Στερεά Ελλάδα

Παρασκευή βράδυ εξοντωμένος από την εργασιακή εβδομάδα που πέρασε έπρεπε να συσσωρεύσω ενέργεια για να "ενεργοποιηθώ". Τηλέφωνα, θετικές απαντήσεις και στις 7 το πρωί του Σαββάτου γέμιζα το ρεζερβουάρ με το "καυτό" ύδωρ.
Προορισμός η Τεχνητή λίμνη Μόρνου (250 χιλιόμετρα από την Αθήνα). Ακολουθήσαμε την διαδρομή από την Μάνδρα προς Θήβα, Λιβαδειά, Αράχοβα, Λιδορίκι, και χρειάστηκαν 2 ώρες για να αντικρίσουμε τον τεχνητό παράδεισο. Η ανθρώπινη πινελιά στον τόπο που απλόχερα ο δημιουργός πρόσφερε είναι μαγευτική, η φύση και ο άνθρωπος δημιούργησαν ένα τοπίο μοναδικό.
Ζωσμένη  από τους ορεινούς όγκους των Βαρδουσίων και της Γκιώνας η τεχνητή λίμνη δημιουργήθηκε έπειτα από  εργασίες που διήρκεσαν 10 χρόνια  (1969-1979). Έχει χωρητικότητα 780 εκατομμύρια κυβικά μέτρα και  "ξεδιψά" την πρωτεύουσα μέσω αγωγού 188 χιλιομέτρων (ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα της Ευρώπης) ο οποίος λειτουργεί με το σύστημα των συγκοινωνούντων δοχείων.
Δυστυχώς η λίμνη αποθήκευσε στα σωθικά της το αρχαίο χωριό Κάλιο (Καλλίπολη) ίσως της σημαντικότερης πόλης του Αιτωλικού έθνους των Οφιονέων , ευτυχώς όμως πριν γεμίσει νερό ο ταμιευτήρας, προηγήθηκαν αρχαιολογικές ανασκαφές και τα ευρήματα μεταφέρθηκαν σε μουσεία.

Το κεφαλοχώρι της περιοχής είναι το Λιδορίκι. Το ιστορικό ορεινό χωριό που είναι  χτισμένο στους πρόποδες της Γκιώνας σε υψόμετρο 650 μέτρων απαριθμεί περισσότερους από 1000 κατοίκους και αποτελεί θαυμάσιο θέρετρο για τους παραθεριστές του χειμώνα και του καλοκαιριού που έχουν σαν στόχο την εξερεύνηση της περιοχής. Μην ξεχάσετε να απολαύσετε ένα ελληνικό καφεδάκι στην κεντρική πλατεία του χωριού, κάτω από την σκιά του τεράστιου και αιωνόβιου πλατάνου.
Με αφετηρία το Λιδορίκι ξεκινήσαμε τον γύρο της Λίμνης μήκους 70 χιλιομέτρων. Πρώτη στάση το φράγμα του Μόρνου , ένα από τα υψηλότερα φράγματα στην Ευρώπη  με μέγιστο ύψος τα 126 μέτρα. Στηριζόμενος στα σκουριασμένα κάγκελα του φράγματος και καθηλωμένος από την θέα της λίμνης και των γύρω βουνών  προσπαθούσα να σκεφθώ πως θα ήταν ο τόπος χωρίς αυτήν.
Φεύγοντας από το φράγμα ακολουθήσαμε τον στενό, ανηφορικό και γεμάτο στροφές οδικό άξονα θαυμάζοντας τις πανοραμικές εικόνες της λίμνης με σκοπό να προσεγγίσουμε τις όχθες του ποταμού  Μόρνου (Δάφνος , η αρχαϊκή ονομασία του). Ένα χωμάτινο μονοπάτι μας οδήγησε στις όχθες του  και αφού αφουγκραστήκαμε την βοή του συνεχίσαμε προς το χωριό Κάλιο.
Εννέα χιλιόμετρα διαδρομής μετά το Κάλιο συναντήσαμε την επαρχιακή οδό Λιδωρικίου-Σπερνόρεμας όπου στρίψαμε αριστερά ανηφορίζοντας προς Λευκαδίτι. Η διαδρομή μοναδική, δεξιά μας η Γκιώνα, αριστερά μας τα Βαρδούσια, χάος! Η διαδρομή χρίζει προσοχής διότι σε πολλά σημεία του οδικού δικτύου συναντήσαμε "αδέσποτες" αγελάδες, κοπάδια από πρόβατα και πολλές πέτρες.
Η ώρα του φαγητού είχε περάσει, το στομάχι διαμαρτυρόταν αλλά στην θέα των βουνών όλα είχαν ξεχαστεί. Κατά την είσοδό μας στο γραφικό χωριό Συκιά ξαποστάσαμε στο καφενείο του Μπέκου όπου τελικά θυμηθήκαμε την πείνα μας και γευματίσαμε ακούγοντας ιστορίες για χιονοστιβάδες και ορειβάτες αλλά και μαθαίνοντας πολλές πληροφορίες για την περιοχή από τον Κυρ Βασίλη, ιδιοκτήτη του καφενέ.

Ενδεικτικά, το χωριό Συκιά είναι χτισμένο στα ριζά της Γκιώνας, πήρε το όνομά του από την σκιά που προσφέρουν οι κορυφές της. Αξίζει να σημειώσουμε πως αποτελεί δημοφιλή προορισμό ορειβατών και αναρριχητών. Η κορυφή Πλάκα είναι μοναδική στα Βαλκάνια λόγω της αρνητικής κλίσης και  αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αναρριχητικά κέντρα στην Ευρώπη.
Για όσους επισκεφθούν αυτό τον τόπο αξίζει να δουν και το σπήλαιο της Ζωοδόχου Πηγής, ιδιαίτερα την άνοιξη που θα έχει γεμίσει και η μικρή λίμνη εντός του σπηλαίου.
Με γεμάτες τις μπαταρίες, η συνέχεια της διαδρομής μας ήταν σκοτεινή καθώς οι κορυφογραμμές των βουνών χάνονταν μαζί με την δύση του Ήλιου υπενθυμίζοντάς μας πως η εκδρομή μας στην Ρούμελη έφθανε στο τέλος της.