Πελοπόννησος

Με το θερμόμετρο να φλερτάρει πλέον με μονοψήφια νούμερα σβήνω το κινητήρα της Ducati Multistrada 1200 και κατευθύνομαι προς τη μοναδική ταβέρνα που παραμένει ανοιχτή έως αυτή την ώρα. Το υψόμετρο των 950 μέτρων στο όποιο είναι χτισμένη η Δημητσάνα σε συνδυασμό με το περασμένο της ώρας κάνουν το κρύο ιδιαίτερα αισθητό.

Σε αυτό συμβάλει και ο ελαφρύς ρουχισμός που είχα επιλέξει στο ξεκίνημα του ταξιδίου μας μιας και αν και βρισκόμαστε στα μέσα του Απρίλη, στην Αθήνα το καλοκαιράκι έχει κάνει δειλά - δειλά την εμφάνιση του. Ένα - ένα καταφθάνουν τα υπόλοιπα μελή της παρέας και ακούγονται τα πρώτα σχόλια για τις μηχανές που έχει ήδη οδηγήσει ο καθένας.

Έχει προηγηθεί ένα ξέφρενο κυνηγητό, με παιχνίδια μεταξύ μας, τόσο στην εθνική οδό, όσο και στον επαρχιακό που τη συνδέει με τη Δημητσάνα καθώς και ανταλλαγές μοτοσυκλετών στις στάσεις για ανεφοδιασμό. Ο χρόνος περιορισμένος και όλοι θέλουν να τις οδηγήσουν όλες. Στο τραπέζι πλέον αναμένοντας τη παραγγελία τα σημειωματάρια για τις πρώτες εντυπώσεις έχουν πάρει φωτιά. Πως στριβεί η μια, πως επιταχύνει η άλλη και τι θα ήθελα από την τρίτη. Ο ενθουσιασμός του πρωτάρη είναι διάχυτος στη παρέα μιας και εκτός του ‘’βετεράνου’’ Τάκη όλοι οι υπόλοιποι είχαμε ελάχιστη έως καμία εμπειρία για το πώς πραγματοποιείτε ένα συγκριτικό μοτοσυκλετών από τους επαγγελματίες του χώρου.

Ενθουσιασμός που προσωπικά με κράτησε σε αγωνιά για τη πραγματοποίηση του ή όχι τη τελευταία εβδομάδα και ξάγρυπνο από χαρά το προηγούμενο βράδυ! Τα 8 ράμματα που έκανα λίγες μέρες πριν στο μεσαίο δάκτυλο του αριστερού χεριού καθώς και ο “τελικός” του μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακού με την Ούλκερ την ίδια μέρα, λίγο με απασχόλησαν καθόλου. Δεν σου δίνετε εύκολα η ευκαιρία να οδηγήσεις επί ένα τριήμερο, πέντε εκ των κορυφαίων on-off της αγοράς, ένα εκ των οποίων δεν έχει κυκλοφορήσει σχεδόν στους δρόμους, να παρακολουθήσεις – συμμετέχεις στη διαδικασία παράγωγης ενός τέτοιου συγκριτικού, και ποσό μάλλον να γράψεις και τη δική σου αξιολόγηση για αυτές.

Στο συγκεκριμένο Mega Test εκτός από τον Τάκη Μανιάτη συμμετείχαν ο Δημήτρης Κατσούλας μέγας ταξιδευτής, χιλιομετροφάγος, κάτοχος ΒΜW GS 1200 ADV, τον οποίον προσπαθούμε να τον κάνουμε "χωματερό" χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία μέχρι στιγμής. Ο Στρατής Λιβιτσάνος κάτοχος ΒΜW GS 1200 ADV επίσης "χωματερός" χρόνια λάτρης και ιδιοκτήτης Οn-Off μοτοσυκλετών. Ο Στέλιος Καραμάνος κάτοχος Yamaha Crypton 135 το όποιο και πάει ¨τάπα¨ αλλά και ενός BMW GS 1200 ADV (πως κι έτσι;;;) με το οποίο  παριστάνει τον χωματερό μια φορά το εξάμηνο και τέλος, ο γραφών, κάτοχος BMW GS 1200…… το απλό! Αυτός την καταβρίσκει να σπάει το μηχανάκι του σε κάθε λογής τερέν με τη πρώτη ευκαιρία αλλά και ταξίδια στην άσφαλτο με το έτερον ήμισυ και τον προηγούμενο κύριο, για να εξαγοράσει λίγο ¨χώμα¨ ακόμα. Η ώρα περνά ευχαρίστα με καλό φαγητό και με συζήτηση τόσο για τις πέντε δίτροχες κύριες που μας συντροφεύουν όσο και για τις διαδρομές που θα εξακολουθήσουμε το επόμενο διήμερο.

