Ασία

Η φετινή μας επιλογή ήταν ένα εφηβικό όνειρο, η επίσκεψη στην μυστηριώδη, ξεχωριστή περιοχή του πλανήτη, την Καππαδοκία. Ακόμα και στο άκουσμα του ονόματος Καππαδοκία , η φαντασία μου οργίαζε.Το κόστος αυτής της εκδρομής μεγάλο, αρκετές φορές σκεφθήκαμε να την ακυρώσουμε μιας και η “κρίση” που διανύουμε δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια για τέτοιου είδους έξοδα. Δοκίμασα την τύχη μου μέσω του δικτύου συνεργατών στο τομέα του τουρισμού για χορηγίες και ευτυχώς κατάφερα να κερδίσω την υποστήριξη εταιριών για την εκπλήρωση του ταξιδιωτικού στόχου. Σειρά είχε η μοτοσικλέτα που ήδη υπήρχε, η BMW R 1200 GS Adventure στην οποία, έγινα όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι, κοινώς πέρασε από “κόσκινο” για να είναι ετοιμοπόλεμη για παν ενδεχόμενο.

Μετά από επικοινωνία με φίλους στην απέναντι όχθη και αρκετό σερφάρισμα στο ίντερνετ στήθηκε ένα βασικό πρόγραμμα για την περιήγηση μας στην γειτονική χώρα. Ενδεικτικά υπολογίσαμε περί τα 3000 χιλιόμετρα διαδρομής κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο στην Δυτική και κεντρική Τουρκία.

Παρακάτω θα δείτε πόσο απλά και σύντομα μπορεί να πραγματοποιηθεί μία τέτοια “βόλτα” και να μπείτε στην διαδικασία να κάνετε στόχο ζωής ένα τέτοιο ταξίδι. Η επίσκεψη σε αυτά τα μέρη με μοτοσυκλέτα αποτελεί μία τρομερή εμπειρία που αξίζει κάθε δευτερόλεπτο που μπορείς να αφιερώσεις.

Δύο τρόποι υπάρχουν να πας στην Καππαδοκία. Ο πρώτος, είναι ο ασφάλτινος ο οποίος με την διάσχιση της Ελλάδας και της Τουρκίας αυξάνει κατά πολύ τα έξοδα αλλά και τις ημέρες που θα περάσετε στο δρόμο. Ο δεύτερος, είναι δια θαλάσσης, ο οποίος σου αφήνει περισσότερες μέρες στη διάθεση για εξερεύνηση στον προορισμό.

Επιλέξαμε τον δεύτερο τρόπο με αποτέλεσμα αρχές Αυγούστου να πλέουμε προς την Χίο και από εκεί στο Τσεσμέ. Ο πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας είναι το Αφιόν Καραχισάρ το οποίο απέχει από τα παράλια 430 χιλιόμετρα. Ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Τσεσμέ - Σμύρνη και τον Εθνικό οδικό άξονα προς Άγκυρα. Η ταλαιπωρία λόγω της έλλειψης ύπνου ήταν μεγάλη και σε αυτήν προστέθηκε ο παράγοντας καιρός αλλά και το ημιτελές οδικό δίκτυο με αποτέλεσμα τα χιλιόμετρα να είναι πολύ δύσκολα. Η θερμοκρασία που επικρατούσε ήταν 46 βαθμοί Κελσίου, σκέτη κόλαση! Το οδικό δίκτυο που συναντήσαμε αποτελείτο από ένα απέραντο εργοτάξιο και οι Τούρκοι οδηγοί φερόντουσαν σαν βασιλιάδες στο τετράτροχο βασίλειο τους. Το R 1200 GS Adventure βρέθηκε στο φυσικό του στοιχείο μιας και, φορτωμένο σαν μουλάρι, δεν καταλάβαινε τίποτα από τις λακούβες που συναντούσαμε. Παρά την υψηλή θερμοκρασία αλλά και τον βομβαρδισμένο σε πολλά σημεία δρόμο, λειτουργούσε άψογα και μας μετέφερε με ασφάλεια στο στόχο μας.

