Στερεά Ελλάδα

Ταξιδιωτικό – Υμηττός - Λίμνη Μαραθώνα

Μέσω Πεντέλης και Διονύσου

Οι ανεξερεύνητες περιοχές της Αττικής, για πολλούς αναβάτες, ήταν το έναυσμα γι’ αυτή την εκδρομή. Υπάρχουν όμορφες χωμάτινες διαδρομές οι οποίες αν συνδεθούν σωστά, μπορούν να προσφέρουν μία όμορφη ημέρα στους αναβάτες και να αναδείξουν έτσι το τι κρύβεται δίπλα στα σπίτια μας. Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό, ξεκινήσαμε 18 μοτοσυκλέτες από τον Υμμητό, με προορισμό το φράγμα και την Λίμνη Μαραθώνα.

Συνάντηση στον Υμηττό

Η χωμάτινη εκδρομή του Rideit σε συνεργασία με το Gs Forum, σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μπορούν να συμμετάσχουν αναβάτες με μικρή εμπειρία στο χώμα. Απαραίτητα ήταν τα χωμάτινα ελαστικά μιας και σύμφωνα με τις βροχές των τελευταίων ημερών, κάποια μικρά τμήματα της διαδρομής είχαν λάσπη ή γλιστρούσαν. Κι έτσι, προκειμένου και να αποφύγουμε πτώσεις, ατυχήματα και καθυστερήσεις, αποκλείσαμε τα ασφάλτινα ελαστικά. Το ραντεβού δόθηκε στην Καλοπούλα, στο αναψυκτήριο που βρίσκεται στις παρυφές του Υμηττού, στον δρόμο που σκαρφαλώνει για την κορυφή. Το συγκεκριμένο μέρος, προσφέρεται για βόλτα, καφέ και περπάτημα, μιας και βρίσκεται χωμένο μέσα στα δέντρα, όμως, ήταν άγνωστο για τους περισσότερους αναβάτες. Ακολουθήσαμε περιμετρικά το βουνό, προς την Αγία Παρασκευή, όπου και ξεκινήσαμε την οδήγηση στο χώμα, από την ειδική διαδρομή του ράλυ Ακρόπολις, που έγινε εκεί πριν λίγα χρόνια. Στο συγκεκριμένο τμήμα δεν συναντήσαμε περιπατητές και ποδήλατα μιας και αυτοί κινούνται συνήθως στην πιο εύκολη διαδρομή, που ξεκινάει λίγο πιο κάτω. Περάσαμε το πίσω, καμένο τμήμα του Υμηττού, φτάσαμε στα Γλυκά Νερά, και από κει, κινηθήκαμε αναγκαστικά μέσω ασφάλτου, για την Πεντέλη. Η είσοδός μας στο χώμα μας έδωσε μετά από λίγα λεπτά το πρώτο μας διάλλειμα –έπειτα από μία ώρα οδήγησης, στους Άγιους Ασώματους, στην Νότια Πλευρά της Πεντέλης. Πρόκειται για ένα παλιό εκκλησάκι που ζώνεται από τα τελευταία δέντρα που έχουν παραμείνει ανέγγιχτα από τη φωτιά, στο οποίο υπάρχουν και δύο δωμάτια με τζάκι. Εκεί, κάποιος ταξιδιώτης μπορεί να ανάψει φωτιά και να ζεσταθεί αν έχει το χρόνο, και να προφυλαχθεί από τις καιρικές συνθήκες. Επίσης, η θέα όλης της Αθήνας και του Υμηττού από ψηλά, σου κόβει την ανάσα. Εμείς όμως, δεν βλέπαμε στο ένα μέτρο από την ομίχλη που μας είχε περικυκλώσει, ενώ η θερμοκρασία είχε πέσει στους μηδέν βαθμούς!