Περασμένα μεσάνυχτα πλέον θα αναχωρήσουμε για το χωριό Κακουραίϊκα του συνοδοιπόρου μας Δημήτρη, όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Αφήνω τη Ducati στον Τάκη και παίρνω τα κλειδιά της Τriumph μιας και η παντελώς αρρύθμιστη ανάρτηση της πρώτης με ταλαιπώρησε στα προηγούμενα χιλιόμετρα, σε τέτοιο βαθμό που δε θέλω με τίποτα να την οδηγήσω μέσα στη νύχτα στο κλειστό στροφιλίκι που ακολουθεί. Καβαλά στον "τίγρη" λοιπόν μέχρι και την άφιξη μας στο έρημο τέτοια ώρα χωριό.

Με το φως του ολόγιομου φεγγαριού να μας χαρίζει μια υπέροχη θεά στην ευρύτερη περιοχή, καθόμαστε στο μπαλκόνι του σπιτιού πριν ξαπλώσουμε για να χαλαρώσουμε από την υπερένταση της κουραστικής μέρας που μόλις πέρασε. Το σπίτι που μας φιλοξενεί αν και απροσδιορίστου ηλικίας μας χωράει άνετα και οι δηλώσεις του Δημήτρη περί εμφανίσεων φαντασμάτων σε συγκεκριμένα δωμάτια στο παρελθόν, ελάχιστα επηρεάζουν τους περισσότερους από εμάς, πλην του ιδίου και του Στρατή, που μιας και ήταν στο ίδιο δωμάτιο (αυτό με τα... φαντάσματα) θεώρησαν εποικοδομητικό να συζητήσουν για πεθαμένες γιαγιάδες, για κηδείες και εκταφές οστών μέσα στο σκοτάδι. Η φωνή του Τάκη που προέτρεπε αλλαγή της συζήτησης με θεματολογία νεαρότερες εν ζωή γυναίκες, θα φέρει γέλια στην παρέα που σίγουρα ακουστήκαν μέχρι τη Δημητσάνα.

Μετά από ένα ολιγόωρο αλλά αναζωογονητικό ύπνο κάνουμε μια βόλτα με τα πόδια ώστε να γνωρίσουμε λίγο το χωριό και καταλήγουμε στο ένα από τα δυο καφενεία του, που είναι και τα μοναδικά καταστήματα του. Η ιδιοκτήτρια, και θεια του Δημήτρη, μαζί με τον καφέ μας, θα μας ετοιμάσει και ένα λιτό μεν αλλά νοστιμότατο πρωινό με ντόπια αυγά. Εκεί θα γνωρίσουμε και τον Ανδρέα, ξάδελφο του Δημήτρη, ο όποιος αποφασίζει να μας συντροφέψει στη περιήγηση μας μιας και ξέρει την περιοχή καλυτέρα από τον καθένα. Επιπλέον θα μας βοηθήσει οδηγώντας κάποια από τις μοτοσυκλέτες κατά τις φωτογραφήσεις.

Με τον καιρό σύμμαχο, αναβάτες και μοτοσυκλέτες προετοιμάζονται για την συναρπαστική μέρα που μόλις ξεκινάει. Ο Τάκης με την εμπειρία του θα ρυθμίσει όλες τις αναρτήσεις, εκτός βεβαία των ηλεκτρονικών των ΒΜW και ΚΤΜ, ενόσω οι υπόλοιποι φορτώνουμε το φωτογραφικό εξοπλισμό και κάποια λίγα απαραίτητα για τη σημερινή μας περιήγηση στη περιοχή. Αποφασίζουμε να κινηθούμε προς την Ανδριτσαίνα με μια μικρή παράκαμψη ώστε να επισκευτούμε τον αρχαίο ναό του επικούρειου Απόλλωνα.

