 |
Από την ηθοποιία, εκπαιδευτής στο Riding School! |
Στον Τάκη Μανιάτη
.
Πως ξεκινάει η καριέρα σου με την τηλεόραση;
Έτσι κι αλλιώς στη ζωή μου έκανα πολλά πράγματα από μικρός, και οι πρώτες επαγγελματικές μου δραστηριότητες είχαν να κάνουν με marketing, πωλήσεις και πολυεθνικές εταιρίες με τελευταία την Vodafone που τότε είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα και κάποια στιγμή με έπιασε το μαράζι και ήρθε ο Che Guevara και εγκαταστάθηκε μέσα μου και σκεφτόμουν τι θα κάνω στη ζωή μου ώστε να είμαι ευτυχισμένος.
Μέσα σε μία νύχτα παραιτήθηκα και αποφάσισα να πάω στην δραματική σχολή, με την ελπίδα να κυνηγήσω το όνειρο μου και να είμαι χαρούμενος. Έτσι ξεκίνησα λοιπόν με την τηλεόραση, αν και τηλεόραση δεν έχω κάνει πολλή. Συνδέθηκα όμως με αυτήν λόγω της τεράστιας επιτυχίας του Κωνσταντίνου και Ελένης που είναι πλέον κλασική τηλεοπτική σειρά, κάτι σαν τις παλιές ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες και παίζεται μέχρι και τώρα συνεχώς. Ξεκίνησε το '98 και τελείωσε το 2000 και δεν έχει σταματήσει να παίζει σε επαναλήψεις, είναι πολύ παλιό, αλλά με έχει στιγματίσει.
Από μικρός εγώ, μωρό, το όνειρο μου ήταν να πάω στην Ιταλία να σπουδάσω κάτι σε μηχανικός, οδηγός, σχεδιαστής, κάτι σχετικό με τροχούς και μηχανοκίνητα. Ξεκίνησα να οδηγώ στα 12 μου και ήταν κόκκινο πανί η μοτοσυκλέτα στο σπίτι γιατί είχα χάσει τότε έναν φίλο που ήταν 14χρονών, αλλά υπήρχε η λαχτάρα πάντα, και ήταν το πρώτο πράγμα στο οποίο γυρνούσα πάντα. Έχω αγάπη και για το αυτοκίνητο, αλλά πάντα η μοτοσυκλέτα ήταν αυτή που με κέρδιζε.
Απέκτησα την πρώτη δική μου μοτοσυκλέτα όταν ήμουν 21 με την πρώτη μου δουλειά και ξεκίνησα να μπαίνω κι εγώ στον κόσμο των δύο τροχών ως αναβάτης. Η συνέχεια ήταν να διαβάζω τα περιοδικά για να μάθω, και έτσι γνώρισα και τον Θανάση Χούντρα. Έπειτα, μετά από πολλές γρήγορες βόλτες, σε Επίδαυρο, Μπράλο και τις ''πίστες'' της εποχής, διαπίστωσα ότι δεν τα κάνω καλά τα πράγματα. Έτσι ξεκίνησα να μαθαίνω να οδηγώ, συμμετέχοντας σε μαθήματα ασφαλούς οδήγησης.
"Από τότε που πήγα στο σχολείο όμως, κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω, απέκτησα track bike και οδηγώ γρήγορα μόνο σε πίστα και ποτέ έξω"
Το πιο σοβαρό που έχω πάθει ποτέ ήταν στα 19 μου, με παπί, στην Σόλωνος, όπου έπεσα και συνήλθα στον Ευαγγελισμό και ούτε που ξέρω τι έχει συμβεί. Είχα όλη αυτή τη λαχτάρα και εμφανίστηκε το σχολείο τότε μπροστά μου, και χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα και μέσα σε μισή ώρα μου κρέμασε το σαγόνι από αυτά που έμαθα. Είχα πάντα έναν σεβασμό απέναντι στο αντικείμενο και ήξερα ότι έπρεπε να μιλήσω με ανθρώπους που ξέρουν πολύ περισσότερα πράγματα από μένα, και να μάθω.