Στην Ραπεντόσα μια φορά

Ανασυνταχθήκαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, και ξεκινήσαμε για το δεύτερο σκέλος της διαδρομής. Από την Πεντέλη, στο Διόνυσο, αυτή τη φορά, χωρίς να πατήσουμε άσφαλτο. Η διαδρομή ήταν βατή, μόνο σε κάποια σημεία είχαν δημιουργηθεί λούκια από τις βροχοπτώσεις, τα οποία περνούσαν άνετα και με την βοήθεια των υπεύθυνων της σχολής Rideit. Το χώμα μαλακό, ελάχιστες πέτρες σε σύγκριση με τον Υμηττό που έχει αυτή την φυτευτή πέτρα που σε ταρακουνά. Η Πεντέλη είναι παρεξηγημένη, μιας και έχει όμορφες διαδρομές για μεγάλες On-off μοτοσυκλέτες, και αν θέλεις να ταλαιπωρηθείς, έχει και από αυτό φυσικά. Εμείς όμως κινηθήκαμε ανατολικά, περάσαμε πάνω από τα λατομία και φτάσαμε στην άσφαλτο που κινείται από τον Διόνυσο προς την Νέα Μάκρη. Εκεί, στρίψαμε δεξιά και λίγο μετά ακολουθήσαμε την διαδρομή προς το Γερμανικό νεκροταφείο. Ήμασταν ήδη στον Διόνυσο, περάσαμε τις πόρτες που βρίσκονται εκεί και παραμένουν ανοιχτές , και κατεβήκαμε την όμορφη διαδρομή. Ένα σημείο που μας είχε προβληματίσει κατά την εύρεση της διαδρομής, με πέτρες σε απόσταση τριάντα μέτρων, αποδείχθηκε τελικά πεδίο δοκιμών για τους περισσότερους αναβάτες. Με την βοήθεια πάλι των ανθρώπων της σχολής Rideit, όλοι πέρασαν αλώβητοι και κατάφεραν να βγάλουν το δυσκολότερο τμήμα της διαδρομής χωρίς να γίνει γραντζουνιά. Λίγο παρακάτω, μας περίμενε η τεχνητή λίμνη στην Ραπεντόσα, που έχει δημιουργηθεί εκεί με φράγμα στο – ξερό αυτή την εποχή, ποτάμι, που κατέληγε στον Μαραθώνα. Μία ώρα μετά τους Άγιους Ασώματους, ένα διάλλειμα στην λίμνη ήταν ότι έπρεπε, και ο συννεφιασμένος καιρός με το κρύο, συνέθετε ένα ωραίο σκηνικό. Η παρέα ξεκουράστηκε και έβγαλε φωτογραφίες και λίγο μετά, ήμασταν έτοιμοι για το τρίτο και τελευταίο σκέλος της διαδρομής.

Η θέα της λίμνης

Έπειτα από δύο ώρες διαδρομής και τις ανάλογες στάσεις για ξεκούραση, η διαδρομή που ξεκινούσε από την λίμνη της Ραπεντόσας, θα μας κατέβαζε στον Μαραθώνα. Περισσότερη πέτρα εδώ, βατή όμως δίχως κανένα πρόβλημα, ούτε ίχνος λάσπης, και η διάθεση όλων ήταν ανεβασμένη. Κατεβήκαμε το βουνό και φτάσαμε στον Βρανά, στο Μουσείο του Μαραθώνα, και από εκεί, κινηθήκαμε κοντά στην βάση των ελικοπτέρων, και ακολουθήσαμε την διαδρομή προς Σταμάτα. Οι ανηφόρες προς την Σταμάτα είναι μεγάλες, και απαιτούν τεχνική στις επιτόπου στροφές τύπου “πέταλο” που υπάρχουν εκεί. Όλοι οι αναβάτες τις αντιμετώπισαν άριστα, και το έδαφος βοηθούσε αρκετά. Είχε άριστη πρόσφυση και δεν υπήρχαν πέτρες σε μεγάλο βαθμό ώστε να προβληματίζουν. Τα χωμάτινα ελαστικά όμως απέδειξαν ότι απολαμβάνεις την οδήγηση της μοτοσυκλέτας δίχως να παιδεύεσαι να βρεις πρόσφυση, ή να γλιστράς στα φρένα. Από την Σταμάτα κινηθήκαμε βόρεια προς το φράγμα της λίμνης Μαραθώνα η οποία άρχισε να φαίνεται μπροστά μας. Κατεβήκαμε το βουνό, φτάσαμε στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής που είχε γίνει χρονομετρημένη ειδική στο Αττικό enduro του 2006, αλλά και στα trail ride του πρωταθλήματος, και συναντήσαμε τα τελευταία δέντρα που γλύτωσαν από τις φωτιές. Ένα ωραίο τοπίο μας αγκάλιασε και η λίμνη απλώθηκε μπροστά μας. Σταματήσαμε για τις τελευταίες φωτογραφίες, και συζητήσαμε για τις ομορφιές που διαθέτουμε, κυριολεκτικά μέσα στα πόδια μας. Το τελευταίο τμήμα της διαδρομής, ήταν ασφάλτινο, και μετά από λίγα “εσάκια”, μας οδήγησε στην λίμνη, όπου κάναμε την τελευταία μας στάση, αυτή τη φορά για καφέ.

Μεγάλη περιεκτικότητα σε… απόλαυση!

Τα χαμόγελα όλων είχαν σκαρφαλώσει στ’ αυτιά. Μέσα σε τέσσερις ώρες, διασχίσαμε τρία βουνά της Αττικής, διανύσαμε εβδομήντα χιλιόμετρα με τα δεκαπέντε από αυτά να αποτελούν ασφάλτινα συνδετικά κομμάτια, και καταλήξαμε στην λίμνη Μαραθώνα. Ο καιρός, μας έκανε το χατίρι και με το κρύο, την ομίχλη, τα σύννεφα, μας έζωσε και μας μετέφερε σε ένα διαφορετικό τοπίο. Οι ομορφιές του Υμηττού, της Πεντέλης, του Διονύσου, και η θέα της λίμνης, ήταν το κερασάκι στην τούρτα αυτής της ωραίας εκδρομής. Το καλύτερο συστατικό φυσικά ήταν η πολύ καλή παρέα, οι αναβάτες που συμμετείχαν και απόλαυσαν κάθε εκατοστό της διαδρομής, και επέστρεψαν σπίτι τους αλώβητοί, πιο πλούσιοι σε εμπειρίες  και με γεμάτες… “μπαταρίες”!