Στην συνέχεια θα περάσουμε από τη πανέμορφη Καρύταινα συνεχίζοντας προς Στεμνίτσα. Εκεί θα κάνουμε άλλη μια παράκαμψη για να διασχίσουμε το απίστευτης ομορφιάς ελατόδασος του Μαινάλου που θα μας οδηγήσει στον οικισμό Λιμποβίτσι, γενέτειρα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη, με σκοπό αργά το απόγευμα να επιστρέψουμε στη βάση μας διασχίζοντας και το φαράγγι του ποταμού Λούσιου - αν είναι εφικτό από κάποια χωμάτινη διαδρομή.

Τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής θα με βρουν για πρώτη φορά πάνω στην σελά της ολοκαίνουργιας BMW. Ως ευτυχής κάτοχος του προηγούμενου μοντέλου είχα μια ιδιαίτερη αγονία να οδηγήσω την αντικαταστάτρια με το πολυσυζητημένο υγρόψυκτο boxer της. Λίγο πιο κάτω στη γέφυρα του Αλφειού πόταμου αποφασίζουμε να κάνουμε και την πρώτη φωτογράφιση της ημέρας, διαδικασία όχι και τόσο ευχάριστη με την θερμοκρασία μέσα Απριλίου να αγγίζει τους 30 βαθμούς αλλά αναγκαία, ίσως το πιο βαρετό κομμάτι της δουλειάς.
Η επίμονη του Τάκη για πιο adventure φωτογραφίες θα κοστίσει και ένα θάψιμο στην κύτη του πόταμου για την BMW πρόβλημα που ξεπερνιέται σε ελάχιστο χρόνο. Στη σέλα της Ducati πλέον μιας και η BMW έχει γίνει ανάρπαστη ( σχεδόν όλοι είμαστε ιδιοκτήτες της προηγούμενης GS) η όποια μετά τις περιποιήσεις του Τάκη δείχνει τον πραγματικό της εαυτό, μια μηχανή που έχει φτιαχτεί με γνώμονα την ευχαρίστηση του αναβατή, ταιριάζει δε ιδανικά με το ορεινό στροφίλι που θα μας οδηγήσει στο ναό του Επικούρειου Απόλλωνα.

Ο συγκεκριμένος ναός αποδίδετε στον Ικτίνο ο όποιος μαζί με τον Καλλικράτη και τον Φειδία ήταν οι αρχιτέκτονες που σχεδίασαν τον Παρθενώνα και στην ουσία, αποτελεί μια μικρογραφία αυτού. Οι ομοιότητες δυστυχώς δεν σταματάνε εδώ μιας και η ζωοφόρος του με τα γλυπτά της εκτίθεται παρέα με τα λεηλατημένα τμήματα του Παρθενώνα, στο βρετανικό μουσείο. Ο ναός από το 1987 βρίσκεται μέσα σε μια τεράστια προστατευτική τέντα, μιας και γίνονται εργασίες αποκατάστασης του. Εντύπωση προκαλεί η έλλειψη ξεναγού και πληροφοριών για τον επισκέπτη μιας και οι οθόνες που έχουν εγκαταστήσει στο χώρο, δεν λειτουργούν.

Μονή πηγή πληροφοριών το διαδίκτυο στην επιστροφή μας, όπου μπορείτε να βρείτε πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες και συμβολισμούς, τόσο για τον τρόπο κατασκευής του. Βρίσκεται τοποθετημένος πάνω σε ειδική βάση και με κλίση τέτοια ώστε να ολισθαίνει κάθε χρόνο, με σκοπό να στοχεύει διαρκώς στον ίδιο αστρικό σημείο, όσο και για την επιλογή της τοποθεσίας του η όποια σχηματίζει ένα ισοσκελές τρίγωνο με την πόλη της Ελευσίνας και την κορυφή του Ταΰγέτου - και όλα αυτά το 420 π.χ.

Μετά από μια ακόμα στάση για φωτογράφιση φτάνουμε στην Ανδριτσαίνα όπου πίνουμε το καφεδάκι μας στη πλατεία του χωριού, τσεκάροντας παράλληλα και τις φωτογραφίες που έχουμε τραβήξει μέχρι στιγμής, ώστε να ξέρουμε τι χρειαζόμαστε ακόμα. Ο χρόνος μας πιέζει όποτε αποφασίζουμε να θυσιάσουμε την επίσκεψη μας στην όμορφη Καρύταινα ώστε να έχουμε παραπάνω χρόνο για το ελατόδασος του Μαινάλου και το Λιμποβίτσι. Λίγο πριν καβαλήσουμε της μοτοσυκλέτες ακούμε τον οικείο για μας ήχο ενός μπόξερ κινητήρα να πλησιάζει προς τη πλατεία. Σε λίγα δευτερόλεπτα μπροστά μας θα φάνει άλλη μια ολοκαίνουργια GS με ιταλικές πινακίδες στο παρθενικό της ταξίδι προφανώς.