Πριν, έβγαινα και λύσσαγα, αλλά πάντα με σεβασμό και όχι σούζες και επιδείξεις σε πλατείες κλπ. Από τότε που πήγα στο σχολείο όμως, κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω, απέκτησα track bike και οδηγώ γρήγορα μόνο σε πίστα και ποτέ έξω. Μπήκα σε μία διαδικασία εκπαίδευσης εκπαιδευτού και κατάφερα να συνδυάσω την αγάπη μου για τους δύο τροχούς με την ανάγκη για βοήθεια σε μοτοσυκλετιστές που το χρειάζονται.
Πάντα γυρόφερνα το αντικείμενο, και από το 2015 ασχολούμαι επίσημα ως εκπαιδευτής με το Riding School του Θανάση Χούντρα. Με στόχο να το παλέψουμε ακόμη πιο έντονα, με την δημιουργία της Junior Academy, της πρώτης ακαδημίας στην Ελλάδα. Αυτή ξεκίνησε με μία προσπάθεια από τον Θανάση, δύο - τρία χρόνια πριν, και από την περσινή χρονιά έχει και υποστήριξη. Έχει όνομα, βάση, πίστα, εγκαταστάσεις, και ελπίζουμε ότι αυτό που προσφέρουμε είναι πραγματικά χρήσιμο υπηρετώντας την ασφάλεια και την εκμάθηση νέων αναβατών μέσω της σωστής εκπαίδευσης. Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχουν πολλά παιδιά που έρχονται με τους γονείς τους από περιοχές εκτός Αττικής, σε μόνιμη βάση, κάθε μήνα ή κάθε δύο μήνες, όποτε το ζητούν τα ίδια τα παιδιά.
Φύγαμε πλέον από το κλασικό ''αυτοδίδακτος, στην αλάνα με δανεικό μηχανάκι'' και μπήκαμε στην νέα εποχή που εκπαιδεύουμε σωστά τους μελλοντικούς μοτοσυκλετιστές.
Η σχολή αυτή τη στιγμή παρέχει μικρές μοτοσυκλέτες στους νέους που έρχονται εκεί και φυσικά τον απαραίτητο εξοπλισμό. Το παιδί που ξεκινάει δεν χρειάζεται να ξέρει κάτι αλλά απλά να έρθει εκεί και να περάσει μιάμιση ώρα ευχάριστα.
Όσον αφορά στην Παιδική Ακαδημία, τι περιλαμβάνει ένα σεμινάριο; Τι θα συναντήσει ο πιτσιρικάς εκεί;
Είναι ένα μάθημα που έχει διάρκεια μιάμιση ώρα, φυσικά παρουσία εκπαιδευτή. Το παιδί που ξεκινάει δεν χρειάζεται να ξέρει τίποτα ή να έχει τίποτα, πέραν της ισορροπίας (να ξέρει δηλαδή ποδήλατο). Ακόμη και αν δεν ξέρει πάλι μπορούμε να κάνουμε μαζί αλλά δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε μαζί ισορροπία.
Παρέχεται εξοπλισμός (μοτοσυκλέτα, καύσιμα κ.λ.π. και προστατευτικός εξοπλισμός) και ξεκινάει ένα είδος εκπαίδευσης που εγώ συνηθίζω να λέω ότι είναι μια προπόνηση. Εκεί το παιδί είναι πάντα υπό την επίβλεψή μας και όσο λιγότερο έχει οδηγήσει τόσο το καλύτερο για εμάς, για έτσι δεν θα έχουν μάθει το λάθος. Τώρα λέω πράγματα που εσύ τα ξέρεις αλλά το ένστικτό μας μάς οδηγεί στα ανάποδα πράγματα.