Με όλη αυτή την κατάσταση όμως, το άγχος ήταν δύσκολο να μην με καταβάλει. Η στολή είχε γίνει ένα με το δέρμα και ο ιδρώτας έρεε άφθονος. Κατά την διάρκεια της διαδρομής σταματήσαμε αρκετές φορές για να δροσιστούμε, και ευτυχώς για μας, τα πολυάριθμα βενζινάδικα που συναντούσαμε κάθε 20 χιλιόμετρα ήταν οάσεις δροσιάς και χαλάρωσης. Αυτό μας έκανε μεγάλη εντύπωση μιας και δείχνει ότι τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα οι Τούρκοι έχουν επενδύσει, λόγω τουρισμού. Η πορεία προς την Αφιόν αδιάφορη, το μόνο πράγμα που εντυπωσίαζε ήταν οι μιναρέδες των χωριών που διασχίζαμε και οι τεράστιες σημαίες της Τουρκίας που ανέμιζαν όπου και να κοιτούσες. Μετά από 6 ώρες οδήγησης προσεγγίσαμε το Αφυόν. Πρώτο μέλημα αποτέλεσε η διαμονή, όπου δυστυχώς λόγω της κούρασης δεν κάναμε την απαραίτητη έρευνα στα καταλύματα της πόλης και καταλήξαμε στο πρώτο ξενοδοχείο που αντικρίσαμε, το Hotel Grand Cinar Afyon.

Η αλήθεια είναι πως η περιποιημένη εξωτερική εμφάνιση, το μεγάλο λόμπυ και η λογική τιμή των 40ευρώ (πρωινό - βραδινό) μας ενθουσίασε, όμως….μας την φύλαγε το δωμάτιο. Ήταν τραγικό, με κατεστραμμένη ντουζιέρα, βρώμικα σεντόνια, μύριζε σαν στάβλος. Απογοήτευση, δώσαμε τόπο στην οργή, μια νύχτα ήταν, όμως αν ποτέ βρεθείτε εκεί απλά προσπεράστε το και ελέγξτε πρώτα το δωμάτιο πριν το κλείσετε. Τα μοναδικά ξενοδοχεία που είχα υπόψη ήταν πέντε αστέρων και αρκετά ακριβά και για μια διανυκτέρευση δεν άξιζε να δώσουμε τόσα χρήματα.

Μέσω της λέσχης των vstromers Τουρκίας είχα γνωρίσει τον Ιμπραήμ ο οποίος την περίοδο που εμείς ήμασταν στην Τουρκία, αυτός βρίσκονταν στην Ελλάδα για διακοπές. Είχαμε ωστόσο μιλήσει κατά την διάρκεια των διακοπων του και τον είχα ενημερώσει για το ταξίδι μας στην Κεντρική Τουρκία. Όταν φτάσαμε στο Αφυόν τον ενημέρωσα πως όλα πήγαν καλά χωρίς παρατράγουδα έτσι λοιπόν άδραξε την ευκαιρία και μας κανόνισε μια έκπληξη! Ενημέρωσε για την άφιξή μας τέσσερις φίλους του στο Αφυόν και μας περίμεναν στο ξενοδοχείο με σκοπό να μας ξεναγήσουν στην πόλη τους.

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις επισκεφτήκαμε γνωστό καφέ του κέντρου όπου, μετά από τέτοια ζέστη στη διαδρομή, είχα μια λαχτάρα για παγωμένη μπύρα αλλά… “Κύριε, δεν σερβίρουμε αλκοόλ στο Αφυόν!” μας είπε και τελικά την βγάλαμε με τσάι! Οι Τούρκοι φίλοι δεν μας άφησαν να σπαταλήσουμε ούτε μια λίρα και μας φιλοξένησαν με πρωτόγνωρο τρόπο, πραγματικά ένιωσα πως κέρδισα άλλους τέσσερις φίλους στην γειτονική χώρα, είμαι υποχρεωμένος και αυτό ήταν μόνο η αρχή μιας και συνεχίσαμε στην ξενάγηση της πόλης.

Η ιστορία της πόλης είναι παλιά, από τους αρχαίους χρόνους μέχρι και σήμερα. Η πόλη έχει πληθυσμό 95.000 άτομα και είναι χτισμένη στα 1070 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο, μάλιστα όπως διαπιστώσαμε, είναι από τις λίγες πόλεις της Τουρκίας που δεν σερβίρεται αλκοόλ! Οι αγροτικές εργασίες είναι η κύρια ασχολία των κατοίκων, ενώ μέχρι το 1971 η παραγωγή οπίου ήταν το κύριο προϊόν. Ακόμη, υπάρχουν εργαστήρια κατασκευής ταπήτων.

