Νησιά

Η ομάδα των O.R.MA (Off Road Madness) που αποτελεί και το adventure team του Bikeit εκδράμει ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε κοντινές κυρίως ορεινές off road διαδρομές. Με στόχο τη διασκέδαση των αναβατών που οδηγούν κάθε λογής μοτοσυκλέτες από 600 έως και 1200 κυβικά on/off, συχνά πυκνά οι βόλτες αποτελούν ένα τρόπο εκτόνωσης από την καθημερινότητα. Οι δε κόντρες μεταξύ των “γρήγορων” της παρέας, Αποστόλη (BMW G 650 X Challenge) και Βασίλη (KTM 950 Adventure) καταλήγουν σε συζητήσεις και πειράγματα που διαρκούν τουλάχιστον μέχρι την επόμενη βόλτα.

Για μία ακόμη φορά λοιπόν, η ομάδα έδειξε άμεση ανταπόκριση στην πρόταση του Αποστόλη που είχε βρει ένα μέρος για να ξεκαθαρίσουν τις μεταξύ τους διαφορές. “Κονίστρες, άμα σου βαστάει, έλα να δεις τι θα πάθεις.” Αυτόματα, αλυσίδες λαδώθηκαν, αναρτήσεις ρυθμίστηκαν, στολές βγήκαν από την ναφθαλίνη, μπότες γυαλίστηκαν για επιθεώρηση.

Και όλοι ήταν έτοιμοι για την αναχώρηση που θα γινόταν Σάββατο μεσημέρι, μέσα στο καταχείμωνο, λίγο πριν βραδιάσει. Η ομάδα αποτελείτο από τους: Γιώργο (BMW F 650 GS Dakar), Θωμά (BMW R 1200 GS Adventure), Μανώλη (KTM LC4 640 Adventure), Σωτήρη (Kawasaki KLR 650), Γιάννη (Yamaha TTR 250), και φυσικά τους αιώνιους αντιπάλους, Αποστόλη (BMW 650 X Challenge) και Βασίλη (ΚΤΜ 950 Adventure). Η ποικιλία των μοτοσυκλετών δεν είχε τόση σημασία άλλωστε. Από μονοκύλινδρο παλιό 650 μέχρι το φρέσκο νεοαποκτηθέν BMW 1200 του Θωμά, η παρέα διέθετε διαφορετικές σε επιδόσεις και χαρακτήρα μοτοσυκλέτες, αλλά  κυρίως αφθονία γέλιου.

Άλλωστε ο βασικός σκοπός της παρέας ήταν μόνο ένας: Η επίσημη απόδειξη στον άτυπο αγώνα των δύο και η υποστήριξη στα κουτσομπολιά της ερχόμενης εβδομάδας. Και για να μπουν όλα σε μία τάξη, λόγω της διαφοράς κυβισμού και κυλίνδρων, η διαδρομή έπρεπε να περιλαμβάνει τα πάντα. Από άσφαλτο και επαρχιακό δρόμο, μέχρι λασπωμένο και σκληροτράχαλο χωματόδρομο, αλλά και κάποια ανοιχτά μονοπάτια.

Βάζοντας κάτω το χάρτη, ψάχναμε ένα μέρος που να βρίσκεται σε απόσταση 150 χιλιομέτρων ώστε να είμαστε εκεί πριν βραδιάσει. Να διανυκτερεύσουμε αν γίνεται κοντά ή μέσα στο δάσος, και να έχουμε όλη την Κυριακή στη διάθεσή μας για βόλτα στα γύρω βουνά. Και φυσικά, το βράδυ να μπορέσουμε να επιστρέψουμε χορτασμένοι αλλά χωρίς να έχουμε να διανύσουμε 500 χιλιόμετρα μέσα στη νύχτα κουρασμένοι.

Η λύση βρέθηκε στις Κονίστρες της Εύβοιας, στα όρη Κοτύλαια, κοντά στην Κύμη. Ένα τηλέφωνο στον ιδιοκτήτη του endurohouse το οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στο βουνό, έδωσε τη λύση για την διανυκτέρευση της παρέας. Και η πρόβλεψη του καιρού έριξε την καρό σημαία της εκκίνησης για τους εφτά αναβάτες, λίγο μετά τις 4 το μεσημέρι, στην Καισαριανή.

Στην καρδιά του χειμώνα, μέσα στο Δεκέμβριο, ξεχυθήκαμε για την σύντομη διαδρομή της εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας, μέχρι τον Ωροπό. Το φέρυ ακόμη και το χειμώνα διαθέτει συχνά δρομολόγια που διαρκούν μόλις δεκαπέντε λεπτά και έτσι η Ερέτρια αποτέλεσε την εκκίνηση για το 2ο σκέλος της διαδρομής. Σε αυτό το σκέλος ήρθε να προστεθεί και το 8ο μέρος της ομάδας, ο Μιχάλης (Honda Dominator 650) και να οδεύσουμε όλοι μαζί για την απόσταση μίας ώρας που χωρίζει την Ερέτρια από τις Κονίστρες.