Δηλαδή η συσκευή «άνθρωπος» δεν υπηρετεί τη μοτοσυκλέτα, υπηρετεί ακριβώς το ανάποδο από τη μοτοσυκλέτα και για αυτό πρέπει να βάλουμε το σωστό πρόγραμμα οδήγησης μοτοσυκλέτας, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε εκεί και το πολύ καλό με τα παιδιά, που “γράφουμε” σε λευκή σελίδα είναι ότι δεν ξέρουν άλλο τρόπο, δηλαδή αυτό που πρωτομαθαίνουν. Όπως λέγαμε και πριν για το κράνος, που είναι καθαρά πρακτικό, του λες «πάρε τη μοτοσυκλέτα σου» και το πρώτο που κάνει είναι να πάρει το κράνος γιατί δεν έχει μάθει να κάνει κάτι άλλο. Μαθαίνει να μη σφίγγει, να έχει σωστή στάση κ.λ.π., κ.λ.π.
Το παιδί δεν έχει υποχρέωση (σ.σ. να παρακολουθήσει τα μαθήματα), δεν πρέπει να έρχεται δύο φορές την εβδομάδα, έρχεται πάντα κατόπιν συνεννόησης και μάλιστα αυτό που θέλουμε και ζητάμε είναι οπωσδήποτε να είναι «θέλω» του παιδιού και όχι του γονέα ή δικό μας. Να μην πάρει θέση δηλαδή αυτή η ασχολία μέσα στις υποχρεώσεις του αλλά να είναι κάτι που μόνο το ευχαριστεί και έρχεται εκεί μόνο επειδή το ευχαριστεί.
Το πρώτο μάθημα είναι αυστηρά προσωπικό για να ορίσουμε ουσιαστικά το πρωτόκολλο της επικοινωνίας –και να νιώσει άνετα- και από εκεί και μετά ξεκινάει να βρίσκεται και με άλλα παιδιά. Πρέπει να ψάξω να θυμηθώ αν υπάρχει άλλο παιδί, ανεξάρτητα από την ηλικία του που δεν ήθελε να το συνδυάσουμε από το δεύτερο μάθημα με άλλο παιδί. Ξεκινάνε όλοι μαζί και είναι κάτι που το θέλουμε όλοι και εκείνοι και εμείς και με την έννοια της κοινωνικής συνεύρεσης και της μοτοσυκλέτας και των ερεθισμάτων και λοιπά και επειδή όπως ξέρετε πολύ καλά είναι ένα πάρα πολύ ανταγωνιστικό πράγμα, πολύ διασκεδαστικό, πολύ σοβαρό όμως και υπεύθυνο, έχει συνέχεια αφορμές και ερεθίσματα, να μοντάρεις το παιδί και να το βάλεις μέσα στο κανάλι που θες ούτως ώστε να μην παρεκκλίνει.
Το πάρα πολύ σημαντικό για μένα ο τρόπος που ανταποκρίνονται τα παιδιά. Ανταποκρίνονται και οι οικογένειες, δηλαδή έχουν έρθει πολλά παραδείγματα γονέων με ανησυχία όπου το πολύ κολακευτικό για μένα και για εμάς είναι ότι πραγματικά στο πρώτο δεκάλεπτο ησυχάζουν. Ο τρόπος που συμβαίνει όλο το πράγμα εννοείται ότι είναι βαθμιαίος ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού και λοιπά και φυσικά με έναν τρόπο που λαμβάνει (υπόψη) πάντα την έγνοια για το πώς εξελίσσεται αυτό το πράγμα και το παιδί και ο γονιός και καταλαβαίνει ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί ξαφνικά εμπιστεύεται κάποιος το παιδί του σε ένα Στέργιο που θα του πει κάνε αυτό άνοιξε γκάζι εκεί και τέτοια, κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο…
Είναι κάτι καινούριο...