Ανταποδίδουμε ευγενικά το χαιρετισμό του ιταλού αναβατή και συνεχίζουμε το δρόμο μας. Επιλεγώ τη βρετανική τίγρη μιας και θέλω να δω της δυνατότητες της για πρώτη φορά σε επαρχιακό και ορεινό δίκτυο. Αυτή η διαδρομή έπαιξε καθοριστικό ρολό και στη τελική αξιολόγηση μου την όποια μπορείτε να βρείτε στο σχετικό συγκριτικό. Πανέμορφα τοπία και δρόμοι με ιδανική χάραξη για τις μοτοσυκλέτες μας, θα μας συντροφευόσουν μέχρι την είσοδο του ελατοδάσους κοντά στη Στεμνίτσα.

Στάση για φωτογράφιση και παραλίγο εγκεφαλικό. Μας λείπει η κάρτα μνήμης του Τάκη η όποια περιλαμβάνει και όλο το υλικό της ημέρας, Μετά από ώριμη σκέψη ο ντόπιος Ανδρέας τηλεφωνεί στη καφετέρια στην Ανδριτσαίνα όπου μας πληροφορούν ότι η κάρτα μας ήταν εκεί. Το ένα πρόβλημα ξεπεράστηκε. Η κάρτα με το τόσο σημαντικό υλικό θα βρίσκεται τη δευτέρα το απόγευμα στο ΚΤΕΛ Κηφισού. Το άλλο πρόβλημα μας όμως είναι ότι και η δεύτερη κάρτα είναι σχεδόν γεμάτη και μιας και το laptop το αφήσαμε στην έδρα μας πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να μεταφέρουμε κάπου το υλικό ώστε να χουμε χώρο για φωτογράφιση και για την επομένη μέρα. Αποφασίζουμε να χωριστούμε.

Ο Τάκης με τον Ανδρέα θα πάνε στην Στεμνίτσα ώστε να βρουν κάποιον υπολογιστή για να γίνει η δουλειά και οι υπόλοιποι, θα πάμε μια βόλτα μέχρι το Λιμποβίτσι, ώστε να δούμε το μαγευτικό τοπίο και την γενέτειρα του Κολοκοτρώνη. Άλλωστε εκεί έχουμε ραντεβού και με το Γιάννη, φίλο του Δημήτρη που θα ερχόταν από Αθήνα με την Africa Twin του, για να περάσει παρέα μας το υπόλοιπο του σαββατοκύριακου.

Συνεχίζω στη σελά του "τίγρη" μιας και η σχέση μας μετά τη διαδρομή Ανδρίτσαινα - Στεμνίτσα έχει αρχίσει και εξελίσσεται σε ερώτα. Με πιο χαλαρούς ρυθμούς ώστε να απολαύουμε την παραμυθένια ομορφιά του τοπιού, φτάνουμε στο Λιμποβίτσι. Ο Γιάννης με την καλή του είναι ήδη εκεί και κουβεντιάζει με τον φύλακα του χώρου. Το Λιμποβίτσι στα χρόνια της τουρκοκρατίας υπήρξε καταφύγιο για ανθρώπους αδούλωτους λόγω και της δυσπρόσιτης θέσης του. Εδώ έζησαν 12 γενιές Κολοκοτρωναίων και είναι επίσης η γενέτειρα του "γέρου του Μοριά", ελευθερωτή του γένους μας. Κατά την επανάσταση χρησιμοποιήθηκε σαν καταφύγιο περίθαλψης των πληγωμένων αγωνιστών, χορός ανεφοδιασμού και σχεδιασμού επικείμενων μαχών.

Σήμερα σώζονται μόνο η εκκλησία του Άγιου Γεωργίου και το αναστηλωμένο από δωρεές σπίτι των Κολοκοτρωναίων, το όποιο λειτούργει σαν μουσείο, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Πραγματικά αξίζει να επισκεφτείτε το χωριό και για την φυσική του ομορφιά αλλά και για την ιστορική του σημασία.