Η διαδρομή με τις συχνές στροφές είναι εύκολη και διασκεδαστική για μοτοσυκλέτα μιας και μπορείς να οδηγήσεις σβέλτα, αλλά και να απολαύσεις τα περάσματα δίπλα στη θάλασσα και τα όμορφα τοπία. Οι Κονίστρες είναι ένα αρκετά μεγάλο χωριό το οποίο απέχει ελάχιστα από την Κύμη και έτσι μπορεί να συνδυάζει τις φυσικές ομορφιές και τις διαδρομές του βουνού που βρίσκεται από πάνω του, με την θάλασσα του Αιγαίου.
Η διαδρομή για το endurohouse ξεκινούσε λίγο μετά το χωριό και αποτελούσε το βάσανο του I.X. και τον παράδεισο της μοτοσυκλέτας on/off και των Jeep. Γι αυτό και στο παραδοσιακό χάνι Αφτερία που βρίσκεται στο μέσον της διαδρομής, με πανοραμική θέα, βρίσκονταν περισσότερο κυνηγοί, αλλά και άνθρωποι της περιπέτειας, που έφταναν εκεί μόνο και μόνο για το καλό φαγητό και την διαδρομή. Απολαύσαμε το σπιτικό φαγητό δίπλα στο τζάκι, στο περιποιημένο χάνι και συνεχίσαμε την χωμάτινη διαδρομή που θα μας οδηγούσε στο καταφύγιο μας για το βράδυ.

Αν και στο τραπέζι είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν διάφορα υπονοούμενα τα οποία ευτυχώς περνούσαν ξώφαλτσα από τα κεφάλια μας, η υπόσταση τους εξακριβώθηκε στα πρώτα χωμάτινα μέτρα. Με τη νύχτα να έχει σκεπάσει σαν πέπλο το βουνό, ο ήχος από τα μαχαιροπίρουνα έδωσε τη θέση του στις “ξετάπωτες” εξατμίσεις των G 650 X και 950 Adventure. Τα τιμόνια τους μπλέχτηκαν σε μία κίνηση μάχης και οι αναβάτες κοίταξαν μπροστά με στόχο την εύρεση του τόπου διαμονής.

Οι δύο ροδιές έδειχναν το δρόμο και ο τετράχρονος ήχος χάθηκε μέσα στο δάσος και τρύπωσε σε κάθε φωλιά. Σίγουρα αυτή η νύχτα δεν θα ήταν ξεκούραστη για τους “κατοίκους” του μιας και οι καταπιεσμένοι από την πόλη αναβάτες, είχαν άγριες διαθέσεις. Η λασπωμένη διαδρομή και οι ροδιές των αυτοκινήτων που είχαν σκάψει το έδαφος δεν αποτέλεσαν πρόβλημα για το 950 που ξεχύθηκε μπροστά στην πρώτη ανηφορική επιδεικνύοντας την δύναμή του. Πίσω του, το G 650 X μάζευε χιλιόμετρα προκειμένου να περάσει στη ερχόμενη δεξιά στροφή και η συμπλοκή παραλίγο να καταλήξει σε χάσιμο της διαδρομής. Μέσα στα δέντρα, σε δικό του πατάρι με θέα, βρισκόταν το endurohouse πασπαλισμένο με την υγρασία και το κρύο του Δεκεμβρίου.

Δίπλα στο τζάκι, την ζεστασιά και τα απαραίτητα τσίπουρα, βάλαμε κάτω αμέτρητες διαδρομές που είχαμε σχεδιάσει για την επόμενη μέρα. Το μέρος είναι κατάλληλο για εξορμήσεις και η συγκεκριμένη τοποθεσία αποτελεί μία ιδανική βάση για τέτοιες εκδρομές. Τη συζήτηση για την απομάκρυνσή μας από τον πολιτισμό και την δυσκολία εύρεσης του μέρους διέκοψε ο ήχος ενός ακόμη  ΚΤΜ 950 Adventure με αναβάτη τον Ηλία. Είχε ξεκινήσει μόνος του μέσα στο βράδυ και κατάφερε να ανακαλύψει το μοναδικό σπίτι στο βουνό, χωρίς χάρτη, χωρίς πληροφορίες, με μόνο όπλο την διαίσθηση και τις ροδιές!

Η επόμενη μέρα και το ξύπνημα μέσα στα δέντρα αποτέλεσε την κατανόηση του ονόματος του συγκεκριμένου σπιτιού. Το enduro house είναι χαμένο μέσα στα έλατα, εξαφανισμένο από το χάρτη, κρυμμένο πάρα πολύ καλά. Ανεβαίνοντας τη διαδρομή για τα οροπέδια, με έναν ήλιο ζεστό και γελαστό χωθήκαμε στις πρώτες διαδρομές. Με κατεύθυνση το φράγμα των Μανικιών και την λίμνη, τα τοπία έδειχνα μαγικά και τα έλατα σκέπαζαν κάθε σημείο που μπορούσες να δεις.