Ναι και ειδικά με ανθρώπους που δεν γνωρίζει. Το πολύ καλό είναι ότι διοχετεύουν αυτή τη λαχτάρα με έναν τρόπο, (αυτό που λέγαμε πριν) που δεν μπορούσαμε εμείς και αν μη τι άλλο είναι μέσα στο ασφαλές περιβάλλον. Δηλαδή υπάρχει κορίτσι που είναι δώδεκα χρονών, η οποία οδηγεί με φόρμα, ξύνει γόνατα, άμα τη δεις ψαρώνεις έτσι και αλλιώς. Με το που βγάζει το κράνος και βλέπεις ότι είναι μικρό κορίτσι, πραγματικά ψαρώνεις. Και ξεκίνησε από το μηδέν και μάλιστα από λαχτάρα των γονιών. Και έρχεται και ο μικρός αδερφός της μαζί! Και υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα και επίσης οικογένειες που κάνουμε μάθημα στα παιδιά και στους δύο γονείς! Δηλαδή ο μπαμπάς παλιός μοτοσυκλετιστής, η μαμά με απωθημένο «θέλω να μάθω να οδηγώ», δηλαδή είναι πολύ γλυκερό το πράγμα και ωραία δεμένο.
Με τους μεγαλύτερους αναβάτες;
Έχει να κάνει με θέματα νοοτροπίας. Η μεγάλη μου ελπίδα είναι ότι αλλάζουμε... σιγά-σιγά αλλάζουμε και καταλαβαίνουμε ότι ο Τάκης π.χ. με το παρελθόν που έχει και την εμπειρία κάτι μπορεί να μου δείξει ρε φίλε, δεν μπορώ να θεωρώ εγώ ότι ξέρω τα ίδια πράγματα. Βλέπουμε ότι κάτι κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, ο κόσμος ψάχνεται να μάθει, κάνει ακόμα και πριβέ μαθήματα, διψά για γνώση. Από πολύ έμπειρους αναβάτες, μέχρι ας πούμε την κοπέλα που θέλει να οδηγήσει αλλά φοβάται, όλοι έχουν πολλά να αποκομίσουν. Σίγουρα τοοικονομικό, ειδικά στους καιρούς που ζούμε είναι δύσκολο... από την άλλη όμως αν αναλογιστεί κανείς πόσο κοστίζει μια κανούργια μοτοσυκλέτα, δεν είναι τίποτα τα χρήματα που θα δώσει κανείς για την εκαπίδευση του, νομίζω το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι αναβάτες αυτό. Υπάρχουν βέβαι και οι "αμετακίνητοι" στις απόψεις τους που είναι συνήθως μοτοσυκλετιστές της "παλιάς γενιάς".
Τι είναι η μοτοσυκλέτα για σένα;
Ξεκίνησε και ευτυχώς παραμένει πολύ μεγάλη απόλαυση. Είναι διέξοδος, είναι ο "ψυχολόγος" μου... σε παρέες με πολύ αγαπημένους φίλους, έχω πει ότι έχω βρει τις δύο στιγμές που δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο: όταν είμαι πάνω στη σκηνή και όταν είμαι με τη μοτοσυκλέτα στην πίστα. Μου παίρνει δηλαδή οποιαδήποτε άλλη σκέψη δεύτερου ή τρίτου επιπέδου, καθαρίζει το μυαλό μου και ηρεμώ. Ως εκπαιδευτής στο Riding School, μου έχει αποκαλυφθεί και μια νέα διάσταση, το να βοηθάα άλλους αναβάτες να βελτιωθούν οδηγικά αλλά και να είναι τελικά πιο ασφαλείς στον δρόμο, είναι κάτι που με γεμίζει. Η μοτοσυκλετα έχει παίξει ρόλο και στον τρόπο που σκέφτομαι, είναι ένα από τα πλέον σημαντικάστοιχεία της ζωής μου και έχει παίξει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.
Στο Κωνσταντίνου και Ελένης "υποτίθεται" ότι είχες Harley-Davidson... εσύ είχες τότε Honda CBR;
-Ναι, είχα CBR 900 RR και VFR
Υποδυόσουν τον "Xαρλεά" όμως
-Ναιαιαι (γέλια) . Πολύ Χαρλεάς! Να σημειωθεί ότι αν μπορούσα τώρα, θα ήθελα να έχω ένα από εκείνα τα υπέροχα γκαράζ που ονειρευόμαστε όλοι με ένα από όλα, από κλασικά μέχρι Britten!