Την περιήγηση μας στο χώρο θα διακόψει το τηλεφώνημα από τον Τάκη. Τη λύση τελικά στην αποθήκευση των δεδομένων την έδωσε Ιταλός τουρίστας με το laptop του, ο οποίος είχε την υπομονή παρόλο που τον συνάντησαν κατά την αποχώρηση του, να περιμένει το μισάωρο που απαιτούταν για τη μεταφορά των αρκετών gigabyte υλικού. Διαλέγω την ΚΤΜ αυτή τη φορά και στα πρώτα 500 μετρά αποφασίζω να θυσιάσω την απόλαυση του τοπίου για χάρη της οδηγικής μου ευχαρίστησης. Είναι άλλωστε και η μοτοσυκλέτα τέτοια που σε προκαλεί για γκάζια και x-treme καταστάσεις. Απότομα ανοίγματα στο δεξί γκριπ, κλίσεις στα όρια και τα φρένα να δουλεύουν υπερωρίες για να "βγει" το κλειστό στροφίλι.

Φτάνω πρώτος στη Στεμνίτσα έχοντας χάσει προ πολλού από τους καθρέφτες μου την υπόλοιπη ομάδα. Ο Τάκης μας περιμένει στην είσοδο του χωριού. Στην ερώτηση του για το που βρίσκονται οι υπόλοιποι απαντώ ότι μάλλον τους "έριξα γύρο" και ξεκαβαλάω για να ξαποστάσω λίγο, έχοντας ολοκληρώσει μια από τις απολαυστικότερες οδηγικά διαδρομές του τριήμερου.

Σχεδόν ένα δεκάλεπτο αργότερα, καταφθάνουν και οι υπόλοιποι. Βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ανεφοδιαζόμαστε τόσο σε κρεατικά για το βράδυ, όσο και σε ξηρά τροφή για την επομένη ημέρα. Με τον ήλιο σε καθοδική πορεία, κατηφορίζουμε προς το Λούσιο ποταμό και την αρχαία Γορτυνία. Η θέα είναι μαγευτική με τον ήλιο να δύει πίσω από το παρατηρητήριο, στο όποιο θα κάνουμε και την προτελευταία φωτογράφιση της ημέρας. Σε ελάχιστο χρόνο θα βρεθούμε στο φαράγγι του Λούσιου τον όποιο θα διασχίσουμε από το στενό γεφύρι της αρχαίας Γορτυνίας.

Σύντομη στάση για φωτογράφιση, μιας και το διαθέσιμο φως είναι πλέον ελάχιστο και επιτέλους, χωματόδρομος. Στην σελά του "τίγρη" το μακρύ "βήμα" του οποίου και ο, όχι τόσο κατάλληλος για χώμα τρικύλινδρος κινητήρας, σε συνδυασμό με τα ασφάλτινα ελαστικά, με φοβίζουν λίγο στα πρώτα μετρά, φόβος που μετρό με το μετρό χάνετε, και στα τελευταία χιλιόμετρα, μπορώ να πω κιόλας ότι το διασκέδασα αρκετά, συμπεραίνοντας πως ο "τίγρης", εφόσον του πάρεις τον "αέρα", μπορεί να περάσει άνετα τον οποιοδήποτε χωματόδρομο. Μπαίνοντας στην άσφαλτο θα δούμε και ένα από τα highlight της ημέρας, με τον Ανδρέα να πηδάει από την σελά του συνεπιβάτη της Ducati σχεδόν εν κινήσει, στη προσπάθεια του να πιάσει ένα μικρό αγριογούρουνο που πέρασε μπροστά μας κάθετα τον δρόμο. Η απογοήτευση του μεγάλη, μιας και το τυχερό ζωντανό πρόλαβε και κρύφτηκε στη παρακείμενη ρεματιά.

