο πέρασμα κοντά στην παραλία, για να στρώσει σε χωμάτινο με μικρή περιεκτικότητα σε φυ-τευτή πέτρα. Ανηφορίζει και καβαλάει τον πρώτο λόφο που φαίνεται από το τέλος του δρόμου. Η συνέχειά του στην πίσω πλευρά είναι πιο εύκολη και βατή. Το ύψος όμως είναι αυξημένο από τη θάλασσα και μία λάθος ή βιαστική κίνηση θα σας στείλει κατευθείαν για μπάνιο από μεγάλο υψόμετρο. Μέχρις ενός σημείου είναι βατό με μοτοσυκλέτα enduro – και ανάλο-γες οδηγικές ικανότητες. Μόλις φανεί το ακρωτήριο και αρχίζει η κατηφόρα προς αυτό, αν είσαστε δυο άτομα καλύτερα α-φήστε εκεί τις μοτοσυκλέτες και προχωρήστε με τα πόδια. Δεν είναι τόσο δύσκολο το πέρασμα, αλλά δεν υπάρχει επαρκής χώρος για στροφή, ενώ τα βράχια που υπάρχουν, δεν αφήνουν περιθώρια για λάθος πάτημα των τροχών. Αν ο τροχός δεν πατήσει σε “κορυφή” βράχου και πέσει ανάμεσα τους, φροντίστε να πατήσετε στην δεξιά πλευρά που είναι το βουνό, αλ-λιώς, η Πύλη του Άδη σας περιμένει. Σε κάθε περίπτωση, είτε με μοτοσυκλέτα, είτε με τα πόδια, φροντίστε να έχετε μαζί νε-ρό, καπελάκι, καλά ορειβατικά παπούτσια / φυσικά εξοπλισμό Enduro.

Δεν καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι τέλος, γιατί θα χρειαζόμαστε εκεί μοτοσυκλέτες Trial, αλλά περπατήσαμε μέχρι τον φάρο, όπου και νιώσαμε την μοναδικότητα της αίσθησης από τους μεταλλικούς ήχους που βγάζουν τα μέταλλα όταν τα χτυπάς, στο πιο απομονωμένο, ήσυχο και ατελείωτο, νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Τα 7 κιλά ιδρώτα που χάθηκαν στην προσπάθεια, αναπληρώθηκαν σύντομα στην ταβέρνα, στην αρχή της διαδρομής, λίγη ώρα αργότερα.

Ο φάρος δεσπόζει στο φημισμένο Κάβο Ματαπά όπως το λένε οι ναυτικοί, το Ακρωτήριο Ταίναρο που λογχίζει τη Μεσόγειο. Κατασκευάστηκε από τους Γάλλους στα 1882 και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1887 για να λειτουργεί με πετρέλαιο, ενώ φαινόταν από απόσταση 12 ναυτικών μιλίων. Ο τετράγωνος πύργος του, ύψους 16 μέτρων, στέφεται ακόμη από τον διώροφο μεταλλικό κλωβό με τον φωτιστικό μηχανισμό και το περιστροφικό διοπτρικό. Η πρώτη ανακαίνιση του φάρου έγινε στα 1930. Στα χρόνια της Κατοχής έπαψε να λειτουργεί και στα 1950, μετά τη δεύτερη ανακαίνιση, φιλοξενούσε 3 φαροφύλακες και λειτουργούσε με ρεύμα, με αποτέλεσμα να φαίνεται από απόσταση 16 ναυτικών μιλίων.

Από το 1984 που στήθηκε χωρίς κανένα σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο (αλλά και στο όμορφο οικοδόμημα) το αυτόματο φωτιστικό μηχάνημα, ο φάρος εγκαταλείφθηκε. Πλέον με την ηλιακή ενέργεια που μαζεύει όλη μέρα, το βράδυ αναβοσβήνει κάθε 10’’ και είναι ορατός από απόσταση 22 ναυτικών μιλίων. Το πεδίο φωτισμού βρίσκεται 41 μέτρα πάνω από την στάθμη της θάλασσας. Στον φάρο επικρατεί απόλυτη ηρεμία. Είναι ίσως το ιδανικό μέρος για να κατασκηνώσεις αν θέλεις να ηρεμίσεις. Μόνο που σε μία ώρα θα προτιμήσεις το τρελάδικο παρά αυτήν την νεκρική σιγή. Για παράδειγμα, στα δύο μίλια περνούσε ένα πετρελαιοφόρο καράβι και κάποιος χτυπούσε ένα σφυρί στις λαμαρίνες. Νομίζαμε ότι ήταν δίπλα μας. Τόσο ήσυχα.
• Στην περιοχή έχουν παρατηρηθεί εμφανίσεις UFO.
• Το συγκεκριμένο βουνό, Ο Ματαπάς, ονομάζεται στη μυθολογία Βουνό του Διαβόλου.
• Στην Ελλάδα υπάρχουν γύρω στα 7.500 σπήλαια, και από αυτά, μόνο τα 28 περιλαμβανομένων και του Διρού είναι γνω-στά.
• Η Πύλη του Άδη δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά.
• Η περιοχή αποτέλεσε μέρος για ναυτικές μάχες κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ το σκληροτράχηλο ανάγλυφο έκανε αδύνατη την προσπέλαση από ξηράς.

Οι Ρωμαίοι το ονόμαζαν Marmor taenarium, γιατί η εξόρυξη του γινόταν κοντά στο Ακρωτήριο Ταίναρο της νότιας Πελοποννήσου. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς το ονομάζουν "μέλαν μάρμαρο", χωρίς όμως να δίνουν πληροφορίες για τα λατομεία του. Νεότεροι ερευνητές που αναζήτησαν τα λατομεία αυτά σε όλη την περιοχή του ακρωτηρίου Ταίναρο δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν τη θέση όπου εξορυσσόταν το μαύρο αυτό πέτρωμα. Πιθανότατα η θάλασσα έχει ανέβει σταδιακά στο πέρασμα των χρόνων και έχει καλύψει τα λατομία.

Η χερσόνησος του ακρωτηρίου Ταίναρο αποτελείται κυρίως από κυανότεφρα ως σχεδόν λευκά μάρμαρα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με το Nero antico. Πάντως το πέτρωμα αυτό είναι ωραιότατο και στην αρχαιότητα θεωρούταν το μάρμαρο πολυτελείας. Δείγματα από το μάρμαρο αυτό υπάρχουν στο μουσείο του Καπιτωλίου στη Ρώμη, δύο κολόνες στην Εκκλησία της Regina coeli, ένα θαυμάσιο τραπέζι στο μέγαρο altemps.