Οι συνηθέστερες οδηγικές ατασθαλίες και πως διορθώνονται

Πρώτα απ΄όλα να ξεκαθαρίσουμε κάτι, κανείς δεν γεννήθηκε οδηγός, όλοι, ακόμα και οι αναβάτες των MotoGP, σε κάποια φάση ήταν αρχάριοι και έκαναν τα πράγματα λάθος. Το να οδηγάμε με λάθος τρόπο μάλιστα, είναι αυτό που μας βγαίνει από φυσικού μας, αφού μεταφέρουμε στους δυο τροχούς τις μηχανιστικές εκείνες αντιδράσεις που έχουμε διαμορφώσει όντας πεζοί και βαδιστές. Δεν είναι έλλειψη ικανοτήτων λοιπόν και δεν πρέπει να το εκλαμβάνει κανείς έτσι. Είναι απλά προσαρμογή σε ένα νέο, πεδίο, που έχει τους δικούς του κανόνες. Ακολουθεί λοιπόν το πρώτο μέρος, ενώ θα υπάρξει σύντομα και συνέχεια.

Δεν κοιτάς μακριά

Μια από τις κακές συνήθεις στην οδήγηση δίτροχου, είναι το να κοιτά κανείς λίγα μέτρα πιο μπροστά από τον μπροστινό τροχό. Αυτό είναι κάτι που βγαίνει φυσικά σε κάθε άνθρωπο από το περπάτημα, όπου και παρατηρεί το που θα πατήσει, “σκανάροντας” το έδαφος λίγα μέτρα πιο μπροστά. Ωστόσο με ένα δίτροχο, κινείται κανείς σαφώς πιο ταχύτερα απ όσο βαδίζοντας και αυτό σημαίνει πως οτιδήποτε υπάρχει μπροστά μας, το προσεγγίζουμε πολύ πιο γρήγορα. Για αυτό και το βλέμμα κατά την οδήγηση, πρέπει να είναι εστιασμένο μακριά μπροστά, ώστε να εντοπίζει τυχόν κινδύνους και εμπόδια άμεσα και έγκαιρα. Κάντε το, και θα δείτε πόσο θα βελτιωθεί η ροή σας στην οδήγηση.

Κοιτάς τα λάθος πράγματα

Στην οδήγηση μοτοσυκλέτας ισχύει το ότι “όπου κοιτάς θα πας”, με την έννοια ότι το σώμα ακούσια υπακούει και κατευθύνει το όχημα προς τα εκεί που βλέπουμε. Είναι μια ακούσια διαδικασία που χρειάζεται εξάσκηση για να της αλλάξουμε… συνήθειες. Το θέμα έχει να κάνει με το που κοιτάμε και αυτό σχετίζεται άμεσα και με την πρώτη παράγραφο. Για παράδειγμα, αν κοιτάμε ένα αντίθετα διερχόμενο όχημα σε μια στροφή, τότε πάμε κατά πάνω του ή για να το θέσουμε σε πιο ρεαλιστική βάση, δεν πάμε εκεί που θα έπρεπε, δηλαδή να διανύσουμε την ιδανική τροχιά – τόξο που θα μας βγάλει με ασφάλεια από την καμπή. Γενικά, όπου “κολλάει” το βλέμμα, “κολλάει” και η οδήγηση.

Σφίγγεις πολύ το τιμόνι

Η “τσίτα” πάνω στους δύο τροχούς, δεν έχει καλά αποτελέσματα. Οδήγηση σημαίνει συνεργασία με ένα όχημα και όχι πάλη με αυτό, δεν καλείται κανείς να δαμάσει κάποιο θηρίο! Ο φόβος είναι συνήθως αυτός που επιβάλει να είμαστε “σφικτοί” και άκαμπτοι, είναι και πάλι μια φυσική αντίδραση που θα πρέπει να την αποβάλουμε. Σφίγγοντας κανείς το τιμόνι, ασκεί σε αυτό δυνάμεις ακούσια, ενώ μεταφέρει και όλο το κούνημα του κορμού, των ώμων και των χεριών από τον αέρα. Το αποτέλεσμα; Αστάθεια! Το σώμα μας, πρέπει να είναι χαλαρό επάνω στην μοτοσυκλέτα, να έχει μια “πλαστικότητα”, και ειδικά τα χέρια θα πρέπει να λειτουργούν ως “αποσβεστήρες” όλων των δυνάμεων. Κρατάμε το τιμόνι χαλαρά και ουδέτερα, με τις εντολές σε αυτό να δίδονται με τον ίδιο τρόπο.

Φρενάρεις μόνο με το μπροστά ή το πίσω φρένο

Σε ένα όχημα όπως η μοτοσυκλέτα (η το scooter) όπου οι ισορροπίες είναι λεπτές κατά την κίνηση του, η πέδηση δεν θα πρέπει να είναι μια διαδικασία… αναταράξεων. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να γίνεται χρήση και των δύο φρένων ταυτόχρονα και όχι μόνο του ενός, μπροστά ή πίσω. Το μεγαλύτερο ποσοστό της πέδησης, γίνεται από το μπροστινό φρένο, ωστόσο αν γίνεται μόνο χρήση αυτού, οι αδρανειακές δυνάμεις κάνουν την μοτοσυκλέτα να “βουτά” το μπροστινό της μέρος καταναλώνοντας μεγάλο μέρος της διαδρομής της ανάρτησης, ενώ το μπροστινό ελαστικό φορτίζεται απότομα και η πρόσφυση του δοκιμάζεται. Για να αποφευχθούν όλα αυτά, πρέπει να πατηθεί και το πίσω φρένο μαζί με το μπροστινό, οι ισορροπίες δεν διαταράσσονται και η μοτοσυκλέτα φρενάρει πολύ αποτελεσματικά και χωρίς δράματα. Από την άλλη, η χρήση μόνο του πίσω φρένου, μπορεί να μην προκαλεί τόσα προβλήματα όσο η αποκλειστική χρήση του μπροστινού, ωστόσο έχει ένα άλλο τεράστιο αρνητικό: απλά δεν φρενάρει κανείς αποτελεσματικά!

Δεν οδηγάς με “ροή”

Όπου “ροή” σημαίνει η επίτευξη μια σταθερής η δυνατόν ταχύτητας, με απαλές και μικρές μεταβάσεις από το γκάζι στο φρένο και το αντίστροφο φυσικά. Έχει δε περισσότερο νόημα  αλλά και μεγαλύτερο συντελεστή δυσκολίας, όταν εφαρμόζεται στην πόλη. Αυτό προϋποθέτει ότι είμαστε καλοί στο “διάβασμα” της κίνησης μπροστά μας, εντοπίζοντας έγκαιρα τις ανοιχτές και ασφαλείς διόδους στις οποίες μπορούμε να κατευθυνθούμε. Προϋποθέτει επίσης ότι δεν ανοίγουμε το γκάζι στο τέρμα μόλις βρούμε λίγα ανοιχτά από κίνηση κομμάτια μπροστά μας, ούτε ότι και φρενάρουμε τελευταία στιγμή. Αν έχουμε ένα σταθερό τεμπό, τελικά και πιο γρήγορα θα φτάσουμε στον προορισμό μας, και πιο λίγη κατανάλωση θα έχουμε, και εμείς και το δίτροχο μας, δεν θα έχουμε ταλαιπωρηθεί.