Νύχτα πλέον, φτάνουμε στα Κακουρεϊκα και μετά από σύντομη ξεκούραση στο σπίτι θα δειπνήσουμε στο καφενείο του Ανδρέα, ο όποιος παρόλη την απογοήτευση του για το χαμένο αγριογούρουνο, θα βρει το κουράγιο να ψήσει τις μπριζόλες που αγοράσαμε στη Στεμνίτσα. Το μενού περιελάμβανε και ομελέτα με τοπικό παστό καθώς και ντόπιες πατάτες τηγανισμένες σε τοπικό ελαιόλαδο. Η μητέρα του Ανδρέα βρήκε το κουράγιο να τηγανίσει και τις 15 μερίδες που παρήγγειλε ο Μανιάτης, μέγας λάτρης αυτού του τόσο απλού αλλά απαραιτήτου σε κάθε τραπέζι πιάτου. Μετά από λίγα ποτηράκια κρασί και ανταλλαγή απόψεων για τις πέντε κύριες που μας συντρόφευαν, πέσαμε για ύπνο με σκοπό να σηκωθούμε όσο πιο πρωί γίνετε, για να καλύψουμε τα αρκετά χιλιόμετρα της επόμενης και τελευταίας μέρας του mega test.

Το πρωινό μας ξύπνημα έγινε στις 08:00, μετά από ένα απολαυστικό ύπνο για τον οποίο συνέβαλαν και τα.... φαντάσματα του παλιού σπιτιού, μιας και για άλλη μια φορά, απουσίαζαν και δεν αναστάτωσαν με κάποια εμφάνιση τους τούς κουρασμένους ταξιδιώτες. Μετά από ένα ελαφρύ πρωινό γεύμα αποτελούμενο από "παραδοσιακό" φραπέ και... 5 αυγά κατά άτομο, και αφού ο εξπέρ του είδους Στέλιος - Moto Labikos, έπλυνε με ιδιαίτερη προσοχή κάθε μια από τις σκονισμένες κυρίες ώστε να είναι καθαρές για την στατική φωτογράφιση, ξεκινήσαμε για τη τελευταία μέρα της εξόρμησής μας.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε επίσκεψη στην παραλία του Καϊάφα, χωμάτινη περιήγηση στη παραλιακή ζώνη, ανέβασμα στη Φολόη και επιστροφή από την εθνική οδό Αθηνών – Τριπόλεως, την οποία θα προσεγγίζαμε μέσω μιας μαγευτικής διαδρομής, την οποία θα βρείτε στον χάρτη ως "εθνική οδό Πάτρας – Τρίπολης". Τα πρώτα χιλιόμετρα με βρίσκουν στην σέλα της BMW αλλά λίγο παρακάτω, θα αλλάξω με την Ducati. Η επαρχιακή οδός που οδηγεί στον Καϊάφα ταιριάζει γάντι στην Ιταλίδα με τα γονίδια από Superbike, με την οποία, στροφή την στροφή, εξοικειώνομαι όλο και περισσότερο, ανεβάζοντας σταδιακά ρυθμούς.

Ευχάριστη έκπληξη ο Γιάννης, που με την Africa του, όχι μόνο ακολουθεί άνετα το ρυθμό τον υπολοίπων, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις με την πείρα του, θα βάλει τα γυαλιά στους νεότερους της παρέας με τις υπερσύχρονες μοτοσυκλέτες. Κάποια έργα στο δρόμο για 2-3 χιλιόμετρα, θα κόψουν για λίγο τον φρενήρη ρυθμό μας με τον οποίο σε πολύ λίγο χρόνο θα βρεθούμε στην μαγευτική αμμώδη παραλία της δυτικής Πελοποννήσου.

Η ζέστη αρκετή και η θάλασσα λάδι, μας προκαλεί για τη πρώτη βουτιά της χρονιάς, και ας βρισκόμαστε μόλις στα μέσα του Απρίλη. Ο χρόνος όμως μας πιέζει και προτιμούμε να τον αφιερώσουμε στις πέντε κυρίες μας. Μπαίνουμε για φωτογράφιση στις εγκαταστάσεις της λιμνοθάλασσας με τα φημισμένα ιαματικά λουτρά, στον Καϊάφα. Ο χώρος δυστυχώς έχει αφεθεί κυριολεκτικά στη τύχη του με τα περισσότερα κτήρια να είναι ερειπωμένα, με τα χρόνια και την πλήρη έλλειψη συντήρησης, να έχουν αφήσει πάνω τους το στίγμα τους. Χαρακτηριστικά, κανείς δεν ασχολήθηκε ή ενοχλήθηκε από την παρουσία των έξι συνολικά μοτοσυκλετών στον χώρο.

Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, κινούμαστε για λίγο στη παραλιακή οδό με κατεύθυνση προς τον Πύργο, μέχρι να χωθούμε στη παραλιακή βαλτώδη αλλά και καλλιεργημένη έκταση, στην περιοχή του Επιτάλιου. Αρχικά, διαλέγω την μεγάλη KTM ώστε να διαπιστώσω τις χωμάτινες δυνατότητες της. Θα ξαφνιαστώ ευχάριστα όταν αντιληφθώ - χωρίς να δίνω σημασία στο κοντέρ - ότι κινούμαι καθιστός απροβλημάτιστα σε πατημένο χωματόδρομο, με ταχύτητες που ξεπερνούν κατά πολύ τα 80χ.α.ω.

Μετά από μία περιήγηση στις καλλιεργημένες και μη εκτάσεις, θα καταλήξουμε στην παραλία του Επιτάλιου. Έχοντας επισκεφτεί και παλιότερα την ευρύτερη παραλιακή ζώνη της περιοχής, γνώριζα τι θα αντικρίσω. Η μαγευτική αυτή παραλία είναι ένα μνημείο της ανθρώπινης ασυδοσίας και ματαιοδοξίας. Δεκάδες ερειπωμένα μισογκρεμισμένα σπίτια στέκουν εκεί χτυπημένα από τη δύναμη της φύσης, η οποία εκδικήθηκε την ανθρώπινη απληστία που οδήγησε κάποιους συνανθρώπους μας να χτίσουν κυριολεκτικά "παλάτια πάνω στην άμμο".

Σε κάποια σημεία που είχα επισκεφτεί παλιότερα, η θάλασσα έχει εισχωρήσει τόσο πολύ στην αμμώδη παραλία ώστε μπορείς να κολυμπήσεις ακόμα και ανάμεσα στα χαλάσματα, ή να βρεις κολυμπώντας με τη μάσκα, ακόμα και φρεάτια από τους δρόμους που υπήρχαν κάποτε εκεί. Μόνο λίγοι τσιγγάνοι παραμένουν στη περιοχή, στα ελάχιστα σπίτια που στέκουν ακόμα. Κάπου εκεί και προσπαθώντας να κόψουμε δρόμο, θα καταφέρουμε να κολλήσουμε σχεδόν όλες τις μηχανές μας στην άμμο. Δουλειές με φούντες λοιπόν για τον "καραχωματέρο" Μανιάτη που μέσα στο λιοπύρι, θα αναλάβει να ξεκολλήσει τις αρκετά βαριές μοτοσυκλέτες από την παχιά άμμο. Αύτη η καθυστέρηση θα μας κάνει να επισπεύσουμε την αποχώρηση μας από τη περιοχή μιας και μας περίμενε η μαγευτική, σύμφωνα με τα λεγόμενα όσων την είχαν επισκεφτεί στο παρελθόν, Φολόη.

Η αλήθεια είναι ότι είχα μια ιδιαίτερη αγονία να επισκεφτώ τη συγκεκριμένη περιοχή μιας την είχα δει μόνο από κάποιες φωτογραφίες οι οποίες έδειχναν στην ουσία τη μισή αλήθεια από αυτή που αντίκρισαν τα μάτια μου, μετά από την σύντομη ανηφορική διαδρομή που μας οδήγησε εκεί. Πανύψηλα δέντρα Δρυός δημιουργούν ένα παραμυθένιο σκηνικό, ασυνήθιστο για όσους έχουν επισκεφτεί τα επί το πλείστον πευκόφυτα δάση της Ελλάδας. Άλλωστε το Δρυοδάσος της Φολόης είναι το νοτιότερο του είδους του στην Ευρώπη και το μοναδικό σε πλάτος στα Βαλκάνια, όπως είχα πληροφορηθεί από το διαδίκτυο.

Η φτέρη που αφθονεί κάτω από τα υπέροχα αυτά δέντρα συμπληρώνει ιδανικά το καταπράσινο σκηνικό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι αρκετές από τις φωτογραφίες του συγκριτικού Mega Adventure είναι τραβηγμένες σε αυτό το ευλογημένο μέρος. Αν υπάρχει παράδεισος και έχει δάση, η Φολόη θα μπορούσε άνετα να είναι ένα από αυτά.