Σημαντικό αξιοθέατο της πόλης είναι το μαύρο φρούριο του οπίου που βρίσκεται στην κορυφή λόφου, κάτω από τον οποίο είναι χτισμένη η πόλη. Επίσης σημαντικό είναι και το μνημείο της μάχης του Dumlupinar που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Γενικότερα στις λίγες ώρες που μείναμε στο Αφυόν, δεν μας έδωσε την αίσθηση ότι έχει να προσφέρει κάτι στον ταξιδιώτη παρά μόνο ένα διάλειμμα για ξεκούραση.

Την επόμενη μέρα από την άφιξή μας αναχωρήσαμε για την πρωτεύουσα της Τουρκίας, την Άγκυρα, από την οποία μας χώριζαν μόλις 260 χιλιόμετρα εθνικού δικτύου. Η ζέστη ήταν αφόρητη, το καντράν έδειχνε 47 βαθμούς και χρειαστήκαμε 5 ώρες για να φθάσουμε στην Άγκυρα μιας και οι στάσεις για νερό ήταν συνεχείς και κάτι περισσότερο από αναγκαίες.
Η διαδρομή μονότονη, το κίτρινο χρώμα από τα σιτηρά ήταν κουραστικό στα μάτια, οι ατελείωτες ευθείες φάνηκαν βαρετές. Οι άγονες στέπες της κεντρικής Ανατολίας σου δίνουν την αίσθηση ότι ταξιδεύεις στην έρημο πατώντας σε μέτρια άσφαλτο. Το μόνο που με κράταγε σε εγρήγορση ήταν…. η κουβεντούλα με την συνεπιβάτη μου. Η ενδοσυνεννόηση σε τέτοια ταξίδια κρίνεται απαραίτητη μιας και η μοναξιά της οδήγησης κουράζει.

Λίγα χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα στην πόλη Πολατλί, ο ουρανός μαύρισε και εκεί που έλιωνε η κορντούρα στο δέρμα μας, η βροχή ήρθε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Μέσα σε λίγα λεπτά άλλαξαν τα πάντα, μια μαυρίλα, ένας αέρας και μπόρα. Τα πρώτα δέκα λεπτά βροχής μας αποσυντόνισαν, γίναμε μούσκεμα και λόγω της αλλαγής του καιρού δεν επισκεφθήκαμε την αρχαία πόλη Γόρδιον (Yassihüyük) και τον τάφο του Μίδα, ένα αξιοθέατο που πραγματικά δεν θέλαμε να χάσουμε. Είναι όμως ένας καλός λόγος για να επιστρέψουμε.

Φτάνοντας στην Άγκυρα, πήραμε τον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο της πόλης (150+ χιλιόμετρα περιφερειακού δικτύου) και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Συναντήσαμε τεράστιους δρόμους, γέφυρες, υπέργειες διαβάσεις πεζών, σήμανση, πραγματικά καμιά σχέση με το υπόλοιπο δίκτυο που οδηγήσαμε από την Σμύρνη μέχρι τα περίχωρα της Άγκυρας.
Ο Ιμπραήμ είχε ήδη κανονίσει την διαμονή μας και με τον γνωστό παραδοσιακό τρόπο “ρωτώντας παν στην πόλη” φθάσαμε στο ξενοδοχείο Ramada Ankara (διεύθυνση Tunali Hilmi Cad. No.66, 06540, Ankara) στην πιο δημοφιλή περιοχή της πόλης, την Kavaklidere.

Με το που μας είδαν αρματωμένους οι άνθρωποι του ξενοδοχείου τρόμαξαν και ρωτούσαν από πού ήρθαμε.Με παρότρυναν να αφήσω την μοτοσικλέτα μπροστά στην κεντρική είσοδο του ξενοδοχείου όπου και άρχισε το ξεφόρτωμα.
Ειλικρινά, το παλικάρι που κουβάλησε τις αλουμινένιες βαλίτσες του GS το λυπήθηκα μιας και ήταν υπερφορτωμένες! Το ξενοδοχείο ήταν πραγματικά πάρα μα πάρα πολύ καλό, πεντακάθαρο με μίνιμαλ διακόσμηση, ευγενικό προσωπικό και πολλές παροχές για τον επισκέπτη. Μετά από τον απαραίτητο “καθαρισμό” πήραμε τους δρόμους με πρώτο στόχο το…φαγητό.