Όμως η γλωσσοφαγιά του Αποστόλη χτύπησε ανεπανόρθωτα το ΚΤΜ 950 του Βασίλη που παρέδωσε τον ανορθωτή του στο βωμό της πιο τρομακτικής και γκαντέμικης γλώσσας της παρέας. Είχε κερδίσει την άτυπη μάχη με τεχνητά μέσα αλλά δεν θα το παραδεχόταν φυσικά σε κανέναν. Η ρυμούλκηση του ΚΤΜ μέχρι την Αμάρυνθο και η επιστροφή στην Αθήνα με την οδική βοήθεια ήταν μονόδρομος και χάλασε την πολυαναμενόμενη “κόντρα” αλλά και μία σειρά από γεγονότα που θα έδιναν ευχάριστη συνέχεια στην παρέα τις επόμενες μέρες.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε τη διαδρομή προς Σέτα και πριν φτάσουμε στο χωριό στρίψαμε δεξιά  στο χωματόδρομο που οδηγεί λίγο πριν την  Αγία Τριάδα. Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το Ξεροβούνι το οποίο αφού κυκλώσαμε, ανεβήκαμε, κατεβήκαμε και ξεσηκώσαμε, στρίψαμε δεξιά στην διασταύρωση στην τοποθεσία Μαύρα Έλατα. Κινηθήκαμε προς Βρωμονέρα και επιδοθήκαμε σε γρήγορη οδήγηση απολαμβάνοντας το τοπίο. Λίγο παρακάτω, η ταχύτητά μας έπεσε απότομα όπως είχε πέσει και ο χωματόδρομος από τον χείμαρρο που κατέβαινε το βουνό.  Σχεδόν όλη η πλαγιά είχε φύγει προς τα κάτω και μας είχε αφήσει μόνο ένα πάτημα για να περάσουμε τις μοτοσυκλέτες μας. Με τον κίνδυνο να παρασυρθούμε στην άβυσσο του χειμάρρου και την βοήθεια όλων, καταφέραμε να περάσουμε μία - μία τις μοτοσυκλέτες που όλες έχουν και τα κιλάκια τους.

Η συνέχεια μας επιφύλασσε ένα ωραίο διάλλειμα μετά από μια υπέροχη διαδρομή σε έναν γρήγορο δασικό δρόμο μέσα στα έλατα. Φτάσαμε στο οροπέδιο της Βρωμονέρας, σε ένα από τα καταπληκτικά σημεία από τα πολλά που έχει η Ελλάδα μας.  Εκεί μέσα στο πουθενά ανταμώσαμε κάποια μέλη του Club 4X4 των Κονιστρών, οι όποιοι  με την απαραίτητη  γεννήτρια και το κατάλληλο πλατό  είχαν μετατρέψει το οροπέδιο  Βρωμονέρα σε Super Paradise!  Λίγο τσίπουρο και πολύ γέλιο, ευχαριστήσαμε τα παιδιά για το κέρασμα και συνεχίσαμε τη διαδρομή κάνοντας ένα κύκλο περίπου 50 χιλιομέτρων μέσα στα έλατα. Συμπληρώσαμε τη διαδρομή με μία ακόμη στάση στο Χάνι της Αφτερίας και μιας και δεν πραγματοποιήθηκε η αναμενόμενη κόντρα, δώσαμε εκκίνηση στην μάχη του μαχαιροπίρουνου που όλοι γνωρίζαμε πολύ καλά.

Οι απίστευτες διαδρομές και τα πανέμορφα τοπία που έχει η περιοχή των Κονιστρών μας έμειναν αξέχαστα και πραγματικά δεν τα περιμέναμε σε τέτοια έκταση. Είχαμε ακούσει για την ευρύτερη περιοχή από γνωστούς αλλά και από αγώνες enduro που είχαν γίνει εκεί, αλλά δεν περιμέναμε πως θα συνδύαζε τόσο όμορφα την βόλτα για τις μεγάλες μας μοτοσυκλέτες on/off. H Εύβοια είναι κοντά, προσφέρεται για αμέτρητες εξορμήσεις όπου ένα Σαββατοκύριακο είναι αρκετό για να σου ανοίξει την όρεξη να την επισκεφθείς ξανά. Για μία ακόμη φορά συμφωνήσαμε ότι δεν μετράει το έτος κατασκευής μοτοσυκλέτας αλλά …και του αναβάτη, αλλά η πολύ καλή σύνθεση της παρέας που κάνει όπως πάντα τη διαφορά.