Μέτα από αρκετές φωτογραφίες εναλλαγές μοτοσυκλετών και αρκετό χωμάτινο παιχνίδι, αποφασίζουμε να γευματίσουμε σε τοπική ταβέρνα πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μετά από ένα πλούσιο γεύμα αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσω επιτέλους τη μοτοσυκλέτα που στα εφηβικά μου χρόνια με άφηνε με ανοικτό το στόμα στο πέρασμά της. Τι και αν η μοίρα δεν ήθελε να σμίξουν ποτέ οι δρόμοι μας, τώρα η πάλε ποτέ ναυαρχίδα της Honda, μια μοτοσυκλέτα κατά τη γνώμη μου πολύ μπροστά για την εποχή της και ορόσημο για τη κατηγορία των μεγάλων On-Off, η μεγάλη Africa Twin ήταν διαθέσιμη, και εγώ καιγόμουν για να τη δοκιμάσω.

Άλλωστε ο Γιάννης ήθελε να πάρει έστω και μια σύντομη γεύση από τις σύγχρονες απογόνους της κατηγορίας. Ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα διαπιστώνω τους λόγους για τους οποίους η Africa πούλησε τρελά στην εποχή της. Φιλική και ευκολοδήγητη δεν με προβλημάτισε καθόλου στο σφικτό στροφιλίκι που συναντήσαμε στην αποχώρηση μας από τη Φολόη.

Στρίβοντας με την "σκέψη" οδηγώντας το Africa Twin 750, με σχετικά γρήγορους ρυθμούς, φρέναρα με ασφάλεια και άνεση, προσπαθώντας να σκεφτώ αν έχει να ζηλέψει κάτι από τα σύγχρονα On-Off. Για να μην γίνω γραφικός και με πάρετε με τις πέτρες, σκέφτομαι ότι πέρασαν 25 χρόνια από την πρώτη παρουσίαση της, και παρά το ότι αύτη είναι μια από τις τελευταίες που βγήκαν στη παραγωγή, το χάσμα γενεών σε σχέση με τις σύγχρονες κατασκευές, είναι εμφανές. Και τελικά, χωρίς να ζοριστώ, χωρίς η μοτοσυκλέτα μου να κοστίζει μία περιουσία, ακολούθησα τους υπόλοιπους αναβάτες μέχρι την είσοδο της Εθνικής Οδού Τριπόλεως - Κορίνθου.

Αλλαγή με συνοπτικές διαδικασίες στην Ducati και μιας και έχω σκοπό να πάω “τάπα”, δίνουμε ραντεβού στο επόμενο ΣΕΑ, πριν την Κόρινθο. Προσπαθώντας να βολέψω τα 187 εκατοστά του ύψους μου πίσω από τη ζελατίνα του Multistrada, απολαμβάνω την σταθερότητα του στις υψηλές ταχύτητες με τα χιλιόμετρα να ξεπερνούν αρκετά την δεύτερη εκατοντάδα, η διαδρομή πλησιάζει στο τέλος και βρισκόμαστε τελικά όλοι για τελευταία φορά, για ανεφοδιασμό. Πρόκειται για την τελευταία στάση, πριν την επιστροφή μας στην Αθήνα, έπειτα από ένα δυνατό τριήμερο που μας γέμισε εικόνες, γέλια και εμπειρίες.

Από την Δημητσάνα, την βραδινή οδήγηση, τα Κακουραίϊκα, το Μαίναλο και την παραλία του Καϊάφα, τελικά στην Φολόη, σε ονειρικά στροφιλίκια, με τα φώτα της Αθήνας να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.

Ένα διαφορετικό ταξιδιωτικό που μας άφησε δυνατές εμπειρίες, μας ένωσε ως παρέα, μας έκανε να περάσουμε απίθανα για λίγες μέρες, έφτανε στο τέλος του. Με 50 ή με 200 χ.α.ω., με 250 ή 1200 κυβικά εκατοστά, συμφωνήσαμε ότι η καλή παρέα ήταν το σημαντικότερο συστατικό του τριημέρου.
Η εμπειρία αυτή, της εναλλαγής τόσων διαφορετικών τοπίων, πάνω σε πέντε διαφορετικές μοτοσυκλέτες, θα μας έμενε σίγουρα αξέχαστη. Τουλάχιστον, μέχρι την επανάληψη, σε άλλο τόπο, με άλλες μοτοσυκλέτες, αλλά με κορυφαία μοτοσυκλετιστική παρέα!