Σύμφωνα με την γνώμη του φίλου Ιμπραήμ έπρεπε να δοκιμάσουμε μια τοπική λιχουδιά….όχι κεμπάπ, ούτε ντονέρ όπως φανταζόμασταν, αλλά… κοκκορέτσι! Αχ και να ‘ξερε τι τρώμε στην Ελλάδα.
Μας έστειλε λοιπόν στο κατάστημα kebab49 (http://www.kebap49.com.tr/), το οποίο από εξωτερική εμφάνιση θύμιζε αμερικάνικο fast food, όμως από γαστρονομική άποψη είναι εξαίσιο. Ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω πόσο καλά πέρασε ο οισοφάγος μου, αφού σκάσαμε από το φαγητό και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Μετά το φαγητό συνεχίσαμε στον εμπορικότερο δρόμο της πόλης, την λεωφόρο Τουναλί, και αφού ξεδιψάσαμε με μια μπύρα ( Efess) σε κάποιο από τα πολλά καφέ μπαρ που υπάρχουν στην περιοχή, πήγαμε να συναντήσουμε τον Μορφέα.

Μιας και είχαμε άλλες δύο διανυκτερεύσεις στην Άγκυρα, σηκωθήκαμε κάπως αργά, κατά τις 09:00. Θέλαμε να εκμεταλλευτούμε όλη την ημέρα χωρίς να χάσουμε λεπτό. Έτσι μετά το πλούσιο και απολαυστικό πρωινό ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην πρωτεύουσα της Τουρκίας με πρώτη στάση στο τζαμί Kocatepe Camii, το σημαντικότερο τζαμί της Άγκυρας αλλά και το μεγαλύτερο της χώρας. Έχει χωρητικότητα 20.000 πιστών και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια λατρείας στον κόσμο. Η οθωμανική αρχιτεκτονική του είναι αντίστοιχη με του Μπλε τζαμιού στην Κωνσταντινούπολη, είναι διακοσμημένο με 4 μιναρέδες ενώ στο εσωτερικό ο κεντρικός θόλος του είναι επίχρυσος.

Επόμενος σταθμός το μαυσωλείο του Ατατούρκ. Το ταφικό μνημείο του ιδρυτή της Τουρκικής δημοκρατίας είναι ένα εντυπωσιακό κτίσμα που είναι ορατό από όλα τα σημεία της πόλης. Ο έλεγχος στην είσοδο από τις τοπικές αρχές είναι σχολαστικός ενώ στους εσωτερικούς χώρους του μαυσωλείου απαγορεύονται οι φωτογραφίες.

Το πάρκο Ειρήνης που περιβάλει το Μαυσωλείο είναι κατάφυτο από δεκάδες ποικιλίες φυτών και δένδρων που δόθηκαν σαν δωρεά από 25 χώρες. Αφού περάσαμε τους πύργους της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας και την οδό των λεόντων φθάσαμε στο πεδίο τελετών όπου δεσπόζει το Μαυσωλείο του τούρκου ηγέτη. Το εσωτερικό του είναι λιτά διακοσμημένο ενώ το γρανιτένιο κενοτάφιο βάρους 40 τόνων προκαλεί δέος. Η θέα της πόλης από το Μαυσωλείο είναι πανοραμική, αντικρίζεις την παλιά πόλη, το μεγαλοπρεπές τζαμί Kocatepe Camii, τον σταθμό των τρένων. Στο εσωτερικό και κάτω από το μαυσωλείο του Κεμάλ υπάρχει το ομόνυμο μουσείο που “μεταφέρει” τον επισκέπτη στην νεότερη ιστορία του τουρκικού κράτους.

Κλείσαμε την περιήγησή μας στην Άγκυρα με την επίσκεψη στην Παλιά πόλη στο κάστρο-ακρόπολη Ankara Kalesi. Η στρατηγική του θέση μας επιτρέπει να αντικρύσουμε κάθε πλευρά της πόλης αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι η θέα των φτωχομαχαλάδων. Σε μια γωνιά τελούνταν ένα γαμήλιο γλέντι στο οποίο το ντεκόρ, αντί για τριαντάφυλλα και γαρίφαλα ήταν μπουγάδες με σεντόνια και εσώρουχα!
Το εσωτερικό της ακρόπολης εξακολουθεί να κατοικείται, υπάρχουν όμορφα στενά πέτρινα σοκάκια, αρχοντικά της οθωμανικής περιόδου, ιστορικά κτίρια φτιαγμένα από τοπικό μάρμαρο αλλά και πολλά εστιατόρια που παρέχουν εξαιρετικά εδέσματα και θέα στην πόλη.

Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης που μας άρεσε είναι και το μουσείο Πολιτισμών της Ανατολίας (είσοδος 5.60 ευρώ, ώρες λειτουργίας: 08.30 - 17.15, Δευτέρα κλειστά). Στις δύο μέρες που μείναμε στην Άγκυρα είδαμε ακόμη το πάρκο Νεότητας που είναι ένα από τα παλαιότερα πάρκα της χώρας (κατασκευή 1948), κάναμε βόλτα γύρω από την τεχνητή λίμνη και διασκεδάσαμε στο λούνα πάρκ με τα “μουσειακά” παιχνίδια,  κάτι που μας θύμισε το παλιό “ροντέο”  της δεκαετίας του ’80 στην Γλυφάδα.
Ενδιαφέρον μας προξένησε παράλληλα ο κεντρικός σταθμός των τρένων, η πλατεία των «κύκνων» αλλά και το χαμάμ engul Merkez Hamami, στην πλατεία Opera Meydani, το οποίο αξίζει να επισκεφθεί κανείς μιας και το κόστος βρίσκεται στις 17 λίρες (περίπου 8 ευρώ).

Η πόλη της Άγκυρας “δείχνει” φιλική προς τον επισκέπτη, έχει πολύ καλή ρυμοτομία και αυτό την κάνει “εύκολη” για τον ταξιδιώτη. Η περιήγηση με μοτοσικλέτα είναι πιο εύκολη από ότι σε άλλες πόλεις της Τουρκίας, αν και οι αυτοκινητιστές έχουν την ίδια τρέλα παντού…νομίζουν πως όλοι οι δρόμοι είναι δικοί τους.
Σαν πρωτεύουσα, η Άγκυρα αποτελεί και την έδρα της Τουρκικής κυβέρνησης, το σημείο όπου βρίσκονται όλα τα υπουργεία, η εθνοσυνέλευση, τα πανεπιστήμια, οι πρεσβείες και δημόσιες υπηρεσίες. Αν χρειαστείτε κάτι δηλαδή στο ταξίδι σας, θα το βρείτε στην Άγκυρα.

Αν και λόγω υψομέτρου (850μέτρα) περιμέναμε μια πιο δροσερή θερμοκρασία συγκριτικά με την εποχή, δυστυχώς το θερμόμετρο ήταν μόνιμα κολλημένο στους 40 βαθμούς και άνω. Σύμφωνα με τους κατοίκους της πόλης, το καλοκαίρι 2010 ήταν το θερμότερο των τελευταίων 60 χρόνων. Θα συστήναμε λοιπόν ρουχισμό και κράνη με σωστό εξαερισμό, μπόλικο νερό και στάσεις για αναπλήρωση υγρών όποτε αυτό είναι αναγκαίο.
Την τελευταία μας βραδιά στην Άγκυρα την περάσαμε σε ένα υπέροχο εστιατόριο παρέα με τον φίλο Ιμπραήμ ο οποίος είχε ταξιδέψει σήμερα από την Ρόδο στο Μπόντρουμ και από εκεί, μέχρι την Άγκυρα χωρίς στάση (900+ χιλιόμετρα!) για να μας συναντήσει.
Με την παραδειγματική φιλοξενία των Τούρκων μοτοσυκλετιστών, τους οποίους και ευχαριστούμε, τελείωσε η παραμονή μας στην Άγκυρα και ξεκίνησε το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας για τον πλανήτη… Καππαδοκία.

{arttinytable}

Χορηγοί
Εταιρία	Είδος χορηγίας	website
ΝΕΛ lines	εισιτήρια Πειραιάς -Χίος - Πειραιάς	www.nel.gr
Τουριστικός όμιλος Marine tours	2 διανυκτερεύσεις	www.marinetours.gr
Tουριστικό γραφείο travel atelier	1 διανυκτέρευση	http://travelatelier.com/
Eλαστικά AARON	1 ζεύγος ελαστικών	http://www.aaron.gr/
Kατάστημα αξεσουάρ Δίκυκλο	εξοπλισμός αναβατών	http://www.e-dikyklo.gr/

{/arttinytable}